ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ
της ΓΑΛΗΝΗΣ του ΗΛΙΑ ΒΕΝΕΖΗ

Στην μητέρα μας, το Αιγαίο, θα φυσούν σίγουρα κ΄ εφέτος τα μελτέμια. Είναι ο καιρός τους. Τα κύματα, όπως πάντα, θα δέρνουν τους γυμνούς βράχους των νησιών, και τις ασέληνες νύχτες θα
στεφανώνουν τον αφρό τους με άστρα. Σε κάποιο νησί του Αρχιπελάγους μας είναι ένας κόρφος.
Λένε πως στο βυθό του αναπαύονται οι αρχαίες θεότητες του Αιγαίου. Μια απο αυτές τις νύχτες
του καλοκαιριού θα ξυπνήσουν και θ'ανεβούν στην επιφάνεια. Είναι ο καιρός τους. Θα πάνε ως το
ακρογιάλι και θα ρωτήσουν τα γέρικα δέντρα, τις ελιές με τους τυραννισμένους κορμούς, να
μάθουν αν τίποτα νέο υπάρχει απ' την Ελλάδα,-για τον Πάνα και για τους Σατύρους. Τα φύλλα θα
σαλέψουν αλαφρά για ν' αποκριθούν πως "'Οχι.Τίποτα ακόμα." "Άραγες θα ζουν;'' θα ρωτήσουν
πάλι οι πικραμένες θεότητες της θάλασσας. Κ' οι ελιές που είναι βέβαιες γι' αυτό θα τις ησυχάσουν.
"'Ω! Πώς γίνεται να πεθάνουν;''

Αθήνα, 25 Ιουλίου 1943

ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΕ ΟΛΕΣ Κ ΟΛΟΥΣ

Επανερχόμαστε σύντομα με παλιές και νέες φωτογραφίες της φίλης μας ΣΙΑΣ ΦΟΥΝΤΗ.
Μην ξεχαστήτε....!