NEIL DIAMOND
ANOΙΞΗ ΠΑΡΑ ΤΕΤΑΡΤΟ-ΕΛΥΤΗΣ
“Άνοιξη παρά τέταρτο! Δύο νέοι κοιτάζονται στα μάτια
και κανείς τους δεν κατεβάζει τα βλέφαρα.
Το αίμα μέσα στις φλέβες παίρνει έναν καινούριο δρόμο,
αλλάζουνοι φωνές των αγοριών,
τα στήθια των κοριτσιών σκληραίνουν
και το μακρινό παθητικό τραγούδι της αγάπης
τρέμει παραστρατημένο στις κυανές ανταύγειες ενός μισοξυπνημένου ορίζοντα…
Άνοιξη παρά τέταρτο!
Σε λίγο, πίσω από τις μάντρες, στα έρημα οικόπεδα,
οι ξινήθρες κι οι τσουκνίδες θα δώσουνε μια γροθιά στις καταλασπωμένες πέτρες
και μεσ’ απ’ τα σπασμένα γυαλιά και τις αναποδογυρισμένες τρύπιες λεκάνες,
νικώντας τα στερνά σκουπιδομαζώματα,
θ’ ανατείλει γυμνή στην αιχμή της αχτίδας της η πρώτη μαργαρίτα της τύχης.
Λοξά, και στο πείσμα του ανέμου, που γι’ αλλού ταξίδευε το σπόρο της,
θα μπουκάρει μεσ’ από δυο σκιστές μαλτεζόπετρες
να σαλέψει κάτω απ’ τα ρουθούνια της χειμωνιάς
το κόκκινο μπαϊράκι της η φανατικιά παπαρούνα.
Και τα κορίτσια, τα μικρά κορίτσια,
σκύβοντας μια στιγμή να δέσουν τα καινούρια σαντάλια τους,
θα δούνε άξαφνα όλο τον κόσμο να γέρνει
και να παίρνει τη θέση της απογείωσης αεροπλάνου που ανεβαίνει όσο που να χαθεί
ολότελα στον άτρεμον αιθέρα…”.
~ Ο.
Ελύτης, Ανοιχτά χαρτιά, εκδ. Ίκαρος
198 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Τα
αποκαλυπτήρια του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη, που φιλοτέχνησε ο γλύπτης
Φωκίων Ρωκ με την επίβλεψη του Λαζαρίδη, έγιναν στις 25 Μαρτίου 1932, επέτειο
της Εθνικής εορτής, μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα και με μεγάλη επισημότητα.
"Στα
μάτια και στο πρόσωπο φαίνοντ' οι στοχασμοί τους.
Τους λέει μεγάλα και πολλά η τρίσβαθη ψυχή τους,
αγάπη κι έρωτας καλού τα σπλάχνα τους τινάζουν.
Τα σπλάχνα τους κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν.
Γλυκιά κι ελεύθερ' η ψυχή σα να 'τανε βγαλμένη
κι υψώναν με χαμόγελο την όψη τη
φθαρμένη..."
Διον. Σολωμός
ΤΑ ΑΓΡΙΟΛΟΥΛΟΥΔΑ ΤΟΥ ΒΑΡΛΑΜΟΥ
ΓΙΩΡΓΗΣ ΒΑΡΛΑΜΟΣ
Γεννήθηκε στην Πάρο το 1922. Σπούδασε στην Ανώτατη
Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με δάσκαλο τον Γιάννη
Κεφαλληνό, και αργότερα, την δεκαετία του 1950, με
υποτροφία σε αυτή του Παρισιού, και στο
Τεχνικό Κολλέγιο Εστιέν. Έλαβε ειδίκευση σχετικά με την τεχνική του βιβλίου και
τον σχεδιασμό γραμματοσήμων. Μελέτησε και ασχολήθηκε με όλα τα είδη της χαρακτικής.
Εκτός από την χαρακτική, όμως, εικονογράφησε και πάνω από 200 βιβλία, αλλά και
διάφορες αφίσες κοινωνικού περιεχομένου. Συμμετείχε σε διεθνείς εκθέσεις,
έχοντας βραβευτεί σε πολλές από αυτές, ενώ το 1995 τιμήθηκε με βραβείο από την Ακαδημία
Αθηνών. Πέθανε στις 14
Σεπτεμβρίου 2013.
ΔΕΚΑ 'ΟΧΙ' ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ
1.
Κρύβομαι
Μην
κλείνεις ποτέ την καρδιά σου στον πόνο. Να επιτρέπεις στον εαυτό σου να βιώνει
και να εκφράζει τα συναισθήματα που αναδύονται. Μην τα συγκρατείς.
Μην
παριστάνεις τον δυνατό, μην τα κρατάς όλα μέσα σου. Με τον καιρό, ο πόνος θα
λιγοστεύει. Αν υπάρχει κάτι που λειτουργεί πάντα και συντομεύει τον δρόμο που
έχεις να διανύσεις, είναι ακριβώς αυτό: να βρεις τον τρόπο να επιτρέψεις στον
εαυτό σου να νιώθει και να δείχνει τον πόνο, τη θλίψη, τον θυμό και τον φόβο
γι’ αυτόν που χάθηκε. Να περπατάς τον δρόμο βήμα βήμα, αυτό είναι απαραίτητη
προϋπόθεση για να κλείσουν και να γιατρευτούν οι πληγές. Και μην ξεχνάς: ο
δρόμος αυτός λέγεται ο δρόμος των δακρύων. Δώσε λοιπόν στον εαυτό σου την άδεια
να κλάψει. Το έχεις αυτό το δικαίωμα, να κλαις όποτε το έχεις ανάγκη.
Πιθανότατα, αυτό που σου συνέβη ήταν χτύπημα σκληρό, η ζωή σε αιφνιδίασε και
κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει... Έφυγε το πρόσωπο που αγαπούσες και σε άφησε
μόνο. Τίποτα πιο λογικό από το να ξαναβρείς την παλιά μας ικανότητα να κλαίμε
όταν είμαστε λυπημένοι, να βογκάμε όταν πονάμε, να μουσκεύουμε το μαξιλάρι όταν
η θλίψη μας ξεχειλίζει. Μην κρύβεις τον πόνο σου. Μπορείς να μοιραστείς αυτό που
σου συμβαίνει με την οικογένειά σου, με τους στενούς σου φίλους... Το κλάμα
είναι χαρακτηριστικό αποκλειστικά του ανθρώπου, όπως και το γέλιο. Το κλάμα
λειτουργεί σαν βαλβίδα και απελευθερώνει τη φοβερή εσωτερική ένταση που
προκαλεί η απώλεια. Κλαίμε μόνοι, αν αυτή είναι η επιλογή μας, ή με τους
συνοδοιπόρους μας, και μοιραζόμαστε τον πόνο τους που είναι ίδιος με τον δικό
μας. Όταν μοιραζόμαστε τα βάσανα, μοιράζεται και το βάρος τους. Όταν πονάει η
ψυχή σου, δεν υπάρχει καλύτερη τακτική από το κλάμα.
Μην προσπαθείς
να το αποφύγεις από φόβο μήπως κουράσεις ή μήπως ενοχλήσεις τους γύρω σου. Να
ψάχνεις ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και να
εκφράζεις αυτό που αισθάνεσαι, όπως το αισθάνεσαι. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο
από το να διακόπτεις το συναίσθημά σου με τη βλακώδη αντίληψη ότι πρέπει να
φανείς δυνατός και να προστατεύσεις έτσι και τους γύρω σου.
Η ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΩΝ ΚΥΡΙΩΝ
Ήταν 9 Μαρτίου του 1887, όταν εκδόθηκε στην Ελλάδα η πρώτη γυναικεία εφημερίδα. Η «Εφημερίς των Κυριών» ήταν ιδέα της Καλλιρρόης Παρρέν, που υπήρξε μια από τις πρώτες Ελληνίδες φεμινίστριες. Εκείνη, επηρεασμένη από τον αγώνα των Σουφραζετών, δημιούργησε ένα έντυπο αποκλειστικά για κυρίες.
Τη συγγραφική ομάδα συγκρότησαν γυναίκες του πνεύματος και της τέχνης, που επεδίωκαν μέσω της εφημερίδας, ίσα δικαιώματα στην εκπαίδευση και την εργασία. Η Παρρέν εκτός από εκδότρια, διεκδίκησε επάξια και τον τίτλο της πρώτης Ελληνίδας δημοσιογράφου, γράφοντας καυστικά κείμενα με το ψευδώνυμο «Εύα Πρενάρ» (αναγραμματισμός του επιθέτου της)….
«Η Ελληνίς δύναται να αναλάβη τον της αναπτύξεώς της αγώνα μόνη, χωρίς την συνδρομήν του ανδρός. Διότι ούτος αδιαφορεί και εν τω εγωισμώ του εν επιθυμεί και θέλει, την δουλικήν υποταγήν της γυναικός εις τα νεύματά του», έγραφε στο πρώτο φύλλο της εφημερίδας η ελληνίδα εκδότρια….
Η «Εφημερίς των Κυριών» στην αρχή ήταν εβδομαδιαία. Αργότερα έβγαινε δύο φορές το μήνα, μέχρι που το 1918 σταμάτησε να κυκλοφορεί και η Παρρέν εξορίστηκε στην Ύδρα, για τα πολιτικά της φρονήματα. Ήταν φανατική μοναρχική και αντιβενιζελική.
Η γνωριμία της Καλλιρρόης Σιγανού με το δημοσιογράφο Ιωάννη Παρρέν Η Καλλιρρόη Σιγανού, που αργότερα έμεινε γνωστή με το επώνυμο Παρρέν, γεννήθηκε σε ένα χωριό του Ρεθύμνου το 1861. Σε ηλικία έξι χρόνων, ο πατέρας της Στυλιανός Σιγανός την πήρε από την Τουρκοκρατούμενη Κρήτη για να εγκατασταθούν στην Αθήνα. Έγινε πρόεδρος της Επιτροπής Κρητών Προσφύγων στην Αθήνα και φρόντισε η κόρη του να λάβει επιμελημένη μόρφωση. Η Καλλιρρόη πέρασε τα σχολικά της χρόνια στη Σχολή Σουρμελή στον Πειραιά και στη γαλλική Σχολή Καλογραιών.
Το 1878 αποφοίτησε από το Αρσάκειο, έχοντας πάρει το πτυχίο της δασκάλας. Τα δύο επόμενα χρόνια της τα πέρασε στην Οδησσό της Ρωσίας, ως διευθύντρια στο παρθεναγωγείο της ελληνικής κοινότητας.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα, γνώρισε τον Κωνσταντινοπολίτη δημοσιογράφο γαλλικής καταγωγής, Ιωάννη Παρρέν, τον οποίο και παντρεύτηκε. Ο άντρας της έγινε αργότερα ο ιδρυτής και ο πρώτος διευθυντής του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων. Εκείνος μάλιστα ήταν που την ενθάρρυνε να ακολουθήσει το επάγγελμα της δημοσιογραφίας και τη συνέστησε στους ανθρώπους του χώρου.
«Παρακολουθούσα τας συζητήσεις των δημοσιογράφων και σιγά σιγά εξύπνησε μέσα μου και πάλιν ο πόθος να γράψω, όπως αυτοί, όχι μόνον για τον εαυτόν μου αλλά και για τους άλλους», έλεγε χρόνια μετά η πρωτοπόρος Καλλιρρόη Παρρέν….
mixanitouxronou.gr
ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ !
ΤΑ ΤΕΤΡΑΘΕΜΕΛΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ:
ΨΩΜΙ, ΚΡΑΣΙ, ΦΩΤΙΑ, ΓΥΝΑΙΚΑ...
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ!
ΘΑ'ΡΘΕΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ...
Θά ’ρθει μια μέρα…
Θα ’ρθει μια μέρα που δε θα ’χουμε πια τι να πούμεΘα καθόμαστε απέναντι και θα κοιταζόμαστε στα μάτιαΗ σιωπή μου θα λέει: Πόσο είσαι όμορφη, μα δε βρίσκω άλλο τρόπο να σ’ το πωΘα ταξιδέψουμε κάπου, έτσι από ανία ή για να πούμε πως κι εμείς ταξιδέψαμε.
5Ο κόσμος ψάχνει σ’ όλη του τη ζωή να βρει τουλάχιστο τον έρωτα, μα δε βρίσκει τίποτα.Σκέφτομαι συχνά πως η ζωή μας είναι τόσο μικρή που δεν αξίζει καν να την αρχίσει κανείς.Απ’ την Αθήνα θα πάω στο Μοντεβίδεο ίσως και στη Σαγκάη· είναι κάτι κι αυτό δεν μπορείς να το αμφισβητήσεις.
Καπνίσαμε —θυμήσου— ατέλειωτα τσιγάρα συζητώντας ένα βράδυ—Ξεχνώ πάνω σε τι— κι είναι κρίμα γιατί ήταν τόσο μα τόσο ενδιαφέρον.
10Μια μέρα, ας ήτανε, να φύγω μακριά σου αλλά κι εκεί θα ’ρθεις και θα με ζητήσειςΔεν μπορεί, Θε μου, να φύγει κανείς ποτέ μοναχός του.
Τον πρώτο Μάρτη, στον πόλεμο, γνώρισα έναν Εγγλέζο θερμαστήΠου μου διηγήθηκεν ολόκληρη την ιστορία του Σαμ Ντέυλαν«Είναι αργά» μου είπε κάποτε «θα ’πρεπε πια να πηγαίνουμε15Μα δεν είναι ανάγκη επιτέλους να κλαίτε τόσο πολύ για έναν άνθρωπο που σκοτώθηκε.Πέθανε στην αγκαλιά μου και ψιθύριζε ένα γυναικείο όνομαΕίναι πολύ γελοίο να πεθαίνεις και να ψιθυρίζεις ένα γυναικείο όνομα».Το μούτρο του άσπριζε παράξενα. Ύστερα δεν τον ξαναείδα.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ / ΕΠΟΧΕΣ |
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)