JOE DASSIN
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ (1922-1988)
Ο πρώτος στίχος
Aλλά γιατί καμιά φορά στεκόμαστε στη μέση ενός αγνώστου δρό-
μου ή μπροστά σ’ ένα παλιό σπίτι. Τι μας θυμίζουν; Ποιόν
αναζητούμε;
Κι άλλοτε κάτω από μια γέφυρα ή πίσω από μια κουρτίνα νιώθεις
να ζείς πιο αληθινά –
Πράγματα που θα εξοφλήσεις κάποτε με τη ψυχή σου.
Ώσπου ένα πρωί ακουγόταν το πρώτο κελάηδημα στον κήπο.
Άνοιξη.
Η μητέρα άλλαζε καπέλο, η νεαρή υπηρέτρια ανέβαινε στη σοφί-
τα κι έκλαιγε κι ο παππούς ξεχνούσε να διαβάσει τη Βίβλο….
Τώρα κάθομαι στην παλιά κουνιστή πολυθρόνα που κάθησαν τρείς
γενιές. Πού πήγαν τόσοι άνθρωποι;
Ολόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η ανάμνηση ενός ονείρου
μέσα σε ένα άλλο όνειρο. Κι η Άννα όταν γελούσε ήταν σα να
Σκόρπιζε γιασεμιά
φωτίζοταν για λίγο η νύχτα.
Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου.
Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ-
αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα.
Φύλλα ημερολογίου
Ποιος ξέρει τι θα συμβεί αύριο,
ή ποιος έμαθε ποτέ τι συνέβη χτες,
Τα χρόνια μου χάθηκαν εδώ κι εκεί, σε δωμάτια, σε τραίνα,
Σε όνειρα
Αλλά καμία φορά η φωνή μιάς γυναίκας καθώς βραδιάζει μοιάζει
Με το αντίο μιας ηλικίας που τελείωσε
Κι οι μέρες που σου λείπουν, ώ Φεβρουάριε, ίσως μας αποδοθούν
Στον παράδεισο-
Συλλογιέμαι τα μικρά ξενοδοχεία όπου σκόρπισα τους στεναγμούς
Της νιότης μου
Ώσπου στο τέλος δεν ξεφεύγει κανείς, αλλά και να πάει που;
Κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο
Ένας τον άλλον –
Κύριε, αδίκησες τους ποιητές δίνοντας τους μόνο ένα κόσμο,
Κι όταν πεθάνω θα’ θελα να με θάψουν σ’ ένα σωρό από φύλλα
Ημερολογίου
Για να πάρω και το χρόνο μαζί μου.
Κι ίσως ο,τι μείνει από μας να’ ναι στην άκρη του δρόμου μας
Ένα μικρό μη με λησμόνει.
REUNION TOY 1974
ΣΑΒΒΑΤΟ 2/6 ΩΡΑ 8.30μμ ΠΛΑΤΕΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΘΗΝΩΝ
ΚΟΣΤΟΣ 15 ΕΥΡΩ
ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΣΤΟ E-MAIL ΜΑΣ
ΣΤΟΥΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ
ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΜΟΡΦΟΙ .
ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΟ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΣΤΗΡΟΙ Ή ΚΑΛΟΙ .
ΔΕΝ ΗΤΑΝ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΟΥΣ ΜΟΝΟΝ.
ΗΤΑΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ.
ΜΑΣ ΕΚΑΝΑΝ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ, ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. ΗΤΑΝ ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΑΝ ΜΟΝΟΝ ΤΗΝ ΔΙΔΑΚΤΕΑ ΥΛΗ. ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΣΤΑΣΑΝ ΝΑ ΠΟΥΝ ''ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΩ'', ''ΘΑ ΨΑΞΩ ΝΑ ΤΟ ΒΡΩ ΚΑΙ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ'', ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΩΡΟΥΣΑΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ 'ΑΡΧΟΝΤΑ'.
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΑΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΑ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΕΣ , ΜΕ ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥΣ ΣΕ ΕΚΑΝΑΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΟΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΕΝΑ ΛΑΘΟΣ ΛΟΓΙΚΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑ
ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΜΑΘΗΤΗ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ. ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΣΟΦΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΤΟΥΣ.
ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΑΝ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥΣ , ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ , ΤΗΝ ΕΙΛΙΚΡΙΝΙΑ, ΤΗΝ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ, ΤΗΝ ΤΙΜΙΟΤΗΤΑ.
ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΠΑΝΙΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΜΑΣ ΛΕΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΣΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΑΝ ΚΑΙ ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ ΤΥΧΕΡΟΥΣ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΜΑΣ.
ΜΗΤΕΡΑ, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !
"ΜΑΝΑ"
Γεράσιμος Μαρκοράς
Γεράσιμος Μαρκοράς
Μάνα! Δεν βρίσκεται λέξη καμία
να’ χει στον ήχο της τόση αρμονία,
σαν ποιός να σ’ άκουσε με στήθος κρύο,
να’ χει στον ήχο της τόση αρμονία,
σαν ποιός να σ’ άκουσε με στήθος κρύο,
όνομα θείο;
Παιδί από σπάργανα ζωσμένο ακόμα,
με χάρη ανοίγοντας γλυκά το στόμα,
γυρνάει στον άγγελο που τ’ αγκαλιάζει
και Μάνα! κράζει.
με χάρη ανοίγοντας γλυκά το στόμα,
γυρνάει στον άγγελο που τ’ αγκαλιάζει
και Μάνα! κράζει.
Στον κόσμο τρέχοντας ο νέος διαβάτης
πέφτει στ’ αγνώριστα βρόχια τσ’ απάτης,
και αναστενάζοντας, Μάνα μου! λέει,
Μάνα! και κλαίει.
πέφτει στ’ αγνώριστα βρόχια τσ’ απάτης,
και αναστενάζοντας, Μάνα μου! λέει,
Μάνα! και κλαίει.
Της νιότης φεύγουνε τ’ άνθια κ’ η χάρη
τριγύρω σέρνεται με αργό ποδάρι,
ώσπου στην κλίνη του, σα βαρεμένος,
πέφτει ο καημένος.
τριγύρω σέρνεται με αργό ποδάρι,
ώσπου στην κλίνη του, σα βαρεμένος,
πέφτει ο καημένος.
Και πριν την ύστερη πνοή του στείλει,
αργά ταράζονται τα κρύα του χείλη,
και με το Μάνα μου! πρώτη φωνή του,
πετά η ψυχή του.
αργά ταράζονται τα κρύα του χείλη,
και με το Μάνα μου! πρώτη φωνή του,
πετά η ψυχή του.
**
Άγγελος Βλάχος Η καρδιά της μάνας
Ένα παιδί, μοναχοπαίδι, αγόρι,
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.
- Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, παιδιά,
μ’ αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,
της μάνας σου να φέρεις την καρδιά
να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου.
Τρέχει ο νιος, τη μάνα του σκοτώνει
και την καρδιά τραβάει και ξεριζώνει.
Και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει
και πέφτει ο νιος κατάχαμα με δαύτη.
Κυλάει ο νιος και η καρδιά κυλάει
και την ακούει να κλαίει και να μιλάει.
Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:
- Εχτύπησες, αγόρι μου; και κλαίει!
ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΖΗΤΑΣ
Αυτό που ζητάω τώρα από σένα είναι υπεράνθρωπο. Πρώτα πρέπει να μαντέψεις τι ακριβώς περιμένω, κι έπειτα, φυσικά, να μου το δώσεις. Η απαίτηση εδώ υπονοείται. Εγώ το μόνο που έχω να κάνω είναι να προτείνω διακριτικά την προσδοκία μου κι έπειτα να ξεκουραστώ πέφτοντας πάνω σου με όλο μου το βάρος…
Αν μαντέψεις σωστά, εγώ θα δεχτώ με μεγάλη ευχαρίστηση αυτό που από μόνος σου αποφάσισες να μου δώσεις.
Αν δεν το μαντέψεις, τότε θα έχω πάντα πρόχειρη μια μομφή που θα μου δίνει το δικαίωμα να σου πω: «Θα μπορούσες να το είχες καταλάβει». Να μάθεις να ζητάς, είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για έναν άνθρωπο.
Δεν ξέρει όλος ο κόσμος να ζητάει. Γνωρίζω κάποιους που ποτέ δεν ζήτησαν τίποτα ή που -ακόμα χειρότερα- ποτέ δεν μπόρεσαν να ζητήσουν τίποτα.
Οι άνθρωποι αυτοί νιώθουν πως το να ζητάς ισοδυναμεί με το να παραδίδεσαι στα ξένα χέρια. Δεν μπορούν να δεχτούν πως δεν είναι αυτάρκεις, τρέμουν τις προσωπικές τους αδυναμίες και πολλές φορές τρομοκρατούνται όταν έρχονται σε επαφή με οποιοδήποτε εσωτερικό χαρακτηριστικό τους που -ακόμα και εν μέρει – προϋποθέτει εξάρτηση.
Πολλοί απ’ αυτούς καυχιούνται πως δεν ζητούν ποτέ τίποτα από κανέναν. Ωστόσο, φτάνει να περιπλανηθείς λίγο στην προσωπική τους ιστορία και στη στάση που κρατούν απέναντι στη ζωή και στις πιο κοντινές τους σχέσεις, για να καταλήξεις πάντα στο ίδιο εύρημα: τις συγκαλυμμένες απαιτήσεις. Και πίσω απ’ αυτές, κι άλλες απαιτήσεις.
Το καλύτερο που μπορώ να σου δώσω από μένα είναι αυτό που θέλω να σου δώσω.
Το καλύτερο που μπορείς να μου δώσεις από σένα είναι αυτό που θέλεις να μου δώσεις.
Εγώ δεν θέλω το πιο πολύ.
Εγώ από σένα θέλω το πιο καλό.
Εγώ δεν θέλω το πιο πολύ.
Εγώ από σένα θέλω το πιο καλό.
~ Γράμματα στην Κλαούντια , Χόρχε Μπουκάι, Εκδόσεις: Opera
Πηγή: lecturesbureau.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)