ΙΒ' Θηλέων Αθήνας - Early Seventies: Δεκεμβρίου 2018

ΓΙΑ ΤΟ 2019

ΣΑΣ ΣΤΕΛΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΛΛΙΤΕΡΕΣ ΕΥΧΕΣ ΜΑΣ

ΥΓΕΙΑ

ΑΓΑΠΗ

ΕΙΡΗΝΗ

ΠΟΛΛΕΣ ΧΑΡΕΣ

ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΥΤΥΧΙΑ

AΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ

«Ο χρόνος, σκέφτομαι, ίσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία – για ποιο πανάρχαιο σφάλμα! Βράδιαζε. Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου.

Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από ‘να τίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ….»

(Το Θλιμμένο Γραμματοκιβώτιο – Τάσος Λειβαδίτης)

«…Αηδίες— ο χρόνος έγινε για να κυλάει,

οι έρωτες για να τελειώνουν,

η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο

κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο με το μεγάλο διασκελισμό

ενός μαθηματικού υπολογισμού,

μονάχα όποιος τα διψάει όλα

μπορεί να με προφτάσει,

ό,τι ζήσαμε χάνεται,

γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου

και μόνο καμιά φορά,

τις νύχτες,

θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,

όσα δε ζήσαμε αυτά μας ανήκουν…»

(Τάσος Λειβαδίτης, 25η ραψωδία της Οδύσσειας)

ΤΟ ΣΤ' ΑΡΡΕΝΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟ ΙΒ' ΘΗΛΕΩΝ

ΤΑ ΑΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΣΤ' ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΡΕΝΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΚΑΛΑΝΤΑ

** Καλήν εσπέρα φίλοι μου

κι άμα το λέει η καρδιά σας

μαντάτα έχω φλέγοντα

και για την αφεντιά σας!

Όχι γι’ αυτόν που κάποτε

«εν Βηθλεέμ τη πόλει»

σαν σήμερα γεννήθηκε,

αυτά τα ξέρουν όλοι.

Δυο λόγια θέλω να σας πω

για τους κατατρεγμένους

τους πρόσφυγες, τους άστεγους

και καταφρονεμένους.

Αυτούς που η τύχη το ’φερε

πάνδεινα να περάσουν

και χώρα, σπίτι, συγγενείς

στον πόλεμο να χάσουν.

Εσείς που δώρα κάνετε,

σκεφήκατε αλήθεια

πως όλοι τούτ’ οι δυστυχείς

χρειάζονται βοήθεια;

Γιατί δεν φτάνουν οι ευχές

και το «επί Γης ειρήνη»

μα ο καθείς «συν Αθηνά...

κι ολίγον χείραν κίνει!»

Στο Έκτο και Δωδέκατο

τοίχοι να μη ραγίσουν

και οι παλιοί συμμαθητές

χρόνια καλά να ζήσουν!

ΣΤΙΧΟΙ- ΓΑΒΡΙΗΛ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

ΦΩΤΟΣΥΝΘΕΣΗ- ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΑΒΑΛΑΣ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΕΥΧΕΣ

ΠΟΛΛΕΣ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
ΥΓΕΙΑ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ΧΑΡΕΣ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2018 ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΜΜΑΘΗΤΡΙΕΣ ΤΟΥ 1974

22 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2018

Διαβάστε περισσότερα »

TO TΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 17/12/2018

WHEN A CHILD IS BORN
JOHNNY MATHIS

A ray of hope flickers in the sky

A tiny star lights up way up high

All across the land, dawns a brand new morn

This comes to pass when a child is born

A silent wish sails the seven seas

The winds of change whisper in the trees

And the walls of doubt crumble, tossed and torn

This comes to pass when a child is born

A rosy hue settles all around

You've got the feel you're on solid ground

For a spell or two, no-one seems forlorn

This comes to pass when a child is born

And all of this happens because the world is waiting,

Waiting for one child

Black, white, yellow, no-one knows

But a child that will grow up and turn tears to laughter,

Hate to love, war to peace and everyone to everyone's neighbour

And misery and suffering will be words to be forgotten, forever

It's all a dream, an illusion now

It must come true, sometime soon somehow

All across the land, dawns a brand new morn

This comes to pass when a child is born

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ

ΟΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΡΙΕΣ ΤΟΥ 1974 ΘΑ ΑΝΤΑΜΩΣΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΚΑΦΕ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΙΓΛΗ ΖΑΠΠΕΙΟΥ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 22/12/18 ΣΤΙΣ 5.30μμ

Συμμετοχές στο mail του ΙΒ'

ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

''Τα καλύτερα Χριστούγεννα της ζωής μου'', Πένυ Παπαδάκη

Τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων ήταν λιτά αλλά ζεστά. Η οικογένεια μαζευόταν γύρω από το γιορτινό τραπέζι και με πειράγματα και γέλια τιμούσαμε το φαγητό και το γλυκό της μάνας. Η μαγειρική της ήταν κάτω του μετρίου, αλλά ποιος έδινε σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες. Το θέμα ήταν να υπάρχει φαγητό στο τραπέζι, αγάπη, και μια ενωμένη οικογένεια. Κι από αυτά είχαμε και περίσσευμα. Μα τα καλύτερα Χριστούγεννα που θα θυμάμαι για πάντα, ήταν αυτά του 1983. Στο δικό μου πλέον σπιτικό, μαζί με τον σύζυγό μου, βγάζαμε τις πρώτες φωτογραφίες κάτω από το στολισμένο δέντρο, με το πιο όμορφο στολίδι της ζωής μας. Την κόρη μας. Πως περάσανε τα χρόνια…
Και να που τα Χριστούγεννα του 83, έρχονται να συγκριθούν με τα φετινά. Με έναν άλλον ρόλο, αυτόν της γιαγιάς θα κρατήσω κάτω από το στολισμένο δέντρο μου το πιο πολύτιμο στολίδι μου. Τον εγγονό μου.
Κι είναι όμορφο να βλέπεις να μεγαλώνει το δέντρο της ζωής σου και να δίνει καρπούς. Γιατί τα ωραία Χριστούγεννα, δεν είναι η χρυσόσκονη που μάθαμε να βάζουμε αυτές τις μέρες για να τις ομορφύνουμε. Είναι οι μοναδικές στιγμές που μοιραζόμαστε με τα άτομα που αγαπάμε και μας αγαπούν. Εύχομαι σε όλο τον κόσμο, τα φετινά Χριστούγεννα να είναι τα καλύτερα! Καλές γιορτές με υγεία και χαρά!

Τα βιβλία της Πένυς Παπαδάκη κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 10/12/2018

ANNIE'S SONG
JOHN DENVER

ΓΙΑΤΙ ΥΠΟΦΕΡΟΥΜΕ

Υποφέρουμε μόλις συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχουμε κάτι που επιθυμούμε, ή μόλις ενημερωθούμε για κάποιαν απώλεια. Υποφέρουμε όταν αυτό που καταφέραμε απέχει πολύ από αυτό που περιμέναμε, κι όταν νομίζουμε ότι για ορισμένα πράγματα είναι πια πολύ αργά.

Ο πόνος, έλεγε ο Βούδας, είναι πανανθρώπινος, έχει όμως μία μόνο ρίζα.

Και η ρίζα αυτή, φρονούσε ο δάσκαλος, είναι η επιθυμία.

Επιθυμίες, προσκόλληση, πόθοι και προσδοκίες - ιδού οι ρίζες του πόνου μας. Αν λοιπόν πηγάζουν από δω τα βάσανά μας, συνεχίζει ο Βούδας, τότε ο πόνος έχει λύση.

Η λύση είναι να πάψουμε να επιθυμούμε. Να αποδεχτούμε. Να αφήσουμε πίσω. Να διαγράψουμε την επιτακτική ανάγκη να είναι τα πράγματα διαφορετικά απ’ ό,τι είναι.

Σταματήστε την προσπάθεια να αποκτήσετε όλα όσα θα θέλατε να έχετε αυτή τη στιγμή - υλικά, συναισθηματικά ή πνευματικά -, και ο πόνος θα εξαφανιστεί.

Υπήρχε ένας ιησουίτης ιερέας που λεγόταν Άντονι δε Μέγιο, και μερικές φορές του άρεσε να παίζει με τις λέξεις στις συγκεντρώσεις που έκανε.

«Θέλετε να γίνετε ευτυχισμένοι;» έλεγε στον κόσμο που πήγαινε να τον ακούσει. «Εγώ μπορώ να σας δώσω την ευτυχία αυτή τη στιγμή, και μπορώ να σας την εξασφαλίσω για πάντα. Ποιος από σας δέχεται;»

Αρκετοί από τους παρισταμένους σήκωναν το χέρι...

«Πολύ ωραία» συνέχιζε ο Δε Μέγιο. «Ανταλλάσσω την ευτυχία σας με ό,τι έχετε. Δώστε μου ΟΛΑ όσα έχετε, κι εγώ σας δίνω για αντάλλαγμα την ευτυχία.»

Ο κόσμος τον κοίταζε. Νόμιζαν ότι μιλούσε συμβολικά, και γελούσαν...

«Σας το εγγυώμαι» τους διαβεβαίωνε. «Δεν αστειεύομαι.»

Τα χέρια άρχιζαν να κατεβαίνουν... κι αυτός έλεγε τότε, χαμογελώντας σαν τον Βούδα:

«Χμμμ... Δεν θέλετε... Δεν θέλει κανένας.»

Και μετά, τους εξηγούσε.

Ταυτίζουμε την ευτυχία με τις ανέσεις μας, με την επιτυχία, τη δόξα, τη δύναμη, την αναγνώριση, τα χρήματα, τις απολαύσεις, τη στιγμιαία ευχαρίστηση. Και δεν φαίνεται να είμαστε ούτε στο ελάχιστο διατεθειμένοι να παραιτηθούμε από κάτι που έχουμε. Ούτε και με αντάλλαγμα την ευτυχία. Ξέρουμε καλά ότι πολλά από τα βάσανά μας προέρχονται απ’ όσα κάνουμε καθημερινά για να εξασφαλίσουμε όλα όσα επιθυμούμε, κανείς όμως δεν μπορεί να μας πείσει να παραιτηθούμε απ’ αυτά.

Δεν μπορεί κανείς να μας πείσει ότι θα σταματήσουμε να υποφέρουμε αν κάνουμε το μεγάλο βήμα να πάψουμε να επιθυμούμε.

Κι ας είναι ολοφάνερο