ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΚΊΝΗΣΗ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥ (23/8/20) ΤΗΣ ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ ΜΑΣ κ. ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΑΡΓΕΙΤΟΥ-ΤΖΑΜΑΛΟΥΚΑ. ΘΑΥΜΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΑΥΓΕΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΟ ΜΑΘΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΕΡΓΗΡΗ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ.
Παρά, Παρά…
Την Τουρκία μόνο η Ρωσία μπορεί να την αναχαιτίση.
Στα μαύρα χρόνια τής Τουρκοκρατίας οι Έλληνες σκλάβοι
στήριζαν τις ελπίδεςτους στο «ξανθό γένος».
Ήταν και ομόδοξοι με εμάς οι Ρώσοι, Χριστιανοί - και ο
Πάπας βέβαια Χριστιανός ήταν – οι Ρώσοι όμως είναι ορθόδοξοι
σαν κι εμάς.
Η Ρωσία, όταν ήθελε να κερδίση κάτι από την Τουρκία, τής
δημιουργούσε αντιπερισπασμό στην Ελλάδα.
1770. Τα γνωστά «Ορλωφικά».
Η Αικατερίνη στέλνει τούς αδελφούς Ορλώφ, πολύ
«στενούς» της συνεργάτες, να ξεσηκώσουν τον Μωρηά.
Οι καημένοι οι Χριστιανοί Έλληνες έσπευσαν να αναρτήσουν
στις εκκλησίες τους φωτογραφίες της Τσαρίνας δίπλα στις εικόνες τής Παναγίας
στο Τέμπλο τών ναών.
Έγινε ένας μικρός χαμός στον Μωρηά, οι Τούρκοι «τα
χρειάστηκαν», αλλά η δαιμόνια Αικατερίνη – Παναγία, όταν κέρδισε ό,τι ήθελε,
ανεκάλεσε τους Ορλώφ με
τα πλοία τους.
Ο Μωρηάς έμεινε στο έλεος των Τούρκων. Αυτοί ανέθεσαν την
τιμωρία τών απείθαρχων ραγιάδων στους συνεργάτες τους εξισλαμισθέντες Αλβανούς.
Ειδικευμένοι σφαγείς αυτοί, εξώντωσαν σχεδόν τον πληθυσμό της
Πελοποννήσου.
Έμειναν μόνον όσοι ήταν απαραίτητοι για την απρόσκοπτη
λειτουργία τών τσιφλικιών.
Ο Ισοκράτης έγραφε: «Τάς τῶν φαύλων συνηθείας (σχέσεις) ὀλίγος
χρόνος διέλυσεν».
Έτσι μετά την «βρώμικη δουλειά» πού είχαν κάνει οι Αλβανοί,
άρχισαν να γίνονται απειλή και για τους εργοδότες τους, τούς Τούρκους. Αυτοί
τούς παρέσυραν ψηλά στο
Παλαμήδι, για να τους πληρώσουν τάχα, και απ΄εκεί τούς
γκρέμισαν στον γκρεμό που έκτοτε ονομάστηκε «Αρβανιτιά», γεγονός που αποτελεί
μέρος της Ιστορίας του τόπου μας.
1919 – 1922. Όταν μετά την εκστρατεία τών Ελλήνων στην Μ.
Ασία για να απελευθερωθή ο εκεί Ελληνισμός, σύμφωνα με τον σχεδιασμό των
τραπεζιτών τού Λονδίνου και την εκτέλεση τού σχεδίου από τον «Εθνάρχη»
Ελευθέριο Βενιζέλο,
«στενό» μέχρις παρεξηγήσεως «φίλο» του Λόϋδ Τζώρτζ, ο Κεμάλ
πού σάρωνε με τα στίφη του, για να εξαφανίση τον Ελληνισμό από τις προαιώνιες
κοιτίδες του, πάλι έσπευσαν οι Ρώσοι να μάς βοηθήσουν, πρόθυμοι να αναχαιτίσουν
τον ορεξάτο
Ατατούρκ, ο οποίος ίσως αποτελούσε μελλοντική ενόχληση, ίσως
και απειλή και γι’ αυτούς.
Έστειλαν λοιπόν μια αντιπροσωπεία να συναντήση την Ελληνική
Κυβέρνηση.
Αλλά αυτή η Ρωσία δεν ήταν Τσαρική. Ήταν πλέον Σοβιέτ. Οι
Ρώσοι συνάντησαν εδώ τον Ιστορικό, Γιάννη Κορδάτο για να τους οδηγήση σ’ αυτούς
πού έπρεπε.
Βρήκαν όμως όλες τις πόρτες κλειστές. Οι Ρώσοι είχαν
ξεμπερδέψει με το προηγούμενο καθεστώς, εκτελώντας τον Τσάρο και την οικογένειά
του, από τήν άλλη οι Έλληνες
ήταν βασιλόφρονες και ο «σύνδεσμος» Κορδάτος, μαρξιστής
Ιστορικός, «ξορκισμένος» για την Ελληνική Κυβέρνηση! Έτσι ποιος να τους κάνει
δεκτούς;
Οι Ρώσοι λοιπόν έφαγαν «πόρτα» που λένε και στα κέντρα διασκεδάσεως.
Αποφάσισαν λοιπόν να βοηθήσουν τον Κεμάλ, άλλωστε αυτός είχε
καθαιρέσει τον σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ και έδειχνε τουλάχιστον ότι έκανε πόλεμο
αντικαθεστωτικό, υπέρ τού λαού του.
Εγκαίρως σχηματίζουν τις συμμαχίες τους οι λαοί. Δεν είναι
σαν εμάς που τρέχουμε τελευταία στιγμή να κλείσουμε συμφωνίες που εκκρεμούσαν,
πού ελίμναζαν χρόνια,
π.χ. με Ιταλία και με Αίγυπτο. Γιατί τώρα υπέγραψαν οι
άλλοι;
«Δέν εἶναι εὔκολες οἱ θύρες, ὃταν ἡ χρεία τἐς κουρταλεῖ,
(χτυπάει)» όπως έχει γράψει και ο Διονύσιος Σολωμός.
Εμείς έχουμε αφήσει ακόμα σε εκκρεμότητα την συμφωνία με την
Κύπρο για την Α.Ο.Ζ.
1897. Ο «ατυχής πόλεμος» όπου προσήλθαμε ενθουσιώδεις και
ανέτοιμοι.
Χαρακτηριστικά, διαθέταμε «Ιππικό από χίλιους ιππείς χωρίς…
άλογα». Τα σύνορά μας έφθαναν μέχρι την Μελούνα, μεταξύ Χασίων και Ολύμπου.
Οι Τούρκοι θα έφθαναν στην Αθήνα, αν δεν τους αναχαίτιζε η
Ρωσία. Τους σταμάτησε ο Τσάρος, αφού η Βασίλισσά μας, η Όλγα, σύζυγος Γεωργίου
Α΄, ήταν Ρωσίδα Πριγκίπισσα, ανεψιά του Τσάρου.
Έντρομη, τού τηλεγράφησε, γιατί θα έχανε
τον θρόνο της.
Ας είναι καλά η γυναίκα εκεί που είναι κι’ αυτή και ο θείος
της.
Η σημερινή Ρωσία είναι καλή φίλη της Τουρκίας. Ο Πούτιν
φαίνεται άνευρος. Σαν να μήν είναι ο Πούτιν που περιμέναμε. Η Ρωσία
λειτουργούσε για πολλές δεκαετίες
σαν «το Αντίπαλον Δέος» που χρειάζεται για να υπάρχη
«ισορροπία δυνάμεων».
Αλλά και εμείς στα διεθνή θέματα ψηφίζουμε ό,τι ψηφίζουν οι
Ευρωπαίοι, αφού «Ανήκομεν εις την Δύσιν», όπως τελεσίδικα ώρισε ο άλλος
Εθνάρχης μας, ο Καραμανλής. (Δηλαδή ούτε καν Βαλκάνιοι, όπως είναι ο φυσικός
μας χώρος).
Επομένως θα μας σώση η Ευρώπη.
Αναφέρθηκα τελευταία στον πόλεμο του 1897, γιατί υπάρχουν
κοινά σημεία
μ’ αυτά πού γίνονται εδώ σήμερα.
Εκείνος ο πόλεμος του ’97 για εμάς ήταν «ατυχής», για τους
Τούρκους πολύ «επιτυχής». Γιατί καθώς δεν κέρδισαν σχεδόν τίποτε από Ελλάδα,
ζήτησαν μια τεράστια αποζημίωση για τα έξοδα που είχαν κάνει και για τον μάταιο
κόπο τους.
Και την πήραν.
Η Ελλάς έκτοτε ετέθη υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (Δ.Ο.Ε)
που διήρκεσε εκατό (100) χρόνια. «Μνημόνιο» δηλαδή. «Τί έχεις Γιάννη; Τι είχα
πάντα».
Οι Ευρωπαίοι, παραδόξως τελευταία κάτι δείχνουν να
καταλαβαίνουν. Εντύπωση μού έκανε και ο Αυστριακός που είναι μαζί μας, γιατί
χωρίς να το φανερώνη, φοβάται πως ο Σουλτάνος, αν δεν τον σταματήση κανείς, θα
πάρη και την Βιέννη, που δεν πήρε ο Σουλεϊμάν.
Η Ευρώπη σαν δύναμη, σαν θεσμός, εκτός από συστάσεις
«αυστηρές», που «πέφτουν στον βρόντο», μπορεί να επιβάλλη μόνον «οικονομικές
κυρώσεις».
Ο παραδόπιστος που μ’ αυτόν έχουμε μπλέξει, θέλει, ως άλλος
Σάϋλοκ, να φάη σάρκες, να στείλη στον βυθό να τούς φάνε τα ψάρια τους εχθρούς
του, τούς Έλληνες. Δεν ξεχνάει την Τριπολιτσά, τα Δερβενάκια (δεν το ξεστομίζει
όμως), ενώ
δεν δείχνει να θυμάται ότι κι όλοι οι Βαλκανικοί λαοί τούς
έδιωξαν.
Θέλει και την θάλασσα, ως «θαλασσοπόρος», ωσάν κάποτε ο
τούρκος Καπουδάν Πασάς πού δεν εύρισκε την Μάλτα, απεφάνθη … Μάλτα, γιόκ…!
Τον θυμόμαστε να παραληρή στην Τηλεόραση, όταν οι Ευρωπαίοι
δεν τον είχαν αποπληρώσει ακόμη για την βρώμικη δουλειά να κουβαλήση στα νησιά
μας και στην
ανύπαρκτη «ενδοχώρα» μας τις καραβιές τούς Ασιάτες και τούς
Αφρικανούς.
Τα μάτια του γυάλιζαν, κόντευαν να βγούν από τις κόγχες
τους, καθώς ωρύετο: "Παρά – παρά!"
Αυτό είναι το αδύνατο σημείο του: ο «παράς».
Να τού βγάλουμε λοιπόν τον λογαριασμό, γι’ αυτά που έχουμε
ξοδέψει τόσα χρόνια που μάς πιλατεύει μ’ αυτόν τον άτυπο πόλεμο.
Για τις αναχαιτίσεις στις εναέριες παραβιάσεις, που
λυσσασμένος μάς κάνει κάθε μέρα, χρειάζονται καύσιμα.
Τί καίνε τα αεροπλάνα κηροζίνη; Αυτά, στοιχίζουν. Οι
αερομαχίες θέλουν λεφτά.
Οι λιμενικοί μας θέλουν καύσιμα για να τούς διώχνουν από τα
νερά μας.
Τώρα ξοδεύονται και τα ξένα πλοία που ήλθαν έστω και σάν
παρουσία τουλάχιστον.
Οι ατελείωτες εργατοώρες «τζάμπα και βερεσέ», πώς
πληρώνονται;
Η ψυχική οδύνη τών νησιωτών μας, τών ψαράδων μας, να τούς
ακούν πάνω από τα κεφάλια τους, πώς μεταφράζεται;
Η σιωπηλή, γιατί δεν επιτρέπεται και να εκφραστούν, υπομονή
τών στρατιωτικών μας όλων τών Οπλων, πόσο άραγε στοιχίζει σε χρήμα;
Τα διαφυγόντα κέρδη από τον τουρισμό ο οποίος δεν ευνοείται
σε ημιεμπόλεμη κατάσταση, πόσα είναι;
Να κάνουμε τόν λογαριασμό και να τόν παραδώσουμε προς
επίδοσιν «ὃπου δεῖ».
Αυτό θα τόν «τσούξει».
Και να πληρώση ο ίδιος για να κλείση την τρύπα που άνοιξε ο
ίδιος στο καράβι του.
Ποιος τού είπε να «σουλατσάρη» σε ξένα ύδατα; Θα πληρώσει
όμως; Όχι.
Εμείς όμως έχουμε ακόμα «μπουρλοτιέρηδες»! Ευτυχώς!
Κι’ εγώ, απλώς …ονειρεύομαι καί εύχομαι νά πληρώση ο
παράφρων Σουλτάνος...
Επί του πιεστηρίου:
Τώρα που βρήκε το τεράστιο (απύθμενο) κοίτασμα στην Μαύρη
Θάλασσα, δεν θα δώση ένα κατιτίς και στούς γείτονές μας για να τούς στρέψη
εναντίον μας;
Και ο Πούτιν θα τον αφήση να σκάβη ανενόχλητος, στην δική
του αυλή;
Εξορύσσοντας μάλιστα ένα προϊόν για το οποίο την
αποκλειστικότητα είχε η Ρωσία;
Εδώ αντί για «ανταγωνισμός» προβλέπεται «συνεργασία», Τράστ!
Ο φίλος του ο Τράμπ τόν χαρακτήρισε «παίκτη τού πόκερ
παγκοσμίου κλάσεως» !
Ίδωμεν
