H ΦΙΛΙΑ

Η αγάπη και η φιλία πολλές φορές ταυτίζονται, διότι η φιλία είναι αδύνατο να υπάρξει χωρίς αγάπη, αλλά την ανιδιοτελή αγάπη.  Ο φίλος είναι το αγαπημένο πρόσωπο το οποίο επιθυμούμε να το βλέπουμε ευτυχισμένο.  Χαιρόμαστε όταν είναι ευτυχισμένο και λυπούμαστε όταν δυστυχεί. Εκεί μάλιστα μετριέται και το μεγαλείο της αγνής φιλίας, της αγνής ψυχής, όταν χαιρόμαστε με την επιτυχία του φίλου μας. Γιατί ευκολότερα ο άνθρωπος κλαίει παρά χαίρεται. Το να λυπάσαι είναι ανθρώπινο, το να αγαπάς είναι ιερό.
.Η φιλία είναι ελεύθερος, σταθερός δεσμός μεταξύ δυο ή περισσοτέρων ανθρώπων στηριζόμενη στην αμοιβαία αναγνώριση της αγάπης, της ελευθερίας, της ειλικρίνειας και διαφέρει από τη φιλία η οποία προέρχεται από συνήθεια, από αποτέλεσμα υλικού κέρδους, από συμφέρον ή εκμετάλλευση. Η ειλικρίνεια είναι η βάση της πραγματικής φιλίας.
Ωστόσο, όσο μεγαλώνουμε όλα αλλάζουν. Εμείς, τα γεγονότα στη ζωή μας, οι άνθρωποι γύρω μας και φυσικά οι σχέσεις μας. Ερχόμαστε λοιπόν στα 30 μας να κάνουμε έναν απολογισμό. Να δούμε τι έχουμε μάθει μέχρι σήμερα. Τι μας έχει μείνει για τις φιλίες;
Δεν έχουμε αρκετό χρόνο για εκείνους. Ο ελεύθερος χρόνος για διασκέδαση, επικοινωνία, μια βόλτα με φίλους, είναι πλέον σπάνιος. Υποχρεώσεις, δουλειά, παιδιά, σκυλιά, γατιά “ρουφούν” όλη σας την ενέργεια. Καταλαβαίνετε λοιπόν πως είναι δύσκολο να κρατήσετε δυνατούς τους δεσμούς φιλίας.
Η αντίληψη περί φιλίας αλλάζει.  Παλιότερα, πιστεύατε πως οι φίλοι που έχετε επιλέξει μέχρι τώρα στη ζωή σας είναι αυτοί θα μείνετε για πάντα μαζί. Τώρα, ξέρετε πως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Εννοείται πως μπορείτε να μείνετε για πάντα φίλοι αλλά υπάρχει και η πιθανότητα να έρθουν καινούρια άτομα στη ζωή σας.
Ξέρουμε πλέον ποιοι είμαστε. Οι φίλοι για μια αρκετά μεγάλη περίοδο της ζωής μας, οριοθετούσαν σε μεγάλο βαθμό το ποιοι είμαστε. Η οικογένεια μας, μας επηρέαζε μέχρι την εφηβεία, μετά οι συνομήλικοι είχαν μεγαλύτερη θέση στη ζωή μας. Όσο όμως μεγαλώνουμε αποφασίζουμε εμείς. Ο λόγος είναι πως οι ανάγκες αλλάζουν και κατά συνέπεια αλλάζουν και τα κριτήρια μας. Αν η δουλειά μας δεν μας ικανοποιεί ή αν έχουμε προβλήματα με το γάμο ή τα παιδιά μας, δεν περιμένουμε να δούμε τι θα κάνουν οι φίλοι μας σε παρόμοιες καταστάσεις. Αντιδρούμε πλέον διαφορετικά.
Όταν μεγαλώνουμε δείχνουμε τον πραγματικό μας εαυτό. Θυμάστε τότε που ήμασταν μικρά και γράφαμε στους τοίχους BFFE (best friends for ever). Τότε το εννοούσαμε γιατί δεν είχαμε τίποτα να μοιράσουμε. Τι γίνεται όμως σήμερα; Όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε χιλιάδες προβλήματα και η κρίση θολώνει το μυαλό μας.
Οι φίλοι είναι σημαντικό να υπάρχουν στη ζωή μας. Ειδικά, όταν μεγαλώνουμε και νιώθουμε τη μοναξιά να μας απειλεί. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν από σήμερα να βρούμε ανάμεσα μας τον πραγματικό φίλο και όταν τον βρούμε ας προσπαθήσουμε να γίνουμε και εμείς αντάξιοι της φιλίας του. Να γίνουμε αληθινοί άνθρωποι, αληθινοί φίλοι. Και όταν το  πετύχουμε αυτό να είστε σίγουροι ότι η ψυχή μας θα αγαλλιάσει. 
Συγχωρήστε τους φίλους σας, αξίζουν ο,τι πολυτιμότερο έχετε στη γη.
πηγή: Jenny.gr

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 25/11/2019

                                                                      RAIN AND TEARS
                                                                     AFRODITE'S CHILD
                                                              (ROUSSOS-PAPATHANASIOU)

ΦΤΑΣΕ ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ

Μαζεύω τα σύνεργά μου: όραση, ακοή, γέψη, όσφρηση, αφή, μυαλό, βράδιασε πια, τελεύει το μεροκάματο, γυρίζω σαν τον τυφλοπόντικα στο σπίτι μου, στο χώμα. Όχι γιατί κουράστηκα να δουλεύω, δεν κουράστηκα, μα ο ήλιος βασίλεψε.
Ο ήλιος βασίλεψε, θάμπωσαν τα βουνά, οι οροσειρές του μυαλού μου κρατούν ακόμα λίγο φως στην κορφή τους, μα η άγια νύχτα πλακώνει, ανεβαίνει από τη γης, κατεβαίνει από τον ουρανό, και το φως ορκίστηκε να μην παραδοθεί, μα το ξέρει, σωτηρία δεν υπάρχει δε θα παραδοθεί, μα θα σβήσει.
Ρίχνω στερνή ματιά γύρα μου, ποιόν ν’αποχαιρετίσω; τι ν’αποχαιρετίσω; τα βουνά, τη θάλασσα, την καρπισμένη κληματαριά στο μπαλκόνι μου, την αρετή, την αμαρτία, το δροσερό νερό; Μάταια, μάταια, κατεβαίνουν όλα ετούτα μαζί μου στο χώμα
Σε ποιόν να εμπιστευτώ τις χαρές και τις πίκρες μου, τις μυστικές δονκιχώτικες λαχτάρες της νιότης, την τραχιά σύγκρουση αργότερα με το Θεό και με τους ανθρώπους, και τέλος την άγρια περηφάνια που έχουν τα γεράματα που καίγουνται μα αρνιούνται, ως το θάνατο, να γίνουν στάχτη; Σε ποιόν να πω πόσες φορές σκαρφάλωνοντας, με τα πόδια, με τα χέρια, τον κακοτράχαλο ανήφορο του Θεού, γλίστρησα κι έπεσα, πόσες φορές σηκώθηκα, όλο αίματα, και ξανάρχισα ν’ανηφορίζω;
Πού να βρώ μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ;
Σφίγγω ήσυχα, πονετικά, ένα σβώλο κρητικό χώμα στη φούχτα μου, το κρατούσα το χώμα ετούτο πάντα μαζί μου, σε όλες μου τις περιπλάνησες, και στις μεγάλες μου αγωνίες το’σφιγγα μέσα στη φούχτα μου κι έπαιρνα δύναμη, δύναμη μεγάλη, σαν να’σφιγγα το χέρι φίλου αγαπημένου. Μα τώρα που βασίλεψε ο ήλιος και το μεροκάματο τέλεψε, τι να την κάμω τη δύναμη; Δεν την έχω ανάγκη πια, κρατώ το χώμα ετούτο της Κρήτης και το σφίγγω με άφραστη γλύκα, τρυφεράδα κι ευγνωμοσύνη, σαν να σφίγγω μέσα στη φούχτα μου και ν’αποχαιρετώ το στήθος γυναίκας αγαπημένης. Αυτό ήμουν αιώνια, αυτό θα’μια αιώνια, πέρασε αστραπή η στιγμή που στροβιλίστηκες, άγριο χώμα της Κρήτης, κι έγινες αγωνιζόμενος άνθρωπος.
Τι αγώνας, τι αγωνία, τι κυνηγητό του ανθρωποφάγου αόρα

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ - 46 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ



Αψήφιστοι, όρθιοι στα προπύλαια, στον πέτρινο αέρα,
¨Ετοιμο χέρι, έτοιμο μάτι, - πως μεγαλώνει
το μπόι, το βήμα και η παλάμη του ανθρώπου;
.................................................................
Γιάννης Ρίτσος
16 Νοεμβρίου 1973


ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 11/11/2019


                                               STAIRWAY TO HEAVEN - ANN WILSON- 2012

                                    STAIRWAY TO HEAVEN - LED ZEPPELIN - 8 NOEMBRIOY 1971

ΜΑΡΙ ΚΙΟΥΡΙ-ΔΥΟ ΒΡΑΒΕΙΑ ΝΟΜΠΕΛ


Η ζωή της Μαρί Κιουρί (1867-1934) ήταν από κάθε άποψη εκπληκτική, όχι μόνο για ό,τι κατάφερε στην επιστήμη, αλλά και για ό,τι χρειάστηκε να περάσει απλώς και μόνο για να μπει στο χώρο της.
Ενώ σε έναν φτωχό νέο, όπως ο Μάικλ Φαραντέι, δόθηκε η δυνατότητα να κερδίσει μια θέση ως βοηθός σε επιστημονικό εργαστήριο, τέτοια ευχέρεια ήταν αδύνατη για μια φτωχή νέα κοπέλα. Κόρη ενός καθηγητή της φυσικής σε ένα γυμνάσιο αρρένων και μιας διευθύντριας σε ένα σχολείο θηλέων, η Μαρί Σκλόντοβσκα μεγάλωσε σε μια ατμόσφαιρα όπου η μόρφωση ήταν σεβαστή. Και, στην Πολωνία, υπήρχε επιτακτική ανάγκη να διατηρηθεί άσβεστη η φλόγα της παιδείας, επειδή χρόνια ολόκληρα ρωσικής κυριαρχίας συνέτριβαν την πολωνική κουλτούρα. Από τα εφηβικά της ακόμα χρόνια, η Μαρί ανήκε σε ένα κίνημα που είχε ως σκοπό να χρησιμοποιήσει την παιδεία για να διασώσει τον πολωνικό πολιτισμό, ωσότου οι Ρώσοι εκδιωχθούν δια της βίας. Για χάρη της πατρίδας της, της Πολωνίας, ονειρευόταν να πάει στο πανεπιστήμιο να σπουδάσει επιστήμονας ή φιλόλογος. Η αδελφή της Μπρόνια ήθελε να σπουδάσει ιατρική. Όμως στη δεκαετία του 1880, τα πολωνικά πανεπιστήμια έκλεισαν για τις γυναίκες, και η μόνη ελπίδα τώρα για τις δύο αδελφές ήταν να πάνε στο εξωτερικό, κατά προτίμηση στη Σορβόνη.
Ο πατέρας των κοριτσιών, ο Βλάντισλαβ, είχε εμφυσήσει σε όλα τα παιδιά του μια αγάπη για την επιστήμη, και τίποτε δεν θα επιθυμούσε περισσότερο από το να δει τη Μαρί και τη Μπρόνια στη Σορβόνη. Πού, όμως, θα βρίσκονταν τα χρήματα; Τελικά, η Μαρί κατέστρωσε ένα σχέδιο. Θα γινόταν γκουβερνάντα και θα βοηθούσε τη Μπρόνια να περάσει στην ιατρική. Και μετά, όταν αποφοιτούσε η Μπρόνια, θα βοηθούσε με τη σειρά της τη Μαρί να σπουδάσει και εκείνη. Αν αναλογιστεί κανείς την άχαρη ζωή της γκουβερνάντας, αυτό ήταν μια εξαιρετικά γενναιόδωρη προσφορά, και μάλιστα μια προσφορά που η Μαρί την τίμησε απόλυτα. Από το 1885 έως το 1888, δούλεψε μακριά από φίλους και οικογένεια, κάνοντας οικονομία ακόμα και στην τελευταία δεκάρα για να βοηθήσει τη Μπρόνια στο Παρίσι. Ήταν χρόνια σκληρής δουλειάς, μοναξιάς και πνευματικής απομόνωσης. Στα 1888, η Μπρόνια έπαψε πια να ζητά την υποστήριξη της Μαρί, επειδή ο πατέρας τους είχε κερδίσει μια δύσκολη αλλά καλοπληρωμένη δουλειά ως διευθυντής σε ένα αναμορφωτήριο και μπορούσε ο ίδιος πια να την στηρίζει.
Η Μπρόνια τώρα παρότρυνε τη Μαρί να κάνει οικονομίες για τις δικές της σπουδές, αλλά η Μαρί, στη φάση αυτή, ένιωθε να χάνει το κουράγιο της, και σχεδόν εγκατέλειψε το όνειρο. Στο τέλος, ξαναβρήκε το θάρρος της. Ύστερα από δύο ακόμα χρόνια μόχθου, συγκέντρωσε αρκετά χρήματα για να μπορέσει να ζήσει ένα χρόνο στο Παρίσι. Τη στιγμή που η Μαρί γράφτηκε στη Σορβόνη, στα 1891, ήταν είκοσι τεσσάρων χρόνων -εξαιρετικά αργά για να αρχίσει μια κανονική εκπαίδευση στην επιστήμη- ενώ ήταν ανεπαρκώς προετοιμασμένη για τα τμήματα μαθηματικών και φυσικής, που ήταν πολύ δύσκολα. Έτσι, υποχρεώθηκε να αφιερώνει όλη της τη ζωή στη μελέτη. Έπρεπε επίσης να προσέχει και την τελευταία δεκάρα, γιατί οι οικονομίες της δεν επαρκούσαν για να καλύψουν τα βασικά της έξοδα. Ήρθε καιρός που, για ολόκληρες εβδομάδες, ζούσε μόνο με ψωμί και τσάι, και το χειμώνα ξύλιαζε από το κρύο γιατί δεν της περίσσευαν χρήματα να αγοράσει κάρβουνα. Εντούτοις, η Μαρί θεωρούσε αυτά τα χρόνια της φτωχής φοιτητικής ζωής της ως τα καλύτερα που έζησε ποτέ. Στα 1893, πήρε το licence στη φυσική (αντίστοιχο σήμερα με το πτυχίο) -είχε έρθει πρώτη στην τάξη της- και τον επόμενο χρόνο πήρε το licence στα μαθηματικά -αυτή τη φορά ήρθε δεύτερη.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 4/11/19

                                                                            ΕΛΑ, ΗΛΙΕ ΜΟΥ
                                                                                POLL (1971)

ΤΟ ΒΟΥΒΟ ΖΩΟ



Το δειλινό μιας όμορφης μέρας, κάποια παράξενη διάθεση έπιασε την ψυχή μου και βγήκα από τα σύνορα της πόλης και περιδιάβηκα γύρω στα ερείπια ενός εγκαταλειμμένου σπιτιού, πού μόνο οι γκρεμισμένες πέτρες του είχαν μείνει.
Πάνω σ’ αυτές τις πέτρες, είδα ένα σκύλο ξαπλωμένο ανάμεσα στις βρωμιές και τις στάχτες. Είχε πληγές πάνω στο δέρμα του κι ή αρρώστια σακάτευε το ισχνό κορμί του. Αντικρίζοντας πότε πότε τον ήλιο πού βασίλευε, τα γεμάτα θλίψη μάτια του φανέρωναν την ταπείνωση, την απελπισία, και τη δυστυχία του.
Βάδισα αργά και τον πλησίασα και ήθελα να ’ξέρα τη γλώσσα των ζώων για να μπορούσα να τον παρηγορήσω με τη συμπόνια μου. ’Αλλά ο σκύλος, μόνο πού τρόμαξε από το πλησίασμά μου, και προσπάθησε να σταθεί στα τρεμάμενα πόδια του. Έπεσε όμως, και μου έριξε ένα βλέμμα όπου ανακατεύονταν ή αδύναμη οργή, και ή ικεσία. Το βλέμμα αυτό μιλούσε πιο καθαρά από τα λόγια ενός άντρα και πιο συγκινητικά από τα δάκρυα μιας γυναίκας. Και να τι ένιωσα πώς μου είπε,
«’Άνθρωπε, υποφέρω από την αρρώστια που μου έφερε η δική σου κτηνωδία και καταδίωξη. ’Έφυγα μακριά από τα πόδια σου πού με κλωτσούσαν και βρήκα καταφύγιο εδώ, γιατί το χώμα κι οι στάχτες είναι πιο καλότροπα από τού ανθρώπου την καρδιά, κι αυτά τα ερείπια λιγότερο μελαγχολικά από την ψυχή τού ανθρώπου. Φύγε, εσύ, πού ήρθες από τον κόσμο της αδικίας και της τυραννίας. ’Εγώ είμαι ένα άθλιο πλάσμα πού υπηρέτησε πιστά και υπάκουα το γιο τού Αδάμ. Ήμουν ο πιστός σύντροφος του ανθρώπου, τον φρουρούσα μέρα και νύχτα. Λυπόμουν όταν ήταν μακριά, και τον καλωσόριζα με χαρά όταν γύριζε. Ευχαριστιόμουν με τα ψίχουλα πού έπεφταν από το τραπέζι του και χαιρόμουν με τα κόκαλα πού εκείνος είχε φάει όλο το κρέας τους. “Όταν όμως γέρασα κι αρρώστησα, μ’ έδιωξε από το σπίτι του και με παράτησε στ’ άσπλαχνα παιδιά τού δρόμου.
’Ώ, γιε τού Αδάμ, βλέπω την ομοιότητα ανάμεσα σε μένα και στους συνανθρώπους σου όταν τα γερατειά τούς κάνουν ανήμπορους. Βλέπω τούς στρατιώτες πού πολέμησαν για την πατρίδα τους όταν ήταν ακόμα στο ανθό της ζωής τους, και πού αργότερα καλλιεργούσαν τα χωράφια της. Τώρα όμως πού ήρθε ο χειμώνας της ζωής τους και δεν είναι πια χρήσιμοι, πετιούνται στην άκρη.
Και βλέπω ακόμα την ομοιότητα ανάμεσα στη δική μου μοίρα και στη μοίρα της γυναίκας, πού στα χρόνια της όμορφης νιότης έδινε χαρά στην καρδιά τού νέου άντρα’ και πού μετά, σαν μητέρα, αφιέρωσε τη ζωή της στα παιδιά της. ’Αλλά τώρα, γριά πια, την αγνοούν και την αποφεύγουν. Πόσο σκληρός και τυραννικός είσαι, ώ, γιε τού Αδάμ, και πόσο βάναυσος!»
’Έτσι μίλησε το βουβό ζώο που ή καρδιά μου το κατάλαβε.
______
   Από το βιβλίο Χαλίλ Γκιμπράν – Σκέψεις και διαλογισμοί