ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ
ΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ ΗΡΩΙΔΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΈΜΟΥ
«Alors , c’
est la guerre» - «Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμος». Ήταν 3 τα ξημερώματα της Δευτέρας
28 Οκτωβρίου του 1940, όταν ο Ιωάννης Μεταξάς, απάντησε αρνητικά
στο τελεσίγραφο των Ιταλών, να τους επιτραπεί η ελεύθερη διέλευση του στρατού
τους στα ελληνοαλβανικά σύνορα και να καταλάβουν στη συνέχεια στρατηγικά σημεία
της Ελλάδας.
Η αρνητική απάντηση του Μεταξά, στα γαλλικά, στις ιταμές αξιώσεις των Ιταλών, σύντομα μεταφράστηκε – σε αυτό είχε συμβολή και ο Τύπος της εποχής – σε ένα βροντερό «ΌΧΙ», που ενέπνευσε μικρούς και μεγάλους, ηλικιωμένους, γυναίκες, παιδιά, άνδρες. Κι ενώ θα περίμενε κανείς ότι στις 3 τα ξημερώματα εκείνης της μέρας, θα σταματούσε ο χρόνος για την Ελλάδα, μόλις ξεκινούσε για την Πατρίδα μας, ένα ακόμη σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία της, παραδίδοντας μαθήματα ήθους, φρονήματος, γενναιότητας, ηρωισμού και αγάπης για την πατρίδα, σε όλο τον κόσμο.
Η αρνητική απάντηση του Μεταξά, στα γαλλικά, στις ιταμές αξιώσεις των Ιταλών, σύντομα μεταφράστηκε – σε αυτό είχε συμβολή και ο Τύπος της εποχής – σε ένα βροντερό «ΌΧΙ», που ενέπνευσε μικρούς και μεγάλους, ηλικιωμένους, γυναίκες, παιδιά, άνδρες. Κι ενώ θα περίμενε κανείς ότι στις 3 τα ξημερώματα εκείνης της μέρας, θα σταματούσε ο χρόνος για την Ελλάδα, μόλις ξεκινούσε για την Πατρίδα μας, ένα ακόμη σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία της, παραδίδοντας μαθήματα ήθους, φρονήματος, γενναιότητας, ηρωισμού και αγάπης για την πατρίδα, σε όλο τον κόσμο.
«Στης ιστορίας το διάσελο όρθιος ο γιος πολέμαγε/και η μάνα
κράταε τα βουνά, όρθιος να στέκει ο γιος της/μπρούντζος, χιόνι και σύννεφο» είναι
κάποιοι από τους στίχους του ποιήματος του Νικηφόρου Βρεττάκου, «Μάνα και
γιος». Η Ελληνίδα μάνα στο Έπος του 40, έδειξε ένα απαράμιλλο
ηρωισμό και αυτοθυσία. «Δεν υπήρξε ούτε μία μάνα που να έκλαψε, όταν ο γιος της
έφευγε για το Μέτωπο», διαβάζουμε σε ιστορικές μαρτυρίες για την εποχή
εκείνη. Έδινε την ευχή της, να συντροφεύσει τα παιδιά της στο Μέτωπο, μαζί
με την εικόνα της Μάνας όλων, της Παναγιάς. Να τους δίνει δύναμη και κουράγιο.
Και οι ίδιες, όμως, οι Ελληνίδες πολέμησαν αντάξια ως μάνες, σύζυγοι, κόρες και αδελφές. Ήταν οι αφανείς ηρωίδες του 40. Πήραν τη θέση του άντρα, που έφυγε για το Μέτωπο, στο σπίτι. Ανέλαβαν να μεγαλώσουν τα μικρότερα παιδιά, να κρατήσουν το σπίτι. Έγιναν μάνα και πατέρας, αφέντης του σπιτιού και νοικοκυρά. Στέκονταν στις ουρές, στα συσσίτια για μια κουτάλα φασόλια ξερά και ένα κομμάτι ψωμί. Με βλέμμα πονεμένο, τη θλίψη στα μάτια τους και την αγωνία για το τι θα απογίνουν τα παιδιά τους. Οι ίδιες δεν έτρωγαν για να δώσουν στα παιδιά τους. Μανάδες πέθαναν στο μεγάλο λιμό, του χειμώνα του 41, όπου οι νεκροί από την πείνα έφτασαν τους 300.000.
Δεκάδες γυναικείες οργανώσεις, όπου συμμετέχουν όλες οι
Ελληνίδες, από άκρη σε άκρη της χώρας και υπό την αιγίδα της οργάνωσης, «Η
φανέλα του στρατιώτη» αναλαμβάνουν το ρουχισμό των στρατιωτών στο Μέτωπο. Νέες
κοπέλες, γυναίκες και γιαγιάδες πλέκουν φανέλες, κάλτσες και μπλούζες, για το στρατό,
που έχει να αντιμετωπίσει το ψύχος στα βουνά. «Μερόνυχτα σκυμμένη στέκει/και ξενυχτάει δουλεύοντας για
την Πατρίδα/κι ενώ σκυμμένη πλέκει/έχει ψηλά το μέτωπο η Ελληνίδα. Και τα
βελόνια γίνονται σπαθιά/που βγαίνουν από τη χρυσή τους θήκη/να αγωνιστούνε με
το νιο πολεμιστή», γράφει στο ποίημα του «Ελληνίδες», ο Τίμος
Μωραϊτίνης.
Σαν σήμερα πριν 55 χρόνια ο πρώτος Έλληνας που κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Στις 24 Οκτωβρίου 1963, η Σουηδική Ακαδημία τιμά με Νόμπελ Λογοτεχνίας τον ποιητή Γιώργο Σεφέρη «για το υπέροχο λυρικό ύφος του, που είναι εμπνευσμένο από ένα βαθύ αίσθημα για το ελληνικό πολιτιστικό ιδεώδες» και γίνεται ο πρώτος Έλληνας που βραβεύεται με Νόμπελ.
Σε επίσημο δείπνο που δόθηκε στο δημαρχείο της Στοκχόλμης, μετά την τελετή απονομής του Νόμπελ, στις 10 Δεκεμβρίου, ο Γιώργος Σεφέρης εκφωνεί την παρακάτω ομιλία:«Τούτη την ώρα αισθάνομαι πως είμαι ο ίδιος μια αντίφαση. Αλήθεια, η Σουηδική Ακαδημία έκρινε πως η προσπάθειά μου σε μια γλώσσα περιλάλητη επί αιώνες, αλλά στην παρούσα μορφή της περιορισμένη, άξιζε αυτή την υψηλή διάκριση. Θέλησε να τιμήσει τη γλώσσα μου, και να – εκφράζω τώρα τις ευχαριστίες μου σε ξένη γλώσσα. Σας παρακαλώ να μου δώσετε τη συγγνώμη που ζητώ πρώτα- πρώτα από τον εαυτό μου.
Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά· κανόνας της είναι η δικαιοσύνη. Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη με τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που ξεπερνά το μέτρο πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες. O ίδιος νόμος ισχύει και όταν ακόμη πρόκειται για φυσικά φαινόμενα: «Ήλιος ουχ υπερβήσεται μέτρα» λέει ο Ηράκλειτος· «ει δε μη, Ερινύες μιν Δίκης επίκουροι εξευρήσουσιν» (μτφρ. «δεν πρέπει ο Ήλιος να ξεπερνάει το μέτρο· διαφορετικά, οι ίδιες οι Ερινύες θα προσφερθούν ως βοηθοί της Δικαιοσύνης»).
Συλλογίζομαι πως δεν αποκλείεται ολωσδιόλου να ωφεληθεί ένας σύγχρονος επιστήμων, αν στοχαστεί τούτο το απόφθεγμα του Ίωνα φιλοσόφου. Όσο για μένα συγκινούμαι παρατηρώντας πως η συνείδηση της δικαιοσύνης είχε τόσο πολύ διαποτίσει την ελληνική ψυχή, ώστε να γίνει κανόνας και του φυσικού κόσμου. Και ένας από τους διδασκάλους μου, των αρχών του περασμένου αιώνα, γράφει: «…θα χαθούμε, γιατί αδικήσαμε…»***. Αυτός ο άνθρωπος ήταν αγράμματος· είχε μάθει να γράφει στα τριάντα πέντε χρόνια της ηλικίας του. Αλλά στην Ελλάδα των ημερών μας, η προφορική παράδοση πηγαίνει μακριά στα περασμένα όσο και η γραπτή. Το ίδιο και η ποίηση. Είναι για μένα σημαντικό το γεγονός ότι η Σουηδία θέλησε να τιμήσει και τούτη την ποίηση και όλη την ποίηση γενικά, ακόμη και όταν αναβρύζει ανάμεσα σ’ ένα λαό περιορισμένο. Γιατί πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα – και τι θα γινόμασταν, αν η πνοή μας λιγόστευε; Είναι μια πράξη εμπιστοσύνης – κι ένας Θεός το ξέρει αν τα δεινά μας δεν τα χρωστάμε στη στέρηση εμπιστοσύνης.
Παρατήρησαν, τον περασμένο χρόνο, γύρω από τούτο το τραπέζι, την πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις ανακαλύψεις της σύγχρονης επιστήμης και στη λογοτεχνία· παρατήρησαν πως ανάμεσα σ’ ένα αρχαίο ελληνικό δράμα και ένα σημερινό η διαφορά είναι λίγη. Ναι, η συμπεριφορά του ανθρώπου δε μοιάζει να έχει αλλάξει βασικά. Και πρέπει να προσθέσω πως νιώθει πάντα την ανάγκη ν’ ακούει τούτη την ανθρώπινη φωνή που ονομάζουμε ποίηση. Αυτή τη φωνή που κινδυνεύει να σβήσει κάθε στιγμή από στέρηση αγάπης και ολοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγημένη, ξέρει πού να ‘βρει καταφύγιο· απαρνημένη, έχει το ένστικτο να πάει να ριζώσει στους πιο απροσδόκητους τόπους. Γι’ αυτή δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά μέρη του κόσμου. Το βασίλειό της είναι στις καρδιές όλων των ανθρώπων της γης. Έχει τη χάρη ν’ αποφεύγει πάντα τη συνήθεια, αυτή τη βιομηχανία. Χρωστώ την ευγνωμοσύνη μου στη Σουηδική Ακαδημία, που ένιωσε αυτά τα πράγματα· που ένιωσε πως οι γλώσσες, οι λεγόμενες περιορισμένης χρήσης, δεν πρέπει να καταντούν φράχτες, όπου πνίγεται ο παλμός της ανθρώπινης καρδιάς· που έγινε ένας Άρειος Πάγος ικανός: να κρίνει με αλήθεια επίσημη την άδικη μοίρα της ζωής, για να θυμηθώ το Σέλλεϋ, τον εμπνευστή, καθώς μας λένε, του Αλφρέδου Νομπέλ, αυτού του ανθρώπου που μπόρεσε να εξαγοράσει την αναπόφευκτη βία με τη μεγαλοσύνη της καρδιάς του.
Σ’ αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται.
Όταν, στο δρόμο της Θήβας, ο Oιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Oιδίποδα».
ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΠΡΟΒΑΤΟ - ITALO KALVINO
«Υπήρχε μια χώρα όπου όλοι ήταν κλέφτες.
Τη νύχτα κάθε κάτοικος έβγαινε με αντικλείδια κι ένα φανάρι και πήγαινε να διαρρήξει το σπίτι ενός γείτονα. Επέστρεφε την αυγή φορτωμένος κι έβρισκε το σπίτι του διαρρηγμένο. Κι έτσι όλοι ζούσαν αρμονικά και χωρίς προβλήματα, αφού ο ένας έκλεβε τον άλλον, κι αυτός έναν άλλον ακόμα και ούτω καθεξής, μέχρι να έρθει η σειρά του τελευταίου που έκλεβε τον πρώτο.
Το εμπόριο σε εκείνη τη χώρα ασκείτο με τη μορφή της απάτης, τόσο από την πλευρά εκείνου που πουλούσε όσο και από την πλευρά εκείνου που αγόραζε. Η κυβέρνηση ήταν μια εταιρία που εγκληματούσε σε βάρος των πολιτών, και οι πολίτες, από τη μεριά τους, νοιάζονταν μόνο να εξαπατούν την κυβέρνηση. Έτσι η ζωή συνεχιζόταν χωρίς δυσκολίες, και δεν υπήρχαν ούτε πλούσιοι ούτε φτωχοί.
Τότε, κανείς δεν ξέρει πώς, βρέθηκε στη χώρα ένας τίμιος άνθρωπος. Τη νύχτα, αντί να βγαίνει με τον σάκο και το φανάρι, έμενε στο σπίτι του να καπνίζει και να διαβάζει μυθιστορήματα. Έρχονταν οι κλέφτες, έβλεπαν το φως αναμμένο και δεν ανέβαιναν.
Αυτή η κατάσταση διήρκεσε για λίγο· μετά έπρεπε να τον κάνουν να καταλάβει ότι εάν ήθελε να ζει χωρίς να κάνει τίποτα, αυτός δεν ήταν λόγος να μην αφήνει τους άλλους να κλέβουν. Για κάθε νύχτα που αυτός περνούσε στο σπίτι του, μία οικογένεια δεν έτρωγε την επόμενη ημέρα.
Μπροστά σε αυτά τα επιχειρήματα, ο τίμιος άνθρωπος δεν μπορούσε να εναντιωθεί. Άρχισε κι αυτός να βγαίνει το βράδυ και να γυρίζει την αυγή, όμως, να κλέψει δεν πήγαινε. Τίμιος ήταν, δεν υπήρχε τίποτα να κάνει. Πήγαινε μέχρι τη γέφυρα κι έμενε να κοιτάζει το νερό να περνάει από κάτω. Επέστρεφε στο σπίτι του και το έβρισκε διαρρηγμένο.
Σε λιγότερο από μία εβδομάδα, ο τίμιος άνθρωπος βρέθηκε απένταρος, χωρίς να έχει τίποτα να φάει, με το σπίτι άδειο. Όμως, μέχρι εδώ, μικρό το κακό, γιατί η ευθύνη ήταν δική του. Το πρόβλημα ήταν ότι με αυτόν τον τρόπο που έπραττε δημιουργείτο ένα χάος. Γιατί άφηνε τους άλλους να του κλέβουν τα πάντα, ενώ αυτός δεν έκλεβε κανέναν· έτσι, υπήρχε πάντα κάποιος που επιστρέφοντας την αυγή στο σπίτι του το έβρισκε άθικτο γιατί ήταν το σπίτι που έπρεπε να διαρρήξει αυτός.
Γεγονός είναι ότι μετά από λίγο, εκείνοι που δεν έπεφταν θύματα κλοπής βρέθηκαν να είναι πιο πλούσιοι από άλλους και να μην θέλουν πλέον να κλέβουν. Κι αυτοί που πήγαιναν να κλέψουν το σπίτι του τίμιου ανθρώπου, το έβρισκαν πάντα άδειο· έτσι γίνονταν φτωχοί. Εν τω μεταξύ, εκείνοι που έγιναν πλούσιοι απέκτησαν κι αυτοί τη συνήθεια να πηγαίνουν τη νύχτα στη γέφυρα να κοιτάζουν το νερό που περνούσε από κάτω. Αυτό μεγάλωσε το χάος, γιατί υπήρξαν πολλοί άλλοι που έγιναν φτωχοί.
Τότε, οι πλούσιοι είδαν ότι, με το να πηγαίνουν τη νύχτα στη γέφυρα, θα γίνονταν φτωχοί μετά από λίγο. Και σκέφτηκαν: «Να πληρώσουμε τους φτωχούς να πηγαίνουν να κλέβουν για λογαριασμό μας». Έκαναν τα συμβόλαια, ορίστηκαν οι μισθοί, τα ποσοστά· φυσικά, πάντα κλέφτες ήταν, και προσπαθούσαν να εξαπατήσουν οι μεν τους δε. Όμως -όπως συνήθως συμβαίνει- οι πλούσιοι γίνονταν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.
Υπήρχαν πλούσιοι, τόσο πλούσιοι που δεν είχαν πια ανάγκη να κλέβουν και να βάζουν άλλους να κλέβουν για να συνεχίζουν να είναι πλούσιοι. Όμως, εάν σταματούσαν να κλέβουν, θα γίνονταν φτωχοί γιατί οι φτωχοί τούς έκλεβαν. Πλήρωσαν, λοιπόν, τους πιο φτωχούς από τους φτωχούς για να προφυλάσσουν την περιουσία τους από τους άλλους φτωχούς, κι έτσι ίδρυσαν την αστυνομία και δημιούργησαν τις φυλακές.
Με αυτόν τον τρόπο, λίγα μόλις χρόνια μετά την άφιξη του τίμιου ανθρώπου, κανείς δεν μιλούσε πια για κλοπές, αλλά μόνο για πλούσιους ή φτωχούς, παρότι ήταν πάντα όλοι κλέφτες. Τίμιος υπήρξε μόνο εκείνος ο ένας που πέθανε σύντομα. Από πείνα»
Ο Ίταλο Καλβίνο (ιταλικά: Italo Calvino , 15 Οκτωβρίου 1923 - 19 Σεπτεμβρίου 1985) ήταν Ιταλός πεζογράφος, δοκιμιογράφος και δημοσιογράφος.
Σαρλ Αζναβουρ 22/5/1924-1/10/2018
O διασημότερος ίσως Γάλλος τραγουδιστής, με την τεράστια καριέρα και τα
1.200 τραγούδια, δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Ο Σαρλ Αζναβούρ πέθανε στα
94 του χρόνια και την είδηση του θανάτου του γνωστοποίησε ο εκπρόσωπος
του. Μέσα σε λίγα λεπτά έγινε πρώτο θέμα σε όλα τα γαλλικά μέσα
ενημέρωσης.
Το πραγματικό του όνομα ήταν Βαγινάκ Αζναβουριάν και ήταν αρμενικής καταγωγής.Τα πρώτα χρόνια της ζωής του μοιάζουν με μυθιστόρημα. Οι γονείς του, ο Μίσα και η Κναρ Αζναβουριάν, ζούσαν στη Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας του είναι γιος του πρώην μάγειρα του Τσάρου Νικολάου Β και η μητέρα του προέρχεται από οικογένεια Αρμενίων εμπόρων από την Τουρκία που είχαν καταφέρει να ξεφύγουν από τη γενοκτονία του 1915.
Όπως λέει ο ίδιος: «Ο πατέρας μου ήταν ο Μίσα, μητέρα μου η Κναρ, και αδελφή μου η Αϊντα που γεννήθηκε στην Ελλάδα. Αργότερα, στη Γαλλία η οικογένεια περίμενε να πάρει βίζα για να πάει στις ΗΠΑ.Στην πραγματικότητα, η οικογένειά μου δεν συνειδητοποίησε ότι θα εγκατασταθούν στη Γαλλία επ ’αόριστον.Γεννήθηκα στις 22 Μαΐου 1924 στο Παρίσι».
Σε ηλικία εννέα ετών εγκατέλειψε το σχολείο, παρά την αντίδραση των γονιών του, προκειμένου να συνεχίσει τις καλλιτεχνικές παραστάσεις που είχε ξεκινήσει από τα πέντε του. Πλέον είχε το καλλιτεχνικό όνομα Αζναβούρ. Σε μία από εκείνες τις παραστάσεις τον γνώρισε η Εντίθ Πιάφ η οποία και τον προσέλάβε στην καλλιτεχνική της ομάδα κατά τις περιοδείες της. Από τότε η καλλιτεχνική του εξέλιξη υπήρξε αλματώδης. Ξεκίνησε να γράφει τραγούδια, από το ύφος των οποίων χαρακτηρίστηκαν «θλιμμένα τραγούδια» (tristesse chansons).
Ιδιαίτερες όμως παγκόσμιες επιτυχίες που σημάδεψαν την δεκαετία του 1960 ήταν το ”Λα Μάμμα” (1963) και το ”Μεσιέ Καρνιμπάλ” της ομώνυμης οπερέτας. ον Ιανουάριο του 1961, ο Σαρλ Αζναβούρ στις δόξες του έφθασε στην Αθήνα για να εμφανιστεί σε κοσμικό κέντρο. Αναχωρώντας ο Γάλλος τραγουδιστής συναντήθηκε στο αεροδρόμιο με τη Νάνα Μούσχουρη, με την οποία συνεργάστηκε κιόλας.
Πέρα από το ρεκόρ των 1.200 τραγουδιών που είχε πει, ο Αζναβούρ είχε λάβει μέρος σε περίπου 60 κινηματογραφικές ταινίες ενώ είχε πουλήσει περίπου 100.000.000 δίσκοι του.
Το 1998 το CNN τον συμπεριέλαβε στην τριάδα των μεγαλύτερων τραγουδιστών του αιώνα μαζί με τους Έλβις Πρίσλεϊ και Μπομπ Ντύλαν.
Το πραγματικό του όνομα ήταν Βαγινάκ Αζναβουριάν και ήταν αρμενικής καταγωγής.Τα πρώτα χρόνια της ζωής του μοιάζουν με μυθιστόρημα. Οι γονείς του, ο Μίσα και η Κναρ Αζναβουριάν, ζούσαν στη Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας του είναι γιος του πρώην μάγειρα του Τσάρου Νικολάου Β και η μητέρα του προέρχεται από οικογένεια Αρμενίων εμπόρων από την Τουρκία που είχαν καταφέρει να ξεφύγουν από τη γενοκτονία του 1915.
Όπως λέει ο ίδιος: «Ο πατέρας μου ήταν ο Μίσα, μητέρα μου η Κναρ, και αδελφή μου η Αϊντα που γεννήθηκε στην Ελλάδα. Αργότερα, στη Γαλλία η οικογένεια περίμενε να πάρει βίζα για να πάει στις ΗΠΑ.Στην πραγματικότητα, η οικογένειά μου δεν συνειδητοποίησε ότι θα εγκατασταθούν στη Γαλλία επ ’αόριστον.Γεννήθηκα στις 22 Μαΐου 1924 στο Παρίσι».
Σε ηλικία εννέα ετών εγκατέλειψε το σχολείο, παρά την αντίδραση των γονιών του, προκειμένου να συνεχίσει τις καλλιτεχνικές παραστάσεις που είχε ξεκινήσει από τα πέντε του. Πλέον είχε το καλλιτεχνικό όνομα Αζναβούρ. Σε μία από εκείνες τις παραστάσεις τον γνώρισε η Εντίθ Πιάφ η οποία και τον προσέλάβε στην καλλιτεχνική της ομάδα κατά τις περιοδείες της. Από τότε η καλλιτεχνική του εξέλιξη υπήρξε αλματώδης. Ξεκίνησε να γράφει τραγούδια, από το ύφος των οποίων χαρακτηρίστηκαν «θλιμμένα τραγούδια» (tristesse chansons).
Ιδιαίτερες όμως παγκόσμιες επιτυχίες που σημάδεψαν την δεκαετία του 1960 ήταν το ”Λα Μάμμα” (1963) και το ”Μεσιέ Καρνιμπάλ” της ομώνυμης οπερέτας. ον Ιανουάριο του 1961, ο Σαρλ Αζναβούρ στις δόξες του έφθασε στην Αθήνα για να εμφανιστεί σε κοσμικό κέντρο. Αναχωρώντας ο Γάλλος τραγουδιστής συναντήθηκε στο αεροδρόμιο με τη Νάνα Μούσχουρη, με την οποία συνεργάστηκε κιόλας.
Πέρα από το ρεκόρ των 1.200 τραγουδιών που είχε πει, ο Αζναβούρ είχε λάβει μέρος σε περίπου 60 κινηματογραφικές ταινίες ενώ είχε πουλήσει περίπου 100.000.000 δίσκοι του.
Το 1998 το CNN τον συμπεριέλαβε στην τριάδα των μεγαλύτερων τραγουδιστών του αιώνα μαζί με τους Έλβις Πρίσλεϊ και Μπομπ Ντύλαν.
Το Νόμπελ Ειρήνης 2018 σε δυο σπουδαίους ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Στον Ντένις Μουκουέγκε και την Νάντια Μουράντ για τον αγώνα τους να δώσουν τέλος στη χρήση της σεξουαλικής βίας σε πολέμους και ένοπλες συγκρούσεις
Ο Ντένις Μουκουέγκε είναι γυναικολόγος από τη Δημοκρατία του Κονγκό που περιθάλπει θύματα σεξουαλικής βίας.Η Νάντια Μουράντ ήταν θύμα σεξουαλικής δουλείας του Ισλαμικού Κράτους η οποία μαζί με την Λαμίγια Χατζί Μπασάρ επέζησε και έγινε εκπρόσωπος των γυναικών που έχουν υποστεί σεξουαλική βία από το Ισλαμικό Κράτος. Είναι δημόσια υποστηρικτής της κοινότητας των Γεζίντι του Ιράκ, μιας θρησκευτικής μειονότητας κατά της οποίας οι μαχητές του Ισλαμικού Κράτους έχουν εξαπολύσει εκστρατεία γενοκτονίας και της έχει απονεμηθεί το Βραβείο Ζαχάρωφ το 2016. ο 2014 το Ισλαμικό Κράτος δολοφόνησε όλους τους άρρενες του χωριού Κότσο και πολλές γυναίκες, μεταξύ αυτών και η Μουράντ, απήχθησαν, αγοράστηκαν, πουλήθηκαν επανειλημμένα και χρησιμοποιήθηκαν ως σκλάβες του σεξ. Στη σφαγή στο Κότσο η Μουράντ έχασε έξι από τους αδερφούς της και τη μητέρα της, η οποία δολοφονήθηκε μαζί με άλλες 80 μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκες που κρίθηκε ότι δεν είχαν σεξουαλική αξία.
Το 2014 η Μουράντ κατόρθωσε να δραπετεύσει με τη βοήθεια γειτόνων της, φτάνοντας σε καταυλισμό προσφύγων στο βόρειο Ιράκ και έπειτα στη Γερμανία. Τον Οκτώβριο του 2016 το Συμβούλιο της Ευρώπης την τίμησε με το Βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Βάκλαβ Χάβελ.
Όπως ανέφερε η νορβηγική ακαδημία, «Ο γιατρός Ντένις Μουκουέγκε πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής του βοηθώντας τα θύματα σεξουαλικής βίας στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Ο Δρ Μουκουέγκε και το προσωπικό του έχουν αντιμετωπίσει χιλιάδες ασθενείς που έχουν πέσει θύματα τέτοιων επιθέσεων. Από την άλλη, η Νάντια Μουράντ έχει δεχτεί και έχει γίνει μάρτυρας κακοποιήσεων, επιδεικνύοντας ένα ασυνήθιστο θάρρος στο να μιλήσει για τα δικά της δεινά αλλά και για εκείνα άλλων θυμάτων».
Η απονομή του βραβείου, που συνοδεύεται από το ποσό του 1 εκατομμυρίου δολαρίων θα γίνει σε ειδική τελετή στο Όσλο στις 10 Δεκεμβρίου.
Όπως ανέφερε η νορβηγική ακαδημία, «Ο γιατρός Ντένις Μουκουέγκε πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής του βοηθώντας τα θύματα σεξουαλικής βίας στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Ο Δρ Μουκουέγκε και το προσωπικό του έχουν αντιμετωπίσει χιλιάδες ασθενείς που έχουν πέσει θύματα τέτοιων επιθέσεων. Από την άλλη, η Νάντια Μουράντ έχει δεχτεί και έχει γίνει μάρτυρας κακοποιήσεων, επιδεικνύοντας ένα ασυνήθιστο θάρρος στο να μιλήσει για τα δικά της δεινά αλλά και για εκείνα άλλων θυμάτων».
Η απονομή του βραβείου, που συνοδεύεται από το ποσό του 1 εκατομμυρίου δολαρίων θα γίνει σε ειδική τελετή στο Όσλο στις 10 Δεκεμβρίου.
Όπως ανέφερε η νορβηγική ακαδημία, «Ο γιατρός Ντένις Μουκουέγκε πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής του βοηθώντας τα θύματα σεξουαλικής βίας στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Ο Δρ Μουκουέγκε και το προσωπικό του έχουν αντιμετωπίσει χιλιάδες ασθενείς που έχουν πέσει θύματα τέτοιων επιθέσεων. Από την άλλη, η Νάντια Μουράντ έχει δεχτεί και έχει γίνει μάρτυρας κακοποιήσεων, επιδεικνύοντας ένα ασυνήθιστο θάρρος στο να μιλήσει για τα δικά της δεινά αλλά και για εκείνα άλλων θυμάτων».
Η απονομή του βραβείου, που συνοδεύεται από το ποσό του 1 εκατομμυρίου δολαρίων θα γίνει σε ειδική τελετή στο Όσλο στις 10 Δεκεμβρίου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)