Η Κυριακή Καρδουλάκη και η Φωφώ Νταβαδά του 1974 μας θυμίζουν ....
ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ - ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ
Τίποτα δε φεύγει μέχρι να μας διδάξει αυτό που χρειάζεται να μάθουμε.
Με τον καιρό μαθαίνει κανείς
τη λεπτή διαφορά ανάμεσα στο να κρατά ένα χέρι και να αλυσοδένει μια ψυχή.
Μαθαίνει πως αγαπώ δε σημαίνει: στηρίζομαι και ότι συντροφικότητα δε σημαίνει: ασφάλεια..κι έτσι κανείς αρχίζει να μαθαίνει….
Πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια και ότι τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις. Και αρχίζει να δέχεται τις ήττες του με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα.
Και μαθαίνει να χτίζει όλες τις διαδρομές του στο σήμερα γιατί το έδαφος του αύριο είναι υπερβολικά αβέβαιο για να κάνεις σχέδια… και κάθε μέλλον μπορεί να μείνει στη μέση.
Μετά από κάποιο καιρό μαθαίνει κανείς πως αν είναι υπερβολική, ακόμα και η ζέστη του ήλιου μπορεί να τον κάψει. Έτσι φυτεύει τον δικό του κήπο και διακοσμεί την δική του ψυχή αντί να περιμένει κάποιον άλλο να του φέρει λουλούδια.
Μαθαίνει κανείς ότι μπορεί πραγματικά ν’ αντέξει, πως είναι πραγματικά δυνατός, πως πραγματικά αξίζει
Χ.ΜΠΟΥΚΑ'Ι' : Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΞΑΡΤΗΣΗΣ (Απόσπασμα)
Ο δρόμος της αυτοεξάρτησης είναι ο δρόμος που
μας βοηθάει να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας και να αποδεχτούμε οριστικά την ευθύνη για την ίδια μας τη ζωή. Κάποιοι βρίσκουν γρήγορα το σύντομο μονοπάτι και ακολουθούν το σωστό δρόμο φτάνοντας στον προορισμό τους, ενώ ταυτόχρονα γίνονται και οδηγοί των άλλων, ενώ κάποιοι χάνουν το δρόμο ή καθυστερούν να φτάσουν. «Υπάρχουν πολλοί δρόμοι για να φτάσει κανείς, αμέτρητες προσεγγίσεις, χιλιάδες τρόποι, δεκάδες μονοπάτια που μας οδηγούν στη σωστή κατεύθυνση. Ασφαλώς, υπάρχουν κάποιο δρόμοι που αποτελούν μέρος κάθε πορείας που χαράξαμε. Δρόμοι που δε γίνεται να αποφύγουμε. Δρόμοι που πρέπει να διαβεί κανείς αν θέλει να συνεχίσει. Δρόμοι για τους οποίους θα μάθουμε τα απολύτως απαραίτητα, ώστε να φτάσουμε στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής».
ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ - ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ
''Από τα πλήκτρα στη καρδιά'' του Μάνου Χατζιδάκι
Ακορντεόν Χρήστος Ζερμπίνος
Πιάνο Μίλτος Λογιάδης
ΝΑ ΛΥΠΑΣΑΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ... (KHALIL GIBRAN)
Να λυπάσαι το έθνος με το
πλήθος τα δόγματα και την κούφια θρησκεία.
Να λυπάσαι το έθνος οπού
ρούχα φορεί που δεν ύφανε το ίδιο
ψωμοτρώει από στάρι που
εκείνο δε θέρισε
το κρασί του δεν γίνηκε απ’
τις δικές του πατούσες.
Να λυπάσαι το έθνος που
δοξάζει μ’ εγκώμια
τον τραμπούκο σαν ήρωα
και τον κατακτητή του με την
κίβδηλη λάμψη
θεωρεί ευεργέτη.
ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑ'Ι' -- Η ΟΡΓΗ ΚΑΙ Η ΘΛΙΨΗ
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ,
από το βιβλίο “Ιστορίες να σκεφτείς”|
Σ’ ΕΝΑ ΜΑΓΕΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ όπου οι
άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να φτάσουν, ή ίσως όπου οι άνθρωποι μεταφέρονται
αδιάκοπα χωρίς να το καταλαβαίνουν…
Σ’ ένα βασίλειο μαγεμένο όπου τα
αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά…
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό… μια πανέμορφη λίμνη.
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό… μια πανέμορφη λίμνη.
Ήταν μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και
καθαρά όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων, κι όπου όλες οι αποχρώσεις του
πράσινου λαμπύριζαν διαρκώς…
Ως εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη
έφτασαν η θλίψη και η οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα.
Και οι δύο έβγαλαν τα ρούχα τους και, γυμνές, μπήκαν στη λίμνη.
Η οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει γιατί), έκανε μπάνιο στα γρήγορα, κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε απ’ το νερό…
Και οι δύο έβγαλαν τα ρούχα τους και, γυμνές, μπήκαν στη λίμνη.
Η οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει γιατί), έκανε μπάνιο στα γρήγορα, κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε απ’ το νερό…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)