«Τα ποιήματα αποτυχαίνουν
όταν αποτυχαίνουν οι έρωτες.
Μην ακούτε τι σας λένε
θέλει ερωτική θαλπωρή
το ποίημα για ν’ αντέξει
στον κρύο χρόνο...
Έναν τόπο επινόησα
για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,
λυπημένη ως τους άλιωτους πάγους μέσα μου,
ως τα κρυσταλλωμένα δάκρυα,
ως να βγουν οι νοσταλγίες, πανθηρούλες λευκές
που δαγκώνουν και τσούζουν οι δαγκωματιές τους.
Λυπιού λέω τον τόπο που επινόησα
για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,
μια κατάσταση που εντείνεται ακατάπαυστα
αφού όλα τα ωραιοποιημένα τοπία του τέλους
αρχίζουν να μυρίζουν μουχλιασμένα νερά
και καρπούς σάπιους.
Στη Λυπιού φτάνεις χωρίς αναστεναγμό
μόνο μ’ ένα σφίξιμο ελαφρό
που θυμίζει τον έρωτα σαν στέκεται
αναποφάσιστος στο κατώφλι του σπιτιού.
Έχει ιεροβάμονες ποιητές εδώ
ποιητές με μεγάλη έφεση για ουρανό,
πανύψηλους, που μ’ ένα τίναγμα της κεφαλής
σημαίνουν το «όχι... όχι... λάθος»
ή και το «τι κρίμα, τώρα είναι αργά!»
ενώ ένας επαίτης στη γωνιά συνέχεια μουρμουρίζει:
«Το καλό με τον πόθο
είναι πως όταν χάνεται
χάνεται κι η αξία του αντικειμένου του μαζί».
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Σε πρόσφατη συνέντευξή της στην κρατική τηλεόραση, έλεγε με λύπη πως αυτό το απόλυτα φυσιολογικό «θα» που κινητοποιεί όλους μας, στην περίπτωσή της δεν είναι περισσότερο από μια βδομάδα, ένα μήνα. Είναι δύσκολο, συνέχιζε, «να μην περιμένεις πια τίποτα, εκτός από αυτά που σου δίνει η ζωή και να λες ευχαριστώ». Κι όμως: «Αυτό το ευχαριστώ είναι που κατευνάζει τον φόβο του θανάτου», κατέληγε η ποιήτρια και μεταφράστρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, μία από τις σπουδαιότερες Ελληνίδες δημιουργούς, η οποία έφυγε αιφνίδια από τη ζωή τη Δευτέρα 20/1/2020 το βράδυ από ανακοπή, σε ηλικία 81 ετών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου