ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ

Σαν να ναι μην ακουμπάς στο

χώμα, μα σα νάσαι

σε μια μεγάλη σκάλα πάνω,

που κι αυτή σε μια άλλη 

σκάλα στηρίζεται, 

κι εκείνη το ίδιο σ άλλη,

αναρίθμητες σκάλες, 

που όνομα αν θέλεις

να τους δώσεις,

πες τες : φιλοδοξία, 

οίχτο, αλαζονεία, ονόμασέ τες φόβο θανάτου,

κι άλλον φόβο ετούτον, 

πιο μεγάλο, της ζωής,

πες τες : οράματα, επιθυμίες,

μνήμες δικές σου, κι άλλες μνήμες εκείνων,

ονόμασέ τες: μέρες, πες τες νύχτες 

και πες τες και Θεό και Τίποτα 

και χρόνο και δικαιοσύνη

όλα τα ονόματα,

η κάθε λέξη μια επικίνδυνη, 

μεγάλη σκάλα είναι,

κάνοντας ένα πελώριο τρεμάμενο

οικοδόμημα από σκάλες 

που είναι έτοιμες να πέσουν 

και που τις κρατάει μονάχα ετούτης 

της μικρής σου ύπαρξης

η αμείλιχτη ισορροπία.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

(1922-1988)