ΛΥΠΗ ΚΑΙ ΧΑΡΑ

Στο δρόμο πού ’ψηλά πηγαίνει

απαντήθηκαν μια φορά

η Λύπη η μαυροφορεμένη

κι η ανθοστόλιστη Χαρά.

***********

Κι ειν’ ή Χαρά γεμάτη νιάτα,

ξανθομαλλούσα, γαλανή,

κ’ είνε η Λύπη μαυρομάτα,

γλυκειά παρθένα ταπεινή.

**************
Μέσα στα χείλη της στην άκρη

κρύβει ένα γέλιο ή Χαρά,

κρύβει κ’ η Λύπη ένα δάκρυ

στα μάτια της τα φωτερά.

***************

Κ’ είπ’ η Χαρά:—Σαν τί σου λείπει κι έχεις το βλέμμα ταπεινό ;

Και της άπήντησεν η Λύπη: —Πονώ, αιώνια πονώ!

Και η Χαρά, καλή παρθένα την συμπονείς στ’ αληθινά

κι έννοιωσ’ άμέσως δακρυσμένα τα μάτια της τά γαλανά.

Πρώτη φορά όπου δακρύζει αύτη του γέλιου ή συντροφιά!

Κ’ η Λύπη πού την αντικρίζει θαμβόνετ απ’την ευμορφιά.

*********
Κ’ είπεν η Λύπη :— Σ’ (ομορφαίνει το δάκρυ μου, Χαρά τρελλή !…

Κ’ ευθύς στό πλάι της πηγαίνει και την φιλεί, και την φιλεί.

Κ’ η Λύπη, να, χαμογελάει αυτή του πόνου η συντροφιά

και η Χαρά πού την κυττάει θαμβόνετ’ άπ’ τήν εύμορφιά.

*************

Κ’ είπ” ή Χαρά: — Σέ ώμορφαίνει

τό γέλιο μου, Λύπη δειλή! . . .

Κ’ ευθύς στό πλάϊ της πηγαίνει

καί την φιλει, και την φιλεΐ.

*********

Κι ένω φιλιούνται καί χαϊδεύουν

η μια της άλλης τα μαλλιά,

δάκρυα, γέλια ανακατεύουν

μέσα σ’ εκείνα τα φιλιά.

***********

Λέγ’ η Χαρά η ζηλεμένη

στη Λύπη πού αιώνια ζη:

— Η μιά την άλλην ώμορφαίνει,

έλα νά ζήσωμε μαζή.

**********

Η Λύπη πειά δεν την αφίνει,

μά κ’ η Χαρά την προσκαλεί. . .

Κ’ η δυο γυναίκες, τί να γίνει;

θέλουν ν’ αρέσουν πιο πολύ.

Γι’ αυτό ζευγάρι πάντα ζή

η Λύπη κ’ η Χαρά μαζή.

*****

Ιωάννης Πολέμης – Χειμωνανθοί – 1888