«Εχτές μου είπαν
ένα ανέκδοτο.»
Ένας τύπος
τηλεφωνεί στον οικογενειακό του γιατρό. «Ρικάρδο, ο Χουλιάν είμαι.» «Α, γεια
σου, Χουλιάν. Τι νέα;» «Κοίταξε, σου τηλεφώνησα επειδή ανησυχώ για τη Μαρία.»
«Τι έπαθε;»
«Έχει αρχίσει να
κουφαίνεται.»
«Πώς κουφαίνεται
δηλαδή;»
«Αλήθεια. Πρέπει
να έρθεις να τη δεις.»
«Εντάξει. Όμως,
η κώφωση δεν είναι κάτι που συμβαίνει ξαφνικά, ούτε σε οξεία μορφή. Ελάτε τη
Δευτέρα από το ιατρείο να το δούμε.»
«Νομίζεις ότι
μπορούμε να περιμένουμε ως τη Δευτέρα;»
«Εσύ πώς
το κατάλαβες ότι δεν ακούει;»
«Μα, τη φωνάζω
και δεν απαντάει.»
«Κοίτα, μπορεί
να είναι κάτι ασήμαντο, να έχει βουλώσει το αφτί της ή κάτι παρόμοιο. Άκουσε,
θα διαπιστώσουμε αμέσως το βαθμό του προβλήματος της Μαρίας. Πού είσαι τώρα;»
«Στην
κρεβατοκάμαρα.»
«Κι εκείνη
πού βρίσκεται;»
«Στην κουζίνα.»
«Εντάξει. Φώναξε
την από εκεί.»
«Μαρίααααα…!
Δεν μ’ ακούει.»
«Καλά. Πήγαινε
στην πόρτα του δωματίου και φώναξε από το διάδρομο.»
«Μαρίαααααα!
Τίποτα!»
«Περίμενε, μην
απελπίζεσαι. Πάρε το ασύρματο τηλέφωνο και προχώρα στο διάδρομο. Φώναζε
συνέχεια μέχρι να σ’ ακούσει.»
«Μαρίαααααααα…!
Μαρίαααααααα…! Μαρίαααααααααααα-αα…! Δεν παίρνει χαμπάρι. Είμαι στην πόρτα της
κουζίνας και τη βλέπω. Είναι γυρισμένη και πλένει τα πιάτα αλλά δεν μ’ ακούει.
Μαρίαααααααααα…! Τίποτα.»
«Πλησίασε κι
άλλο.»
Ο άντρας μπαίνει
στην κουζίνα, πλησιάζει τη Μαρία, βάζει το χέρι του στον ώμο της και της
φωνάζει στο αφτί:
«Μαρίααααααααααααα…!»
Η σύζυγος του,
θυμωμένη, γυρίζει και του λέει:
«Μα τι θέλεις;
Τι θέλεις, τι θέλεις, τι θέλειιιιιιιιιιιιιιιις…; Με φώναξες δέκα φορές και δέκα
φορές σε ρώτησα “τι θέλεις”. Όσο πάει και κουφαίνεσαι — δεν ξέρω γιατί δεν πας
επιτέλους στο γιατρό να κοιταχτείς…»
«Αυτό είναι η
προβολή, Ντεμιάν. Κάθε φορά που βλέπω κάτι που μ ενοχλεί σε κάποιον άλλον, καλό
θα ήταν να θυμάμαι ότι αυτό που βλέπω είναι, τουλάχιστον (τουλάχιστον!)
και δικό μου.
ΥΠΕΡΟΧΟ!!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή