...Κύριε αμάρτησα ενώπιόν σου
ονειρεύτηκα πολύ έτσι ξέχασα να ζήσω
μόνο μ’ ένα μυστικό που τόχα μάθει από παιδί
ξαναγύριζα στον πραγματικό κόσμο
αλλά κανείς δεν με γνώριζε σαν τους
θαυματοποιούς που χάρισαν όλη μέρα
το χαμόγελο στα παιδιά και το βράδυ
γυρίζουν στη σοφίτα τους πιο φτωχοί
κι απ’ τους αγγέλους.
Zήσαμε πάντοτε αλλού
και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει ερχόμαστε, για λίγο . . .
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.
Από τη συλλογή Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου (1953)
Τάσος Λειβαδίτης, Μετά Χριστόν
Να σε καρφώσουν στο σταυρό η να σταυρωθείς πάνω σ' αυτό το τίποτα που υπήρξες είναι ο ίδιος δρόμος, έρημος κι ακατανόητος, ανάμεσα στα λιγοστά δέντρα και τη νύχτα που κατεβαίνει.
Από τη συλλογή Νυχτερινός επισκέπτης (1972), ενότητα Διασπορά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου