Η πρωτοβουλία των κοριτσιών που αποφοίτησαν το 1972 από το ΙΒ Γυμνάσιο Αθηνών , -40 χρόνια μετά- με ενθουσιάζει και με συγκινεί. Ναι είμαι κι εγώ στην Κρήτη , στην πενθήμερη εκδρομή μας. Θα ήθελα να σας ξαναδώ όλες, ιδιαίτερα την Καρρά Ευγενία,σπούδασε Αρχιτεκτονική, την Μαρία την Βόδενα, την Άννα την Δρακάκη....όλες σας. Η πρώτη μου ποιητική συλλογή,''Ο χορός των ελπίδων'' κυκλοφόρησε το 1972, την χρονιά που αποφοιτήσαμε. Είμαι η μαθήτρια που διάβαζε τις εκθέσεις της στην τάξη, η Μαντώ Μαυρογένους στο θεατρικό μας.Έχουμε καιρό να τα πούμε.. , να μάθω κι εγώ νέα από όλες σας..
Το 'προσεχώς... την άνοιξη' έφτασε σήμερα (χτες) και πραγματώθηκε. Είναι ήδη παρελθόν... Το δικό μας παρελθόν, όμως, ξεπήδησε ολοζώντανο μπροστά στα μάτια μας σήμερα (χτες) το απόγευμα και μας γαργάλησε παιχνιδιάρικα τη μνήμη... Και ύστερα έγινε χείμαρρος και μας παρέσυρε! Σαράντα χρόνια θυμόμουν μόνη. Σήμερα θυμηθήκαμε όλες μαζί!! Και ήταν μαγικό... πώς στην ευχή δεν σκεφτήκαμε να το κάνουμε νωρίτερα;; Στην αρχή αντιμετώπισα τη μάζωξη με ενδιαφέρον μεν, αλλά ψύχραιμα... Όταν βρέθηκα ανάμεσα στην παλιοσειρά μας, άρχισαν οι ανατριχίλες, αλλά κρατούσα ακόμα τον έλεγχο... Τώρα που κοντεύει να ξημερώσει η επόμενη μέρα, νιώθω ότι έχω γονατίσει από το βάρος της συνάντησης, και τούτο το γονάτισμα είναι αέρινο, γλυκό και τρυφερό, φοράει μπλε ποδιά και λευκά σοσόνια και στο αριστερό μέρος του στήθους γράφει ΙΒ!!! ΝΑΙ... ΜΕ ΕΠΗΡΕΑΣΕ ΠΟΛΥ ΒΑΘΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ!!! Και, ναι, το λάτρευα το σχολείο!! Μου έχει λείψει αφάνταστα!! Όχι επειδή ήμουν ο φύτουκλας -όσες με ξέρουν μπορούν να σας βεβαιώσουν για το αντίθετο-, αλλά επειδή ήταν ο μόνος χώρος που μέσα του μεγάλωνε ανέμελα το παιδί που ορκίστηκα ότι δεν πρόκειται ποτέ να αφήσω πίσω!! Και τα κατάφερα!! Συνεχίζω να είμαι ένας φρίκουλας ετών 17, που παθιάζεται να ακούει ψυχεδελικές ροκιές, που στρίβει τσιγάρο σαν φοιτήτρια, που συχνά φοράει λευκά σοσόνια με τις ψηλοτάκουνες γόβες και κάνει τα μαλλιά του κοτσιδάκια... και -σας ορκίζομαι- ΤΟ ΛΑΤΡΕΥΩ!!! Ήταν πέρα από κάθε φαντασία υπέροχο απόγευμα!! Μαίρη Βόδενα, Θεανώ Μιχαλόλια, Κική Σμυρλή, Άννα Δρακάκη, Μαρία Κυρκιλή, Τώνια Σκαρπαθάκη, Νανά Διακουμοπούλου, κοπέλες-κορίτσια που συνάντησα και πάλι... εφηβικά μου χρόνια αξέχαστα, σας ευχαριστώ για τις θύμησες!!
(τελικά) 18.03.2012 (πιάσαμε την πάρλα νυχτιάτικα με την Διακογιάννη και το .....πόνημα ολοκληρώνεται σήμερα!!!!) REUNION: ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ Δεν είμαι συγκινησιακός τύπος-το ομολογώ.Ούτε κράτησα ποτέ αναμνήσεις από τα μαθητικά μου χρόνια.Τις «περιποιήθικα» επιμελώς και συνειδητά προς delete μεριά σχεδόν ταυτόχρονα με την αποφοίτησή μου. Λίγο πριν τη λήξη της τελευταίας χρονιάς, είχα αποφασίσει ότι τίποτα το ελκυστικό ή έστω ανεκτά ουσιαστικό είχε συμβεί μέσα στη διάρκεια της εξαετούς (τεράστιαςδιάρκειας για τα δεδομένα μου) φοίτησής μου στο εξατάξιο,τότε,γυμνάσιο και είχα πει στον εαυτό μου: «Μαίρη,take the school certificate and run!». Ίσως είχε παίξει το ρόλο της και η κοινωνικοπολιτική κατάσταση της εποχής εκείνης:με χούντα μπήκα και με χούντα βγήκα από το σχολείο! Πολύ αργότερα, σε συζητήσεις με φίλους της ενήλικης ζωής μου ανασύρω με κόπο το background εκείνης της μακρόσυρτης, εξουθενωτικής θητείας.Πρόσωπα βλοσυρά, αυταρχικές και προσχηματικές συμπεριφορέςεκ μέρους αυτών που θάπρεπε να αποτελούν τους «φωτεινούς φάρους», «τους στυλοβάτες» της ψυχικής μας ισορροπίας και πνευματικής καλλιέργειας , κατα τις δηλώσεις τους, βέβαια εκτός από ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις(τις οποίες δε θα αναφέρω προς αποφυγή παρεξηγήσεων.....). Δεν είναι πως δεν αποδέχομαι το ανθρώπινο σφάλμα αλλά να....... πώς να το κάνουμε..... σκέφτομαι τούτο:η μάθηση για να γίνει γνώση και κατόπιν επίγνωση χρειάζεται να πατήσει πάνω στην επαφή.Και ουσιαστική επαφή δεν υπήρξε. Ωστόσο, μόλις η Μαρία σφύριξε το σύνθημα για την επανασύνδεση των συμμαθητριών αποδέχτηκα την πρόσκληση- πρόκληση και πήγα.Κυρίως γιατί ήθελα να ξορκίσω το κακό!!! Να γεμίσω τον κενό χρόνο της εξαετίας με ανθρώπινες φιγούρες σημερινές. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στο Μαράκι για την πρωτοβουλία της και τον κόπο που κατέβαλε για να μας συγκεντρώσει και ναι, το εγχείρημα πέτυχε.Ήταν οι περισσότερες εκεί-εκτιμώ καμμιά 50αριά συμμαθήτριες! Όλες με αξιόμαχη πορεία στην καριέρα ή στην οικογένεια ή και στα δύο. Εύχομαι να αακολουθήσουν και άλλες τέτοιες συναντήσεις.Και κυρίως εύχομαι να αναπτύξουμε ξανά μια ανθρώπινη επαφή, μια ασπίδα προστασίας στους δύσκολους καιρούς που μας επιβλήθηκαν. Μαρία, σε ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου έδωσες. Συμμαθήτριες γειά-χαρά.Τα λέμε....... Μαίρη Βόδενα
Η πρωτοβουλία των κοριτσιών που αποφοίτησαν το 1972 από το ΙΒ Γυμνάσιο Αθηνών
ΑπάντησηΔιαγραφή, -40 χρόνια μετά- με ενθουσιάζει και με συγκινεί.
Ναι είμαι κι εγώ στην Κρήτη , στην πενθήμερη εκδρομή μας. Θα ήθελα να σας ξαναδώ όλες,
ιδιαίτερα την Καρρά Ευγενία,σπούδασε Αρχιτεκτονική, την Μαρία την Βόδενα, την Άννα την Δρακάκη....όλες σας. Η πρώτη μου ποιητική συλλογή,''Ο χορός των ελπίδων'' κυκλοφόρησε το 1972, την χρονιά που αποφοιτήσαμε.
Είμαι η μαθήτρια που διάβαζε τις εκθέσεις της στην τάξη, η Μαντώ Μαυρογένους στο θεατρικό μας.Έχουμε καιρό να τα πούμε.. , να μάθω κι εγώ νέα από όλες σας..
Πόλυ Γαλιατσάτου Αλμπαντάκη
Καλή Επιτυχία στο Reunion!
ΑπάντησηΔιαγραφήekto1972
Το 'προσεχώς... την άνοιξη' έφτασε σήμερα (χτες) και πραγματώθηκε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ήδη παρελθόν...
Το δικό μας παρελθόν, όμως, ξεπήδησε ολοζώντανο μπροστά στα μάτια μας σήμερα (χτες) το απόγευμα και μας γαργάλησε παιχνιδιάρικα τη μνήμη...
Και ύστερα έγινε χείμαρρος και μας παρέσυρε!
Σαράντα χρόνια θυμόμουν μόνη. Σήμερα θυμηθήκαμε όλες μαζί!!
Και ήταν μαγικό... πώς στην ευχή δεν σκεφτήκαμε να το κάνουμε νωρίτερα;;
Στην αρχή αντιμετώπισα τη μάζωξη με ενδιαφέρον μεν, αλλά ψύχραιμα...
Όταν βρέθηκα ανάμεσα στην παλιοσειρά μας, άρχισαν οι ανατριχίλες, αλλά κρατούσα ακόμα τον έλεγχο...
Τώρα που κοντεύει να ξημερώσει η επόμενη μέρα, νιώθω ότι έχω γονατίσει από το βάρος της συνάντησης, και τούτο το γονάτισμα είναι αέρινο, γλυκό και τρυφερό, φοράει μπλε ποδιά και λευκά σοσόνια και στο αριστερό μέρος του στήθους γράφει ΙΒ!!!
ΝΑΙ... ΜΕ ΕΠΗΡΕΑΣΕ ΠΟΛΥ ΒΑΘΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ!!!
Και, ναι, το λάτρευα το σχολείο!! Μου έχει λείψει αφάνταστα!!
Όχι επειδή ήμουν ο φύτουκλας -όσες με ξέρουν μπορούν να σας βεβαιώσουν για το αντίθετο-, αλλά επειδή ήταν ο μόνος χώρος που μέσα του μεγάλωνε ανέμελα το παιδί που ορκίστηκα ότι δεν πρόκειται ποτέ να αφήσω πίσω!!
Και τα κατάφερα!!
Συνεχίζω να είμαι ένας φρίκουλας ετών 17, που παθιάζεται να ακούει ψυχεδελικές ροκιές, που στρίβει τσιγάρο σαν φοιτήτρια, που συχνά φοράει λευκά σοσόνια με τις ψηλοτάκουνες γόβες και κάνει τα μαλλιά του κοτσιδάκια... και -σας ορκίζομαι- ΤΟ ΛΑΤΡΕΥΩ!!!
Ήταν πέρα από κάθε φαντασία υπέροχο απόγευμα!!
Μαίρη Βόδενα, Θεανώ Μιχαλόλια, Κική Σμυρλή, Άννα Δρακάκη, Μαρία Κυρκιλή, Τώνια Σκαρπαθάκη, Νανά Διακουμοπούλου, κοπέλες-κορίτσια που συνάντησα και πάλι... εφηβικά μου χρόνια αξέχαστα, σας ευχαριστώ για τις θύμησες!!
Βάσω Διακογιάννη-Στ΄4
(τελικά) 18.03.2012 (πιάσαμε την πάρλα νυχτιάτικα με την Διακογιάννη και το .....πόνημα ολοκληρώνεται σήμερα!!!!) REUNION: ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ Δεν είμαι συγκινησιακός τύπος-το ομολογώ.Ούτε κράτησα ποτέ αναμνήσεις από τα μαθητικά μου χρόνια.Τις «περιποιήθικα» επιμελώς και συνειδητά προς delete μεριά σχεδόν ταυτόχρονα με την αποφοίτησή μου. Λίγο πριν τη λήξη της τελευταίας χρονιάς, είχα αποφασίσει ότι τίποτα το ελκυστικό ή έστω ανεκτά ουσιαστικό είχε συμβεί μέσα στη διάρκεια της εξαετούς (τεράστιαςδιάρκειας για τα δεδομένα μου) φοίτησής μου στο εξατάξιο,τότε,γυμνάσιο και είχα πει στον εαυτό μου: «Μαίρη,take the school certificate and run!». Ίσως είχε παίξει το ρόλο της και η κοινωνικοπολιτική κατάσταση της εποχής εκείνης:με χούντα μπήκα και με χούντα βγήκα από το σχολείο! Πολύ αργότερα, σε συζητήσεις με φίλους της ενήλικης ζωής μου ανασύρω με κόπο το background εκείνης της μακρόσυρτης, εξουθενωτικής θητείας.Πρόσωπα βλοσυρά, αυταρχικές και προσχηματικές συμπεριφορέςεκ μέρους αυτών που θάπρεπε να αποτελούν τους «φωτεινούς φάρους», «τους στυλοβάτες» της ψυχικής μας ισορροπίας και πνευματικής καλλιέργειας , κατα τις δηλώσεις τους, βέβαια εκτός από ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις(τις οποίες δε θα αναφέρω προς αποφυγή παρεξηγήσεων.....). Δεν είναι πως δεν αποδέχομαι το ανθρώπινο σφάλμα αλλά να....... πώς να το κάνουμε..... σκέφτομαι τούτο:η μάθηση για να γίνει γνώση και κατόπιν επίγνωση χρειάζεται να πατήσει πάνω στην επαφή.Και ουσιαστική επαφή δεν υπήρξε. Ωστόσο, μόλις η Μαρία σφύριξε το σύνθημα για την επανασύνδεση των συμμαθητριών αποδέχτηκα την πρόσκληση- πρόκληση και πήγα.Κυρίως γιατί ήθελα να ξορκίσω το κακό!!! Να γεμίσω τον κενό χρόνο της εξαετίας με ανθρώπινες φιγούρες σημερινές. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στο Μαράκι για την πρωτοβουλία της και τον κόπο που κατέβαλε για να μας συγκεντρώσει και ναι, το εγχείρημα πέτυχε.Ήταν οι περισσότερες εκεί-εκτιμώ καμμιά 50αριά συμμαθήτριες! Όλες με αξιόμαχη πορεία στην καριέρα ή στην οικογένεια ή και στα δύο. Εύχομαι να αακολουθήσουν και άλλες τέτοιες συναντήσεις.Και κυρίως εύχομαι να αναπτύξουμε ξανά μια ανθρώπινη επαφή, μια ασπίδα προστασίας στους δύσκολους καιρούς που μας επιβλήθηκαν. Μαρία, σε ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου έδωσες. Συμμαθήτριες γειά-χαρά.Τα λέμε....... Μαίρη Βόδενα
ΑπάντησηΔιαγραφή