2020 ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

ΕΓΚΑΡΔΙΕΣ ΕΥΧΕΣ

 ΓΙΑ ΜΙΑ

 ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 

ΚΑΙ ΜΙΑ

 ΚΑΛΛΙΤΕΡΗ ΧΡΟΝΙΑ

ΥΓΕΙΑ  ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΕΙΡΗΝΗ

ΑΓΑΠΗ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ...

                                                             ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!
                                 ΥΓΕΙΑ  ΤΥΧΗ  ΑΓΑΠΗ   ΕΙΡΗΝΗ   ΟΜΟΝΟΙΑ  ΧΑΡΕΣ   

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

ΑΠΟΦΟΙΤΕΣ ΤΟΥ ΙΒ (1968) ΣΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ. ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2019

ΤΟ 1974 ΣΤΗΝ ΑΙΓΛΗ ΖΑΠΠΕΙΟΥ

                                                       ΣΑΒΒΑΤΟ 21 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2019

XΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟΣ ΚΑΦΕΣ ΓΙΑ ΤΟ 1974

 ΟΙ ΑΠΟΦΟΙΤΕΣ ΤΟΥ 1974 ΘΑ ΠΙΟΥΝ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΚΑΦΕΔΑΚΙ ΤΟΥΣ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 21/12/2019 ΣΤΙΣ 6μμ ΣΤΗΝ ΑΙΓΛΗ ΖΑΠΠΕΙΟΥ. ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΣΤΟ E-MAILΤΟΥ ΙΒ, ΣΤΟ FB "AΠΟΦΟΙΤΕΣ ΤΟΥ ΙΒ ΑΘΗΝΩΝ Ή ΤΟ ΜESSEGER TOY. 

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 16/12/2019

ΝΙGHTS IN WHITE SATIN

MOODY BLUES

ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΧΙΟΝΙ - ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΦΟΡΟΣ

Φταίει το χιόνι.

Όλοι οι ζωγράφοι τον φτιάνουνε γέρο, με κάτασπρα γένια, φορτωμένο με καμπούρες και ρίγη. Όλοι οι ζωγράφοι παρασυρθήκανε από το χιόνι. Αν υπήρχε φαντασία, θα ζωγραφίζανε τον χειμώνα σαν ένα νέο παιδί που κουβαλάει πάγο κολώνες ή θα τον ζωγραφίζανε σαν Εσκιμώο που κυνηγάει ταράνδους.

Ο θυρωρός του φθινοπώρου υποκλίνεται:

–              Περάστε, αφεντικό.

Μερικοί περίεργοι ρωτάνε:

–              Τί μας φέρατε;

Ο Χειμώνας χαμογελάει.

-Έφερε γρίπη, τουρτούρα, μαζούτ για το καλοριφέρ, γιορτές, υγρασία και γκρίνια.

–              Γκρίνια;

Ο παγοπώλης έχει δίκιο. Αυτή η γκρίνια μας πια δεν τρώγεται με τίποτα. Έτσι και φτάσουμε τους μηδέν βαθμούς, πιάνουμε το παράπονο.

–              Τί ψόφος είν’ αυτός!

–              Καλέ παγωνιά…

Το καλοκαίρι τα λέμε ανάποδα.

–              Αχ, Θε μου, τί ζέστη!

–              Κόλαση.

TO TΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 9/12/2019

                                                                          ALL BY MYSELF
                                                                           ERIC CARMEN

O ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΣΤΗΝ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ- PEDER MORK MONSTED-1924

ANEΜΟΔΑΡΜΕΝΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ- WILLIAM LAMB PICKNELL-1887

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ-HANS THOMA

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 2/12/2019

                                                          WINTER - ANTONIO VIVALDI

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2019

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ, ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ

ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΤΥΧΗ, ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΧΑΡΕΣ!

H ΦΙΛΙΑ

Η αγάπη και η φιλία πολλές φορές ταυτίζονται, διότι η φιλία είναι αδύνατο να υπάρξει χωρίς αγάπη, αλλά την ανιδιοτελή αγάπη.  Ο φίλος είναι το αγαπημένο πρόσωπο το οποίο επιθυμούμε να το βλέπουμε ευτυχισμένο.  Χαιρόμαστε όταν είναι ευτυχισμένο και λυπούμαστε όταν δυστυχεί. Εκεί μάλιστα μετριέται και το μεγαλείο της αγνής φιλίας, της αγνής ψυχής, όταν χαιρόμαστε με την επιτυχία του φίλου μας. Γιατί ευκολότερα ο άνθρωπος κλαίει παρά χαίρεται. Το να λυπάσαι είναι ανθρώπινο, το να αγαπάς είναι ιερό.

.Η φιλία είναι ελεύθερος, σταθερός δεσμός μεταξύ δυο ή περισσοτέρων ανθρώπων στηριζόμενη στην αμοιβαία αναγνώριση της αγάπης, της ελευθερίας, της ειλικρίνειας και διαφέρει από τη φιλία η οποία προέρχεται από συνήθεια, από αποτέλεσμα υλικού κέρδους, από συμφέρον ή εκμετάλλευση. Η ειλικρίνεια είναι η βάση της πραγματικής φιλίας.

Ωστόσο, όσο μεγαλώνουμε όλα αλλάζουν. Εμείς, τα γεγονότα στη ζωή μας, οι άνθρωποι γύρω μας και φυσικά οι σχέσεις μας. Ερχόμαστε λοιπόν στα 30 μας να κάνουμε έναν απολογισμό. Να δούμε τι έχουμε μάθει μέχρι σήμερα. Τι μας έχει μείνει για τις φιλίες;

Δεν έχουμε αρκετό χρόνο για εκείνους. Ο ελεύθερος χρόνος για διασκέδαση, επικοινωνία, μια βόλτα με φίλους, είναι πλέον σπάνιος. Υποχρεώσεις, δουλειά, παιδιά, σκυλιά, γατιά “ρουφούν” όλη σας την ενέργεια. Καταλαβαίνετε λοιπόν πως είναι δύσκολο να κρατήσετε δυνατούς τους δεσμούς φιλίας.

Η αντίληψη περί φιλίας αλλάζει.  Παλιότερα, πιστεύατε πως οι φίλοι που έχετε επιλέξει μέχρι τώρα στη ζωή σας είναι αυτοί θα μείνετε για πάντα μαζί. Τώρα, ξέρετε πως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Εννοείται πως μπορείτε να μείνετε για πάντα φίλοι αλλά υπάρχει και η πιθανότητα να έρθουν καινούρια άτομα στη ζωή σας.

Ξέρουμε πλέον ποιοι είμαστε. Οι φίλοι για μια αρκετά μεγάλη περίοδο της ζωής μας, οριοθετούσαν σε μεγάλο βαθμό το ποιοι είμαστε. Η οικογένεια μας, μας επηρέαζε μέχρι την εφηβεία, μετά οι συνομήλικοι είχαν μεγαλύτερη θέση στη ζωή μας. Όσο όμως μεγαλώνουμε αποφασίζουμε εμείς. Ο λόγος είναι πως οι ανάγκες αλλάζουν και κατά συνέπεια αλλάζουν και τα κριτήρια μας. Αν η δουλειά μας δεν μας ικανοποιεί ή αν έχουμε προβλήματα με το γάμο ή τα παιδιά μας, δεν περιμένουμε να δούμε τι θα κάνουν οι φίλοι μας σε παρόμοιες καταστάσεις. Αντιδρούμε πλέον διαφορετικά.

Όταν μεγαλώνουμε δείχνουμε τον πραγματικό μας εαυτό. Θυμάστε τότε που ήμασταν μικρά και γράφαμε στους τοίχους BFFE (best friends for ever). Τότε το εννοούσαμε γιατί δεν είχαμε τίποτα να μοιράσουμε. Τι γίνεται όμως σήμερα; Όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε χιλιάδες προβλήματα και η κρίση θολώνει το μυαλό μας.

Οι φίλοι είναι σημαντικό να υπάρχουν στη ζωή μας. Ειδικά, όταν μεγαλώνουμε και νιώθουμε τη μοναξιά να μας απειλεί. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν από σήμερα να βρούμε ανάμεσα μας τον πραγματικό φίλο και όταν τον βρούμε ας προσπαθήσουμε να γίνουμε και εμείς αντάξιοι της φιλίας του. Να γίνουμε αληθινοί άνθρωποι, αληθινοί φίλοι. Και όταν το  πετύχουμε αυτό να είστε σίγουροι ότι η ψυχή μας θα αγαλλιάσει. 

Συγχωρήστε τους φίλους σας, αξίζουν ο,τι πολυτιμότερο έχετε στη γη.

πηγή: Jenny.gr

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 25/11/2019

                                                                      RAIN AND TEARS
                                                                     AFRODITE'S CHILD
                                                              (ROUSSOS-PAPATHANASIOU)

ΦΤΑΣΕ ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ

Μαζεύω τα σύνεργά μου: όραση, ακοή, γέψη, όσφρηση, αφή, μυαλό, βράδιασε πια, τελεύει το μεροκάματο, γυρίζω σαν τον τυφλοπόντικα στο σπίτι μου, στο χώμα. Όχι γιατί κουράστηκα να δουλεύω, δεν κουράστηκα, μα ο ήλιος βασίλεψε.

Ο ήλιος βασίλεψε, θάμπωσαν τα βουνά, οι οροσειρές του μυαλού μου κρατούν ακόμα λίγο φως στην κορφή τους, μα η άγια νύχτα πλακώνει, ανεβαίνει από τη γης, κατεβαίνει από τον ουρανό, και το φως ορκίστηκε να μην παραδοθεί, μα το ξέρει, σωτηρία δεν υπάρχει δε θα παραδοθεί, μα θα σβήσει.

Ρίχνω στερνή ματιά γύρα μου, ποιόν ν’αποχαιρετίσω; τι ν’αποχαιρετίσω; τα βουνά, τη θάλασσα, την καρπισμένη κληματαριά στο μπαλκόνι μου, την αρετή, την αμαρτία, το δροσερό νερό; Μάταια, μάταια, κατεβαίνουν όλα ετούτα μαζί μου στο χώμα

Σε ποιόν να εμπιστευτώ τις χαρές και τις πίκρες μου, τις μυστικές δονκιχώτικες λαχτάρες της νιότης, την τραχιά σύγκρουση αργότερα με το Θεό και με τους ανθρώπους, και τέλος την άγρια περηφάνια που έχουν τα γεράματα που καίγουνται μα αρνιούνται, ως το θάνατο, να γίνουν στάχτη; Σε ποιόν να πω πόσες φορές σκαρφάλωνοντας, με τα πόδια, με τα χέρια, τον κακοτράχαλο ανήφορο του Θεού, γλίστρησα κι έπεσα, πόσες φορές σηκώθηκα, όλο αίματα, και ξανάρχισα ν’ανηφορίζω;

Πού να βρώ μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ;

Σφίγγω ήσυχα, πονετικά, ένα σβώλο κρητικό χώμα στη φούχτα μου, το κρατούσα το χώμα ετούτο πάντα μαζί μου, σε όλες μου τις περιπλάνησες, και στις μεγάλες μου αγωνίες το’σφιγγα μέσα στη φούχτα μου κι έπαιρνα δύναμη, δύναμη μεγάλη, σαν να’σφιγγα το χέρι φίλου αγαπημένου. Μα τώρα που βασίλεψε ο ήλιος και το μεροκάματο τέλεψε, τι να την κάμω τη δύναμη; Δεν την έχω ανάγκη πια, κρατώ το χώμα ετούτο της Κρήτης και το σφίγγω με άφραστη γλύκα, τρυφεράδα κι ευγνωμοσύνη, σαν να σφίγγω μέσα στη φούχτα μου και ν’αποχαιρετώ το στήθος γυναίκας αγαπημένης. Αυτό ήμουν αιώνια, αυτό θα’μια αιώνια, πέρασε αστραπή η στιγμή που στροβιλίστηκες, άγριο χώμα της Κρήτης, κι έγινες αγωνιζόμενος άνθρωπος.

Τι αγώνας, τι αγωνία, τι κυνηγητό του ανθρωποφάγου αόρα

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ - 46 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Αψήφιστοι, όρθιοι στα προπύλαια, στον πέτρινο αέρα,

¨Ετοιμο χέρι, έτοιμο μάτι, - πως μεγαλώνει

το μπόι, το βήμα και η παλάμη του ανθρώπου;

.................................................................

Γιάννης Ρίτσος

16 Νοεμβρίου 1973

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 11/11/2019

                                               STAIRWAY TO HEAVEN - ANN WILSON- 2012

                                    STAIRWAY TO HEAVEN - LED ZEPPELIN - 8 NOEMBRIOY 1971

ΜΑΡΙ ΚΙΟΥΡΙ-ΔΥΟ ΒΡΑΒΕΙΑ ΝΟΜΠΕΛ

Η ζωή της Μαρί Κιουρί (1867-1934) ήταν από κάθε άποψη εκπληκτική, όχι μόνο για ό,τι κατάφερε στην επιστήμη, αλλά και για ό,τι χρειάστηκε να περάσει απλώς και μόνο για να μπει στο χώρο της.

Ενώ σε έναν φτωχό νέο, όπως ο Μάικλ Φαραντέι, δόθηκε η δυνατότητα να κερδίσει μια θέση ως βοηθός σε επιστημονικό εργαστήριο, τέτοια ευχέρεια ήταν αδύνατη για μια φτωχή νέα κοπέλα. Κόρη ενός καθηγητή της φυσικής σε ένα γυμνάσιο αρρένων και μιας διευθύντριας σε ένα σχολείο θηλέων, η Μαρί Σκλόντοβσκα μεγάλωσε σε μια ατμόσφαιρα όπου η μόρφωση ήταν σεβαστή. Και, στην Πολωνία, υπήρχε επιτακτική ανάγκη να διατηρηθεί άσβεστη η φλόγα της παιδείας, επειδή χρόνια ολόκληρα ρωσικής κυριαρχίας συνέτριβαν την πολωνική κουλτούρα. Από τα εφηβικά της ακόμα χρόνια, η Μαρί ανήκε σε ένα κίνημα που είχε ως σκοπό να χρησιμοποιήσει την παιδεία για να διασώσει τον πολωνικό πολιτισμό, ωσότου οι Ρώσοι εκδιωχθούν δια της βίας. Για χάρη της πατρίδας της, της Πολωνίας, ονειρευόταν να πάει στο πανεπιστήμιο να σπουδάσει επιστήμονας ή φιλόλογος. Η αδελφή της Μπρόνια ήθελε να σπουδάσει ιατρική. Όμως στη δεκαετία του 1880, τα πολωνικά πανεπιστήμια έκλεισαν για τις γυναίκες, και η μόνη ελπίδα τώρα για τις δύο αδελφές ήταν να πάνε στο εξωτερικό, κατά προτίμηση στη Σορβόνη.

Ο πατέρας των κοριτσιών, ο Βλάντισλαβ, είχε εμφυσήσει σε όλα τα παιδιά του μια αγάπη για την επιστήμη, και τίποτε δεν θα επιθυμούσε περισσότερο από το να δει τη Μαρί και τη Μπρόνια στη Σορβόνη. Πού, όμως, θα βρίσκονταν τα χρήματα; Τελικά, η Μαρί κατέστρωσε ένα σχέδιο. Θα γινόταν γκουβερνάντα και θα βοηθούσε τη Μπρόνια να περάσει στην ιατρική. Και μετά, όταν αποφοιτούσε η Μπρόνια, θα βοηθούσε με τη σειρά της τη Μαρί να σπουδάσει και εκείνη. Αν αναλογιστεί κανείς την άχαρη ζωή της γκουβερνάντας, αυτό ήταν μια εξαιρετικά γενναιόδωρη προσφορά, και μάλιστα μια προσφορά που η Μαρί την τίμησε απόλυτα. Από το 1885 έως το 1888, δούλεψε μακριά από φίλους και οικογένεια, κάνοντας οικονομία ακόμα και στην τελευταία δεκάρα για να βοηθήσει τη Μπρόνια στο Παρίσι. Ήταν χρόνια σκληρής δουλειάς, μοναξιάς και πνευματικής απομόνωσης. Στα 1888, η Μπρόνια έπαψε πια να ζητά την υποστήριξη της Μαρί, επειδή ο πατέρας τους είχε κερδίσει μια δύσκολη αλλά καλοπληρωμένη δουλειά ως διευθυντής σε ένα αναμορφωτήριο και μπορούσε ο ίδιος πια να την στηρίζει.

Η Μπρόνια τώρα παρότρυνε τη Μαρί να κάνει οικονομίες για τις δικές της σπουδές, αλλά η Μαρί, στη φάση αυτή, ένιωθε να χάνει το κουράγιο της, και σχεδόν εγκατέλειψε το όνειρο. Στο τέλος, ξαναβρήκε το θάρρος της. Ύστερα από δύο ακόμα χρόνια μόχθου, συγκέντρωσε αρκετά χρήματα για να μπορέσει να ζήσει ένα χρόνο στο Παρίσι. Τη στιγμή που η Μαρί γράφτηκε στη Σορβόνη, στα 1891, ήταν είκοσι τεσσάρων χρόνων -εξαιρετικά αργά για να αρχίσει μια κανονική εκπαίδευση στην επιστήμη- ενώ ήταν ανεπαρκώς προετοιμασμένη για τα τμήματα μαθηματικών και φυσικής, που ήταν πολύ δύσκολα. Έτσι, υποχρεώθηκε να αφιερώνει όλη της τη ζωή στη μελέτη. Έπρεπε επίσης να προσέχει και την τελευταία δεκάρα, γιατί οι οικονομίες της δεν επαρκούσαν για να καλύψουν τα βασικά της έξοδα. Ήρθε καιρός που, για ολόκληρες εβδομάδες, ζούσε μόνο με ψωμί και τσάι, και το χειμώνα ξύλιαζε από το κρύο γιατί δεν της περίσσευαν χρήματα να αγοράσει κάρβουνα. Εντούτοις, η Μαρί θεωρούσε αυτά τα χρόνια της φτωχής φοιτητικής ζωής της ως τα καλύτερα που έζησε ποτέ. Στα 1893, πήρε το licence στη φυσική (αντίστοιχο σήμερα με το πτυχίο) -είχε έρθει πρώτη στην τάξη της- και τον επόμενο χρόνο πήρε το licence στα μαθηματικά -αυτή τη φορά ήρθε δεύτερη.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 4/11/19

                                                                            ΕΛΑ, ΗΛΙΕ ΜΟΥ
                                                                                POLL (1971)

ΤΟ ΒΟΥΒΟ ΖΩΟ

Το δειλινό μιας όμορφης μέρας, κάποια παράξενη διάθεση έπιασε την ψυχή μου και βγήκα από τα σύνορα της πόλης και περιδιάβηκα γύρω στα ερείπια ενός εγκαταλειμμένου σπιτιού, πού μόνο οι γκρεμισμένες πέτρες του είχαν μείνει.

Πάνω σ’ αυτές τις πέτρες, είδα ένα σκύλο ξαπλωμένο ανάμεσα στις βρωμιές και τις στάχτες. Είχε πληγές πάνω στο δέρμα του κι ή αρρώστια σακάτευε το ισχνό κορμί του. Αντικρίζοντας πότε πότε τον ήλιο πού βασίλευε, τα γεμάτα θλίψη μάτια του φανέρωναν την ταπείνωση, την απελπισία, και τη δυστυχία του.

Βάδισα αργά και τον πλησίασα και ήθελα να ’ξέρα τη γλώσσα των ζώων για να μπορούσα να τον παρηγορήσω με τη συμπόνια μου. ’Αλλά ο σκύλος, μόνο πού τρόμαξε από το πλησίασμά μου, και προσπάθησε να σταθεί στα τρεμάμενα πόδια του. Έπεσε όμως, και μου έριξε ένα βλέμμα όπου ανακατεύονταν ή αδύναμη οργή, και ή ικεσία. Το βλέμμα αυτό μιλούσε πιο καθαρά από τα λόγια ενός άντρα και πιο συγκινητικά από τα δάκρυα μιας γυναίκας. Και να τι ένιωσα πώς μου είπε,

«’Άνθρωπε, υποφέρω από την αρρώστια που μου έφερε η δική σου κτηνωδία και καταδίωξη. ’Έφυγα μακριά από τα πόδια σου πού με κλωτσούσαν και βρήκα καταφύγιο εδώ, γιατί το χώμα κι οι στάχτες είναι πιο καλότροπα από τού ανθρώπου την καρδιά, κι αυτά τα ερείπια λιγότερο μελαγχολικά από την ψυχή τού ανθρώπου. Φύγε, εσύ, πού ήρθες από τον κόσμο της αδικίας και της τυραννίας. ’Εγώ είμαι ένα άθλιο πλάσμα πού υπηρέτησε πιστά και υπάκουα το γιο τού Αδάμ. Ήμουν ο πιστός σύντροφος του ανθρώπου, τον φρουρούσα μέρα και νύχτα. Λυπόμουν όταν ήταν μακριά, και τον καλωσόριζα με χαρά όταν γύριζε. Ευχαριστιόμουν με τα ψίχουλα πού έπεφταν από το τραπέζι του και χαιρόμουν με τα κόκαλα πού εκείνος είχε φάει όλο το κρέας τους. “Όταν όμως γέρασα κι αρρώστησα, μ’ έδιωξε από το σπίτι του και με παράτησε στ’ άσπλαχνα παιδιά τού δρόμου.

’Ώ, γιε τού Αδάμ, βλέπω την ομοιότητα ανάμεσα σε μένα και στους συνανθρώπους σου όταν τα γερατειά τούς κάνουν ανήμπορους. Βλέπω τούς στρατιώτες πού πολέμησαν για την πατρίδα τους όταν ήταν ακόμα στο ανθό της ζωής τους, και πού αργότερα καλλιεργούσαν τα χωράφια της. Τώρα όμως πού ήρθε ο χειμώνας της ζωής τους και δεν είναι πια χρήσιμοι, πετιούνται στην άκρη.

Και βλέπω ακόμα την ομοιότητα ανάμεσα στη δική μου μοίρα και στη μοίρα της γυναίκας, πού στα χρόνια της όμορφης νιότης έδινε χαρά στην καρδιά τού νέου άντρα’ και πού μετά, σαν μητέρα, αφιέρωσε τη ζωή της στα παιδιά της. ’Αλλά τώρα, γριά πια, την αγνοούν και την αποφεύγουν. Πόσο σκληρός και τυραννικός είσαι, ώ, γιε τού Αδάμ, και πόσο βάναυσος!»

’Έτσι μίλησε το βουβό ζώο που ή καρδιά μου το κατάλαβε.

______

   Από το βιβλίο Χαλίλ Γκιμπράν – Σκέψεις και διαλογισμοί

ΙΒ' ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Η ΧΟΡΩΔΙΑ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ : ΝΤΙΝΟΠΟΥΛΟΥ, ΑΛΜΠΑΝΗ, ΔΡΕΤΟΥΛΑΚΗ, ΠΕΡΔΙΚΑΡΗ , ΤΟΝ ΓΕΝΙΚΟ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗ, ΣΤΑΥΡΑΚΑ, ΚΟΥΡΕΜΕΝΟ, ΧΑΤΖΗΠΕΤΡΗ, ΛΑ'Ι'ΝΑ, ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Κ ΡΑΒΑΝΗ

ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΜΑΣ ΡΑΒΑΝΗ, ΛΑ'Ι'ΝΑ , ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, ΧΑΤΖΗΠΕΤΡΗ.

Η ΧΟΡΩΔΙΑ ΜΑΣ ΥΠΟ ΤΟΝ ΜΑΕΣΤΡΟ ΑΛΕΚΟ ΛΑ'Ι΄'ΝΑ( ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1971)

O ΟΡΘΙΟΣ ΣΚΟΠΟΣ

Ο Όρθιος σκοπός (Άγγελος Σικελιανός)

από τα Χωρικά της Σίβυλλας

Το γένος βουλιαγμένο μες στον αιώνα

να λυτρωθεί μονάχο του μπορεί

μα να ξυπνήσει πρέπει η πλέρια Μνήμη

βαθειά του, αδάμαστη και τρομερή

Κανείς δε θα ξεφύγει τη γενιά του!

το βάρος της θα σπάσει ως τη στιγμή

που βγαίνοντας από τη λησμονιά του

στο φως που πια δεν στέκουν δισταγμοί,

.................

Της ζωής θε να ντυθεί την πανοπλία,

και μ' ακέριο τον άγιο σκελετό

των περασμένων, θα στηθεί στη γη του

με το κεφάλι αλύγιστο κι ορτό!

Ελέγαμε: ένα Μαραθώνα ακόμα!

Ελέγαμε: Μια Σαλαμίνα ακόμα!

Ελέγαμε: Ακόμα ένα εικοσιένα!

Κι ήρτες τέλος συ, Μητέρα-Μέρα,

οπού αγκάλιασες κι ανύψωσες

ολόκληρα τα περασμένα

στον ανώτατο λυτρωτικό σκοπό τους,

στον υπέρτατο τους ηθικόν Ιστορικό Ρυθμό!

Ω δικαίωση όλων των ελληνικών αγώνων!

Ω ύψιστη ηθική στροφή μέσα στο χάος ολόκληρου του Κόσμου!

Και μαζί, ω γιγάντια, πλέρια ιστορική καταβολή, από την οποία,

Ν ι κ η τ έ ς, οι Έλληνες, θα ξεκινήσουμε αύριο,

πρωτοπόροι της πνευματικής ανάπλασης ολόκληρης της γης!

Ω Μέρα-Μάννα, που μας έσπασες ακέρια κι ως το ύστατο,

όλα τα κρυφά εσωτερικά δεσμά μας!

Ω κοσμοϊστορική Ελευθερία, τόσο βαθειά λαχταρισμένη!

Να Σε! Σε κατέχουμε! Σε νιώθουμε! Σε θέλουμε!

Και θε να Σε κρατήσουμε όλοι,

στο τεράστιο ύψος που μας φανερώθηκες απ' τα χαράματα

των Εικοσιοχτώ του Οχτώβρη του 1940,

κι ως με τη συντέλεια των αιώνων, είτε ζήσουμε,

είτε, αύριο που θα φέγγεις πάνω απ' όλο τον πλανήτη το γιγάντιο φως Σου,

θα βρισκόμαστε στα σπλάχνα Σου, ω Μητέρα, αθάνατοι νεκροί!

5 του Νοέμβρη 1940, Αθήνα

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 21/10/2019

                                                                   BLACK IS BLACK
                                                                       LOS BRAVOS

Η ΦΩΤΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ

Ο Αλί είχε ανάγκη από χρήματα και ζήτησε από το αφεντικό του να τον βοηθήσει. Το αφεντικό προκειμένου να ικανοποιήσει το αίτημα του, του έθεσε την εξής πρόκληση: Αν καταφέρει να περάσει μια ολόκληρη νύχτα στην κορυφή ενός βουνού, θα ανταμειφθεί με ένα μεγάλο  χρηματικό ποσό, όμως αν αποτύχει, θα πρέπει να εργάζεται δωρεάν το υπόλοιπο διάστημα.

Όταν έφυγε ο Αλί από το μαγαζί, φυσούσε παγωμένος αέρας. Η σκέψη ότι θα περνούσε μια νύχτα στην κορυφή του βουνού με τόσο κρύο, του προκαλούσε μεγάλο φόβο. Αποφάσισε να ζητήσει τη γνώμη του καλύτερου του φίλου για το αν θα ήταν τρέλα να δεχτεί ένα τέτοιο στοίχημα.

Αφού συζήτησαν διεξοδικά το θέμα, ο φίλος του απάντησε:

 «Μην ανησυχείς, εγώ θα σε βοηθήσω. Αύριο το βράδυ όταν θα βρίσκεσαι στην κορυφή του βουνού, κοίταξε ευθεία μπροστά. Θα είμαι στην κορυφή του απέναντι βουνού. Θα έχω ανάψει μια φωτιά και θα την διατηρήσω αναμμένη όλη τη νύχτα. Θα κοιτάς τη φωτιά, θα σκέφτεσαι τη φιλία μας, και αυτό θα σε κρατήσει ζεστό. Έτσι θα καταφέρεις να περάσεις όλη τη νύχτα. Στο τέλος,  θα σου ζητήσω κάτι σε αντάλλαγμα. “

Ο Αλί τα κατάφερε τελικά και κέρδισε το στοίχημα. Πήρε τα χρήματα και χαρούμενος πήγε στο σπίτι του φίλου του.

 «Είπες ότι ήθελες κάποια πληρωμή σε αντάλλαγμα».

Ο φίλος του απάντησε:

 «Ναι, αλλά δεν θέλω χρήματα. Θέλω μόνο να υποσχεθείς ότι αν ποτέ φυσήξει  κρύος αέρας στη ζωή μου, θα ανάψεις τη φωτιά της φιλίας μας για να με βοηθήσεις!»

Ο Πάουλο Κοέλιο (Paulo Coelho de Souza, 25 Αυγούστου 1947) είναι Βραζιλιάνος συγγραφέας.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 14/10/2019

                                                                   YOU LIGHT UP MY LIFE
                                                                             DEBBY BOONE

ΕΠΤΑ ΦΟΡΕΣ ...ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ

Επτά φορές περιφρόνησα την ψυχή μου...

Την πρώτη φορά όταν την είδα να δειλιάζει μπροστά στη λαχτάρα της να φτάσει στα ύψη...

Τη δεύτερη φορά όταν την είδα να κουτσαίνει μπροστά στους ανάπηρους...

Την τρίτη φορά όταν της δόθηκε να διαλέξει ανάμεσα στο δύσκολο και το εύκολο...

Και εκείνη διάλεξε το εύκολο...

Την τέταρτη φορά όταν έκανε κάποιο κακό...

Και παρηγορήθηκε με το ότι και οι άλλοι κάνουν κακό...

Την πέμπτη φορά όταν ανέχτηκε από αδυναμία και δικαιολόγησε την ανοχή της σα δύναμη...

Την έκτη φορά όταν περιφρόνησε την ασχήμια κάποιου προσώπου...

Και δεν ήξερε ότι αυτό το πρόσωπο ήταν μια από τις δικές της μάσκες...

Και την έβδομη φορά όταν τραγούδησε τραγούδι επαίνου και το θεώρησε αρετή...

«Άμμος και Αφρός» - Χαλίλ Γκιμπράν

TO ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 7/10/2019

                                                                     
                                                                   BACK STABBERS
                                                                         THE O'JAYS
                                                                               1972

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας…
που μας κάνουν ευτυχισμένους…
απ΄την απλή σύμπτωση να συναντηθούν τα μονοπάτια μας…

Κάποιους τους έχουμε σε όλη τη διαδρομή στο πλάι μας…
βλέποντας πολλά φεγγάρια να περνάνε…
ενώ κάποιους τους βλέπουμε ελάχιστα μεταξύ δύο βημάτων μας…

Ίσως κάθε φύλλο ενός δέντρου χαρακτηρίζει τους φίλους μας…

Επιπλέον…
η μοίρα μας φέρνει και άλλους φίλους…
αυτούς που δεν γνωρίζαμε ότι επρόκειτο να διασχίσουν το δρόμο μας…
Πολλούς από αυτούς…
τους ορίζουμε ως αδερφές ψυχές… φίλους Καρδιακούς…

Είναι ειλικρινείς…
είναι αληθινοί…
Ξέρουν πότε δεν είμαστε καλά…
ξέρουν τι μας κάνει ευτυχισμένους!!

Υπάρχουν επίσης οι περιστασιακοί φίλοι…
αυτοί που γνωρίζουμε σε κάποιες διακοπές…
ή για λίγες μέρες ή ώρες…
Αυτοί συνήθως στολίζουνε το πρόσωπό μας με πολλά χαμόγελα…
για όσο καιρό είμαστε κοντά τους…

Μιλώντας για κοντά…
δε θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τους μακρινούς μας φίλους…
εκείνους που είναι στην άκρη των κλαδιών…
και όταν ο άνεμος φυσάει εμφανίζονται πάντα…
μεταξύ του ενός φύλλου και του άλλου…

Περνάει ο καιρός… το καλοκαίρι φεύγει…
πλησιάζει το φθινόπωρο και χάνουμε κάποια από τα φύλλα μας…
μερικά γεννιούνται σ’ ένα άλλο καλοκαίρι…
και μερικά παραμένουν για πολλές εποχές…

Κάθε πρόσωπο που έρχεται στη ζωή μας είναι μοναδικό…
Πάντα αφήνει κάτι από τον εαυτό του και παίρνει ένα κομμάτι από εμάς…

Θα υπάρξουν και εκείνοι που μας πήραν πολλά…
αλλά δε θα υπάρξουν αυτοί που δε μας άφησαν τίποτα…

Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευθύνη της ζωής μας…
και η πιο προφανής απόδειξη…
πως δύο ψυχές δε συναντήθηκαν Π ο τ έ τυχαία!!

Jorge Luis Borges

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 30/9/2019

                                                              CRACKLIN' ROSIE
                                                               NEIL DIAMOND
                                                                OCTOBER 1070

Ο ΓΛΑΡΟΣ

Στο κύμα πάει να κοιμηθεί

δεν έχει τι να φοβηθεί

Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει

γλάρος είναι και πηγαίνει

Από πόλεμο δεν ξέρει

ούτε τι θα πει μαχαίρι

Ο Θεός του 'δωσε φύκια

και χρωματιστά χαλίκια

Αχ αλί κι αλοίμονο μας

μες τον κόσμο το δικό μας

Δεν μυρίζουνε τα φύκια

δε γυαλίζουν τα χαλίκια

Χίλιοι δυό παραφυλάνε

σε κοιτάν και δε μιλάνε

Είσαι σήμερα μονάρχης

κι ώσαμ' αύριο δεν υπάρχεις

Οδυσσέας Ελύτης

ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΙΣ ΓΛΥΚΕΣ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Τις μέρες τις γλυκιές του Σεπτεμβρίου,

όταν δεν έχει ακόμη βρέξει

και είναι το άκουσμα των ήχων πιο αραιό

και η γεύσις των ωρών και από του θέρους πιο πυκνή,

όταν στους κήπους σκάνε τα ρόδια,

και πάλλονται υψιτενείς οι στήμονες των λουλουδιών,

και σφύζουν στις πορφύρες των φλεγόμενοι οι ιβίσκοι,

όλοι σαν υπερβέβαιοι γαμβροί που στων νυμφών κτυπούν τις θύρες,

τότε, σαν να ‘ναι πάντα καλοκαίρι

(γιατί όποια κι αν είναι η εποχή, ο πόθος είναι πάντα θέρος)

αναγαλλιάζουν οι ψυχές, και ο Έρωτας,

ο πιο ξανθός αρχάγγελος του Παραδείσου,

βοά και λέγει στο κάθε που άγγιξε κορμί:

Τα ρούχα πέτα, γδύσου.

Τίποτε μη φοβάσαι.

Έαρ, χειμώνας, θέρος- όπου κι αν είσαι-

είναι η ρομφαία μου μαζί σου.

Ανδρέας Εμπειρίκος, Οκτάνα

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 16/9/2019

                                                    GINO PAOLI----SAPORE DI SALE----1963

ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ

 Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΙΒ' ΘΗΛΕΩΝ ΣΤΟ ΚΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΟΔΩΝ ΠΥΘΕΟΥ ΚΑΙ ΖΕΥΞΙΔΟΣ ΕΓΙΝΕ ΤΟ 1962 ΜΕ ΓΥΜΝΑΣΙΑΡΧΗ ΤΟΝ κ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ ΠΕΡΔΙΚΑΡΗ

                                                                      ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΑΘΗΤΟΥΔΙΑ , ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΑ!!
                             ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ, ΤΟΥΣ ΠΑΠΟΥΔΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ
                                                                                   ΠΟΥ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΓΓΟΝΙΑ!!

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΕΚΛΕΙΣΑΝ! 

ΘΑ ΚΛΕΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ. 

ΕΙΤΕ ΠΑΡΕΤΕ ΤΑ ΒΟΥΝΑ, ΕΙΤΕ  ΞΕΧΥΘΕΙΤΕ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ, ΕΙΤΕ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΤΕ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΟΜΟΡΦΑ,

 ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΧΑΡΕΣ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ.

ΣΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΜΕ ΔΥΟ ΝΕΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΣΤΟ FB ΣΧΕΤΙΚΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΑΠΟΦΟΙΤΕΣ ΤΟΥ ΙΒ΄κ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΤΑ ΝΙΑΤΑ ΜΑΣ

1/ ΑΠΟΦΟΙΤΕΣ  ΙΒ ΘΗΛΕΩΝ ΑΘΗΝΩΝ( μόνο για όσες φοίτησαν και αποφοίτησαν από αυτό)

2/ ΙΒ ΘΗΛΕΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ( για όλους τους φίλους και όλες τις φίλες του)

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΣΑΣ. 

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ!

                                                                      SUMMER WINE
                                                                     NANCY SINATRA

ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΑΣΗΜΑΝΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΟΛΟΥ

Το παρακάτω έγραψε ο Βολτέρος το  1755 για τον τρομερό σεισμό στη Λισαβόνα, στον οποίο σκοτώθηκαν 30,000  άνθρωποι. 

Είμαι ένα ασήμαντο μέρος του μεγάλου όλου.

Ναι αλλά όλα τα ζώα τα καταδικασμένα να ζουν,

όλα τα νοήμονα όντα, γεννημένα απ’ τον ίδιο αυστηρό νόμο,

υποφέρουν σαν εμένα, και σαν εμένα πεθαίνουν.’

Το όρνεο αρπάζει την αδύναμη λεία του,

και το ματωμένο του ράμφος καρφώνει τα τρεμάμενα μέλη της:

όλα είναι καλά, φαίνεται, γι’ αυτό.

Όμως σε λίγο ένας αετός ξεσκίζει το όρνεο σε κομμάτια-

ο αετός καρφώνεται από τα βέλη του ανθρώπου-

ο άνθρωπος, πεσμένος στη σκόνη των πεδίων μάχης,

ενώνει το αίμα του με των νεκρών συνανθρώπων του,

γίνεται με τη σειρά του τροφή αρπακτικών πτηνών.

Έτσι, όλος ο κόσμος με όλα του τα μέλη βογκά,

όλα γεννημένα για μαρτύρια και κοινό θάνατο.

Και πάνω απ’ αυτό το φρικτό χάος έρχεσαι να πεις

πως τα κακά του καθενός απαρτίζουν το καλό του συνόλου!

Τι μακαριότητα! Και καθώς εσύ, με τρεμάμενη φωνή,

θνητός και αξιολύπητος φωνάζεις «Όλα είναι καλά»,

το σύμπαν σε διαψεύδει, και η καρδιά σου

αρνείται εκατό φορές του μυαλού σου την έπαρση…

Ποια είναι η ετυμηγορία ακόμα και του μεγαλύτερου μυαλού;

Σιωπή: το βιβλίο της μοίρας είναι κλειστό για μας.

Ο άνθρωπος είν’ ένας ξένος παρ’ όλη την έρευνά του-

δεν ξέρει από πού έρχεται, ούτε πού πηγαίνει.

Βασανισμένα άτομα σε ένα στρώμα λάσπης,

καταβροχθιζόμενα απ’ τον θάνατο, χλεύη της μοίρας-

αλλά νοήμονα άτομα, που τα διαπεραστικά τους μάτια,

καθοδηγούμενα από σκέψεις, έχουν μετρήσει τα αμυδρά αστέρια.

Το είναι μας ενώνεται με το άπειρο-

τους εαυτούς μας δεν τους βλέπουμε ποτέ, ούτε τους γνωρίζουμε.

Aυτός ο κόσμος, αυτό το θέατρο της περηφάνιας και της αδικίας,

βρίθει από άρρωστους ανόητους που μιλούν για ευτυχία…

Κάποτε τραγουδούσα, με λιγότερο πένθιμο τόνο,

τους ηλιόλουστους δρόμους όπου κυριαρχούσε η απόλαυση-

οι καιροί έχουν αλλάξει, και διδαγμένος απ’ την προχωρημένη ηλικία,

και νιώθοντας κι εγώ του ανθρώπου την ευπάθεια,

αναζητώντας ένα φως μέσα στον ζόφο που βαθαίνει,

μπορώ μόνο να υποφέρω, χωρίς να δυσανασχετώ

~~~~~~~

Απόσπασμα από  το βιβλίο “Η περιπέτεια της φιλοσοφίας”