ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΑΚΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤ' ΑΡΡΕΝΩΝ

 Απαντώντας στην πρόσκλησή μας για δημοσίευση ιστοριών και φωτογραφιών των παιχνιδιών της νιότης μας (ατομικών και ομαδικών), συμμαθητής μας, του αδελφού ΣΤ' Γυμνασίου Αρρένων Αθηνών, μας στέλνει τη δική του ιστορία. Τον ευχαριστούμε, την παραθέτουμε και ανυπομονούμε και για τις δικές σας παρουσιάσεις.

Το Σεπτέμβρη που αλλάξαμε τα κεραμίδια του σπιτιού της μητέρας μου κάναμε και μια μικρή ανακαίνιση στο εσωτερικό του. Έτσι ανοίγοντας το ντουλάπι πίσω απ’ τη σόμπα που έμενε για χρόνια κλειστό, είδαν το φως της μέρας κάποιοι κρυμμένοι θησαυροί που είχαμε από καιρό ξεχάσει. Κάτι σημειώσεις και σκίτσα του πατέρα μου, παλιά σχολικά βιβλία, δυο τρία καδράκια χωρίς εικόνες κι ένα... καραβάκι, κατά τα λεγόμενα της κυρα-Λένης. Όταν άκουσα καραβάκι, πριν το δω, ο νους μου πήγε σε κάνα συναρμολογούμενο από κείνα που έφτιαχνα τα πρώτα εφηβικά μου χρόνια. Που να φανταστώ ότι επρόκειτο για κάτι πολύ παλιότερο! Εκεί στις αρχές του 60, θα ’μουνα δε θ ’μουνα 8 χρονώ, μας είχε επισκεφτεί στο Χωριό ο θείος Gus, ένας μακρινός συγγενής απ’ την Αμερική. Τω καιρώ εκείνω όλοι λαχταρούσαν να ’χουν ένα δικό τους στο εξωτερικό που επιστρέφοντας, αν είχε πιάσει την καλή γέμιζε τους πάντες με δώρα. Έχοντας την τύχη λοιπόν κι εγώ ν’ ανήκω σ’ αυτή την κατηγορία, βρέθηκα απ’ τη μια μέρα στην άλλη... πλοιοκτήτης! Επρόκειτο για μια τενεκδένια εξωλέμβιο με μπαταρία, φιγουράτη μεν, ανίκανη να ξεπεράσει σε ταχύτητα ακόμη και χελώνα δε! Όμως ο κυρ Θανάσης, που πιάνανε τα χέρια του, κατάλαβε τον πόνο μου κι ανέλαβε να της κάνει ένα μικρό lifting. Αύξησε την επιφάνεια της έλικας, έβαλε πλακέ μπαταρία μακράς διαρκείας κι αντικατέστησε τον κινητήρα μ' έναν ισχυρότερο, έτσι ώστε το βαρκάκι, ή καλύτερα το ταχύπλοό μου, να καταφέρει όχι μόνο να συναγωνίζεται όλα τα μουράτα μοντέλα που κυκλοφορούσαν τις Κυριακές στη λιμνούλα του «Βασιλικού Κήπου», αλλά και να τα προσπερνάει με άνεση! Τα χρόνια πέρασαν, ο Κήπος μετονομάστηκε σε «Εθνικό», εγώ έπαψα να τον επισκέπτομαι τις Κυριακές και το καραβάκι μου μπήκε στο κουτί του, μετακόμισε απ’ την Αθήνα στη Ν. Λάμψακο κι άραξε στο γνωστό ντουλάπι. Μέχρι, που αποφασίσαμε να φτιάξουμε τη σκεπή.   

Γαβριήλ Γαβριηλίδης