ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 1/5/2017

                                                                     ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
                                            Μ. ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ-Ν. ΓΚΑΤΣΟΣ- Δ. ΓΑΛΑΝΗ κ Μ. ΜΗΤΣΙΑΣ

                                                                ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ
                                                           Μ. ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ - Γ. ΝΤΑΛΑΡΑΣ

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2017



ΠΟΛΥΓΡΑΦΟΤΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΤΡΑΓΟΥΔΙΣΜΕΝΟΣ Ο ΜΑΗΣ ΤΩΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΑΣ ΜΑΣ ΕΦΘΑΣΕ. ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΕΡΑΝΙΩΤΗΣ- ΚΟΠΕΛΑ ΣΕ ΑΓΡΟ-1905

Πρωτομαγιά

Του Μαγιού ροδοφαίνεται η μέρα ,
που ωραιότερη φύση ξυπνάει
και την κάνουν λαμπρά και γελάει
πρασινάδες , αχτίνες , νερά.

Άνθη κι άνθη βαστούνε στο χέρι ,
παιδιά κι άντρες , γυναίκες και γέροι.
Ασπροντύματα , γέλια , και κρότοι ,
όλοι δρόμοι γιομάτοι χαρά.

Ναι χαρείτε του χρόνου την νιότη ,
άντρες , γέροι , γυναίκες παιδιά.

ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ













Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ HARVARD


                     




Catharine Drew Gilpin Faust (18-9-1947) Aμερικανίδα ιστορικός και παιδαδωγός.
Eίναι η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του  Harvard Univercity μετά από 28 προέδρουs.

‘’Περίπου οι μισοί από τους κοσμήτορες των σχολών του Harvard είναι μετανάστες- από Ινδία, Κίνα, Βορ. Ιρλανδία , Τζαμάικα και Ιράν,» έγραψε σε ένα email της προς τον Ντόναλντ Τραμπ. ‘’Επωφελούμενοι από τα ταλέντα και την ενέργεια, τις γνώσεις και τις ιδέες των ανθρώπων από όλα τα κράτη της υφηλίου δεν είναι μόνον ζωτικής σημασίας για το Πανεπιστήμιο , αλλά  ζωτικής σημασίας για το έθνος μας.’’



http://www.businessinsider.com/harvard-president-responds-trump-immigration-ban-2017-1

ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ από “Το βιβλίο της άμμου”


Δεν γράφω για μια εκλεκτή μειοψηφία, που δε σημαίνει τίποτα για μένα, αλλ’ ούτε και για κείνη τη χιλιολιβανισμένη πλατωνική κατηγορία που είναι γνωστή ως “Οι μάζες”. Δυσπιστώ και στις δύο αυτές αφαιρέσεις τις τόσο προσφιλείς στους δημαγωγούς. Γράφω για τον εαυτό μου και για τους φίλους μου. Γράφω, ακόμα, για να κάνω ευκολότερο το πέρασμα του χρόνου…
                          Χόρχε Λουίς Μπόρχες, σημείωμα από “Το βιβλίο της άμμου”
Συλλογίζομαι τον βλοσυρό , αυστηρό ουρανό
με τα μοναχικά κι απόμακρα φώτα
που τόσες και τόσες νύχτες κοιτούσε ο ΄Εμερσον
μέσα στα χιόνια και τη παγωνιά του Κόνκορντ.
Εδώ τ’ αστέρια είναι αμέτρητα .
Ο άνθρωπος είναι αμέτρητος . Ατέλειωτες
γενιές πουλιά και έντομα ,
πλουμιστοί ιαγουάροι και φίδια ,
κλωνάρια που συμπλέκονται κι απλώνονται ,
καφές , άμμος και φύλλα
που γέρνουν τα πρωινά και σκορπάνε
τον τέλειο , άχρηστό τους λαβύρινθο .
Ισως το κάθε μυρμηγκάκι που πατάμε
να’ ναι μοναδικό μπροστά στο Θεό ,
οπότε θα το λογαριάζει και αυτό
στην εκτέλεση των ακριβέστερων νόμων
που κυβερνούν τον παράξενο κόσμο Του .

TO ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 24/4/2017


                                                                      NE ME QUITTE PAS
                                                                         JACQUEL BREL

''TSUMIKI NO IE'' του Kunio Kato

                                    ΜΙΑ ΤΑΙΝΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ, ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ , ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ

Διαβάσαμε  ένα εξαιρετικό σχόλιο για την ταινία και το μεταφέρουμε :
Η “πλημμύρα” είναι μεταφορική.  Είναι ο χρόνος που είναι σκληρός και μας αναγκάζει να προχωρήσουμε  στο επόμενο στάδιο της ζωής μας, ακόμη και αν δεν θέλουμε να το κάνουμε, επειδή αισθανόμαστε ευτυχείς εκεί που είμαστε , ακόμη κι αν ίσως θα θέλαμε να μείνουμε εκεί λίγο περισσότερο, αλλά δεν μπορούμε. Η αύξηση του νερού μας αναγκάζει να προχωρήσουμε, δεν υπάρχει καμία εξαίρεση. Ο γέρος από την ταινία ταξιδεύει πίσω στο χρόνο για να παρακολουθήσει και πάλι τις μνήμες της ζωής του, αλλά επίσης, όπως όλοι γνωρίζουμε, έχει αντιληφθεί ότι όλες αυτές οι στιγμές έχουν απολύτως παρέλθει ,  δεν είναι δυνατόν να ζήσουμε κάτω από το νερό –  μπορούμε μόνο να βυθιστούμε στο νερό για μια στιγμή και να ρίξουμε μια ματιά στο τι υπάρχει εκεί, αυτό είναι και το  μόνο που μπορούμε να κάνουμε .

To συγκινητικό «Tsumiki no ie» (The House of Small Cubes), του Kunio Kato, το 2009 «έκλεψε» το Οσκαρ  από το Presto της Pixar και το Oktapodi.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 17/4/2017


                                                                       MY SWEET LORD
                                                                     GEORGE HARRISON
                                                                                   1970

Η ΠΑΡΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑΦΙΟΥ-ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ

ΠΕΖΟ Α΄
Όλες οι μέρες κάθισαν απαρηγόρητες πάνω απ’ το κεφάλι της Μεγάλης Παρασκευής. Μια μέρα που μεγεθύνει τις απώλειες μέσα σου. Απ’ το πρωί οι καμπάνες σκορπούνε δάκρυα κι αναμνήσεις περασμένων Επιταφίων. Ο ήλιος χαϊδεύει ηδονικά τους τρούλους των εκκλησιών . αναριγούν οι σταυροί επάνω τους. Οι θεοί που κήδεψα στη ζωή μου θα με συντροφεύουν ως το θάνατό μου. Μαντεύω την ύπαρξή τους από το άρωμα της πασχαλιάς που σκορπούνε γύρω μου.
Ραγισμένα τραγούδια στο ραδιόφωνο . μελωδικά ανασαίνει ο πόνος για να τον εκπνεύσει ο άνθρωπος.
Μες στο φλιτζάνι πικραμένος ο καφές, νοσταλγεί τη χαμένη συντροφιά της ζάχαρης. Ούτε και σήμερα θα τους τα φτιάξω…
Ανοίγω την πόρτα και καταπίνω ανόρεχτα το δρόμο προς την εκκλησία. Επάνω, δυο σύννεφα βουτηγμένα στο μπλε οινόπνευμα- βαμβάκι για τις πληγές μου. Και κάτω, ένα ζευγάρι να φιλιέται χωρίς συστολές, στη μέση του διαστελλόμενου θρήνου-πληγή για τα μάτια μου.
Μες στο ναό, αμήχανος-σα Θεός χωρίς πιστούς…, σαν άπιστος χωρίς κι ανθρώπους. Μπροστά μου, ο Ιησούς, κάτω από ένα ανοιξιάτικο σεντόνι . κανείς δεν το τραβάει, μήπως και δεν τον δει. Μόνο μαζεύουν ροδοπέταλα, για να μυρίζει ο ύπνος τους υπόσχεση Ανάστασης. Μα εγώ, ο ιερόσυλος, προσπαθώ να μαντέψω ποια βιολέτα διαλέγοντας, θ’ αγγίξω τα δάχτυλά σου που την έκοψαν.
Και σα να ‘θελα να μπω σ’ ένα τούνελ του χρόνου που θα ‘βγαζε σ’ εσένα, έσκυψα να περάσω κάτω απ’ τον Επιτάφιο.

ΠΟΙΗΜΑ Α΄
Στο μαλακό φως των κεριών
ρέουν τα πρόσωπα
παραπόταμοι που πάνε να ενωθούν
στ’ αργά νερά μίας λιωμένης Άνοιξης,
πολύχρωμη λάβα που με καταπίνει
καθώς απ’ τις κυλιόμενες σκάλες της μνήμης μου
αναδύεσαι όπως τότε, ελαφριά και αέρινη.
Φυσάει και γεμίζουν οι δρόμοι από εσένα.
Εύπλαστος πηλός που κολλάει στα χείλη μου
τ’ όνομά σου,
άσπλαχνη φλόγα που τρώει τα σπλάχνα μου
η μορφή σου,
τα μαλλιά σου μπερδεμένα λύνουν το αίνιγμα του κόσμου.
Όλα τα σπίτια βλέπουν προς τον ακάλυπτο
ώμο σου,
τα δάχτυλά σου απαλά ν’ ανεμίζουν σαν κρόσσια του ύπνου
στους κροτάφους μου
κι η εκκλησιά φωταγωγείται απ’ το αναστάσιμο φως
των ματιών σου.
Ω γλυκύ μου έαρ,
να μια φορά που το κερί σου θα σβήσει
απ’ το επιτάφιο δάκρυ μου,
να μια φορά που ο ήλιος ντροπιασμένος θα δύσει
γιατί δε θα φτάσει πιο ψηλά απ’ την ευτυχία μου…
Όμως στο κεφάλι μου ο ουρανός
κάποτε θ’ ακουμπήσει κατακόκκινο το ακάνθινο φεγγάρι του.
Κι ο κόσμος όλος θα φωνάξει:
«Ιδού ο βασιλεύς των ανιδέων!…»
ΕΓΚΩΜΙΟ Α΄
Η ζωή εν τάφω, έρωτά μου νεκρέ,
στο ανθισμένο σεντόνι της άνοιξης
το κορμί μαραμένο απόθεσες.
Η ζωή, πώς φεύγει; και κανέναν ποτέ
από κάτω δεν είδα ν’ ανέβηκε.
Των μνημάτων με τυφλώνει το λευκό;
Ω θνητέ, αντέχεις το Θεό να πενθείς
μα για σένα κανένας αθάνατος
δε θα κλάψει στον τάφο σα θα μπεις…
Βασιλιά της λύπης, Έρωτά μου, πετάς
απολιθωμένα τριαντάφυλλα
μες στου Άδη- για να σκίσεις- την κοιλιά.
Του μυαλού η τρέλα, του κορμιού ο σπασμός,
χορηγέ της πνοής μου, άπνους φαίνεσαι,
φιλημένος απ’ τα χείλη των νεκρών.
Οι νεκροί στο μνήμα, κι εσύ μες στους νεκρούς…
πιο βαθιά να σε θάψουν δε γίνεται.
Δυο καρδιές που ματώνουν την άβυσσο.
Πασχαλιές που ανθίζουν, μαραμένες ψυχές:
ποιες μοσχοβολούνε , λέτε, πιότερο;
Των ερώτων μας ο πόνος ιερός.
Τη ζωή ποιος θέλει, σαν ο πόθος δε ζει;
Ποιος και ποιον και πού θα ερωτεύεται;
Αφού όλοι ήδη είμαστε κανείς…
Ποιος, ζωή πια δίχως, ποιος, ανάσα χωρίς,
απ’ τα πλήθη των νεκρών που σε πίστεψαν
να σου δώσει το φιλί, αχ , της ζωής;…
Οι καρδιές πώς σπάγαν…,για να σμίξουν μαζί,
κι απ’ τη γη αποσπώνταν να γίνουνε
δορυφόροι στο δακτύλιο του Παντός.
Ναι , νεκρή αγάπη, όχι τ’ Άδη οχυρό,
δεν μπορεί να με διώξει το σκότος σου
να μην κλάψω ό,τι χάρηκα στο φως…
Άνοιξη θα είναι που θ’ ανοίξει η γη
κι όσοι έως θανάτου αγάπησαν
θα ξανα-αγκαλιαστούνε ζωντανοί!
ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ
http://gianniskyriazis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_29.html

ΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ ΕΥΧΕΣ


 ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΠΑΣΧΑ ΑΓΑΠΗΣ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΙΔΗΣ - ΤΟ ΑΝΑΜΑ ΤΟΥ ΚΕΡΙΟΥ



ΠΕΣ ΜΑΣ ΛΑΖΑΡΕ



Πες μας Λάζαρε, τι είδες
εις τον Άδη όπου πήγες ;

Είδα φόβους, είδα τρόμους
είδα βάσανα και πόνους.
Δώστε μου λίγο νεράκι
να ξεπλύνω το φαρμάκι
της καρδιάς και των χειλέων
και μη με ρωτάτε πλέον

Του χρόνου πάλι γιορτάσωμε
με υγεία να σας βρούμε
στον οίκο σας χαρούμενοι
τον Λάζαρο να πούμε
Σε τούτο τ’ αρχοντόσπιτο
πέτρα να μη ραϊσει
κι ο νοικοκύρης του σπιτιού
Χρόνια Πολλά να ζήσει...

Ήρθε ὁ Λάζαρος, ήρθαν τὰ Βάγια,
ήρθε των Βαγιών η εβδομάδα



ΓΝΩΡΙΖΩ ΒΑΡΚΕΣ...



Γνωρίζω βάρκες…
που μένουν στο λιμάνι από φόβο
μ
ήπως και τα ρεύματα τις παρασύρουν και τις ρίξουν πάνω στα βράχια.
Γνωρίζω βάρκες…
που σκουριάζουν στο λιμάνι
επειδή δεν ριψοκινδύνεψαν ποτέ να ανοίξουν τα πανιά τους.
Γνωρίζω βάρκες…
που ξεχνούν να αναχωρήσουν
επειδή φοβούνται την θάλασσα για να μην γεράσουν
και τα κύματα δεν τις έχουν μεταφέρει ποτέ πουθενά,
το ταξίδι τους σταμάτησε ακόμα πριν ξεκινήσει.
Γνωρίζω βάρκες…
τόσο πολύ αλυσοδεμένες
που ξέμαθαν πως να απελευθερωθούν.
Γνωρίζω βάρκες…
που παραμένουν να κουνιούνται πάνω στο κύμα
γιατί είναι σίγουρες πως δεν θα αναποδογυρίσουν.
Γνωρίζω βάρκες…
που πηγαίνουν σε ομάδες
να αντιμετωπίσουν τον δυνατό αέρα πέρα από κάθε φόβο.
Γνωρίζω βάρκες…
που γδέρνονται λίγο
στις ρότες των ωκεανών όπου τις φέρνει το παιχνίδι τους.
Γνωρίζω βάρκες…
που δεν έπαψαν ποτέ να βγαίνουν κάθε μέρα της ζωής τους
και που δεν φοβούνται να ξεκινήσουν και αψηφώντας
τους κινδύνους.
Γνωρίζω βάρκες…
που επιστρέφουν στο λιμάνι “πληγωμένες” παντού
αλλά πιο θαρραλέες και πιο δυνατές.
Γνωρίζω βάρκες…
που ξεχειλίζουν από ήλιο
γιατί μοιράστηκαν υπέροχα χρόνια.
Γνωρίζω βάρκες…
που επιστρέφουν πάντα μετά το ταξίδι,
μέχρι την τελευταία τους μέρα,
και είναι έτοιμες να ξανανοίξουν τα πανιά τους
γιατί έχουν μια καρδιά μεγάλη σαν τον ωκεανό!
Jacques Brel
O Ζακ Ρομέν Ζωρζ Μπρελ [Jacques Romain Georges Brel] (1929 – 1978) ήταν Βέλγος τραγουδιστής και τραγουδοποιός.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 3/4/2017

                                                      JONATHAN LIVINGSTON SEAGULL - BE
                                                                        NEIL DIAMOND