EL CONDOR PASA
SIMON - GARFUNKEL
1970
ΤΟ 1974 ΘΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΚΟΥΤΟΥΚΙ
ΟΙ ΑΠΟΦΟΙΤΕΣ ΤΟΥ 1974 ΘΑ ΓΙΟΡΤΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ,
ΠΕΜΠΤΗ 8/3/2018 ΚΑΙ ΩΡΑ 8.30 ΜΜ,
ΣΤΟ ΚΟΥΤΟΥΚΙ ΤΟΥ ΓΡΙΛΛΗ, ΜΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΝΟΣΤΙΜΑ ΜΕΖΕΔΑΚΙΑ!
ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΟ ΚΡΑΣΑΚΙ ΚΑΙ ΑΝΑΨΥΚΤΙΚΑ ΠΕΡΙΕΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΤΙΜΗ ΤΩΝ 2Ο ΕΥΡΩ.
ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΚΑΛΕΣΤΕ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΤΗΣ Ε. ΜΠΕΛΛΑ Ή ΣΤΟ ΜΕΙΛ ΤΟΥ ΙΒ'
ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ
ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ
Σε κάποια στιγμή της ζωής - μερικές φορές στα πρώτα μας χρόνια, άλλοτε όψιμα - είναι βέβαιο ότι όλοι μας θα ξυπνήσουμε και θα αντιληφθούμε τη θνητότητά μας. Είναι τόσο πολλά αυτά που την πυροδοτούν: μια ματιά στον καθρέφτη που δείχνει το σαγόνι μας να κρεμάει, τα μαλλιά μας ν' ασπρίζουν, τους ώμους να καμπουριάζουν.
Η παρέλαση των γενεθλίων, ιδίως όσων αφορούν στρογγυλές δεκαετίες - πενήντα, εξήντα, εβδομήντα.
Η συνάντηση μ' ένα φίλο που έχεις καιρό να τον δεις και σε σοκάρει το πόσο έχει γεράσει.
Όταν βλέπεις παλιές φωτογραφίες του εαυτού σου και των ανθρώπων που γέμιζαν την παιδική σου ηλικία κι είναι πια από καιρό νεκροί.
Μια συνάντηση με τον Κύριο Θάνατο σ' ένα όνειρο.
Τι νιώθει κανείς, όταν έχει μια τέτοια εμπειρία; Και τι κάνει γι' αυτό;
Βυθίζεται σε μια φρενιτιώδη δραστηριότητα, για να εξαντλήσει το άγχος και ν' αποφύγει το θέμα;
Προσπαθεί ν' απομακρύνει τις ρυτίδες με αισθητική χειρουργική ή να βάψει τα μαλλιά του;
Αποφασίζει να παραμείνει για μερικά χρόνια στην ηλικία των τριανταεννέα ετών;
Περισπά πολύ γρήγορα τον εαυτό του με τη δουλειά και τη ρουτίνα της καθημερινής ζωής;
Σβήνει από τη μνήμη του κάθε τέτοια εμπειρία;
Αγνοεί τα όνειρά του;
Σας προτρέπω να μη περισπάτε τον εαυτό σας.
Το αντίθετο, γευτείτε την αφύπνισή σας. Εκμεταλλευτείτε την.
Κάντε ένα σταμάτημα, καθώς κοιτάζετε τη φωτογραφία του νεότερου εαυτού σας. Αφήστε την έντονη στιγμή να σας κατακλύσει και παρατείνετέ τη λιγάκι. Γευτείτε και τη γλυκύτητά της μαζί με την πικρή της γεύση.
Μην ξεχνάτε το πλεονέκτημα που προσφέρει το να παραμείνετε εν επίγνωση του θανάτου, το ν' αγκαλιάσετε τη σκιά του.
Μια τέτοια επίγνωση μπορεί ν' αφομοιώσει το σκοτάδι με τη σπίθα σας για ζωή και να βελτιώσει τη ζωή σας, όσο ακόμα την έχετε.
Ο καλύτερος τρόπος για να εκτιμήσουμε τη ζωή, για ν' αγαπήσουμε οτιδήποτε πολύ βαθιά, είναι να έχουμε επίγνωση ότι οι εμπειρίες αυτές είναι προορισμένες να χαθούν.
Έχω πολλές φορές εκπλαγεί ευχάριστα βλέποντας έναν ασθενή να κάνει ουσιαστικές θετικές αλλαγές πολύ αργά στη ζωή του, ακόμα και κοντά στον θάνατο.
Ποτέ δεν είναι πολύ αργά. Ποτέ δεν είμαστε πολύ γέροι για κάτι τέτοιο.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Irvin D. Yalom*, "Στον Κήπο του Επίκουρου Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου".
ΤΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΓΑ'Ι'ΤΑΝΑΚΙ
( το θυμάστε;)
Μια φορά, δεν πάει καιρός, ζούσε σ’ ένα μικρό χωριό, κάπου εδώ κοντά, ένας άνθρωπος πολύ σοφός και πολύ γέρος. Η πλάτη του ήταν σκυφτή, τόσο σκυφτή, που η άσπρη του γενειάδα άγγιζε τη γη. Είχε διαβάσει τα βιβλία όλου του κόσμου και είχε μάθει τις γλώσσες όλων των ανθρώπων. Ζούσε απόμερα, σ’ ένα μικρό σπιτάκι, ολομόναχος. Στον κήπο του φύτρωναν κι άνθιζαν όλων των λογιών τα λουλούδια: τριαντάφυλλα, τουλίπες, μαργαρίτες, κυκλάμινα, ζουμπούλια κι όμορφα κατακόκκινα γαρίφαλα. Οι συχωριανοί του πολύ τον αγαπούσαν κι όλοι τον φώναζαν: ο κυρ Νικόλας ο Γαρίφαλος. Κάποιο δειλινό, όταν ο ήλιος καλησπέριζε τη νύχτα που σκαρφάλωνε πίσω από το βουνό, τρία κοριτσάκια πέρασαν μπροστά από τον κήπο του κυρ Νικόλα, τραγουδώντας τούτο το όμορφο τραγούδι: Αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν γερά τα χέρια κορίτσια αγόρια στη σειρά και στήνανε χορό ο κύκλος θα γινότανε πολύ πολύ μεγάλος κι ολόκληρη τη Γη μας θ’ αγκάλιαζε θαρρώ. Ο γερο-σοφός, κείνη την ώρα, πότιζε τα λουλούδια του. Σήκωσε το κεφάλι και χαμογέλασε στα παιδιά. Το γέρικο ρυτιδιασμένο χέρι του τους έγνεψε φιλικά. |
ΟΙ ΜΠΛΕ ΠΟΔΙΤΣΕΣ ΜΑΣ
 |
| 1974 |
Τότε ήταν υποχρεωτικές. Πάντα καθαρές και σιδερομένες με τον λευκό γιακά τους, το σήμα το σχολείου κεντημένο ή φορεμένο
στο μέρος της καρδιάς, την λευκή κορδέλα στα μαλλιά και τα κοντά καλτσάκια μας. Άλλες
τις αγαπούσαμε άλλες τις μισούσαμε. Τώρα όλες κοιτάμε τις φωτογραφίες μας και
τις αναπολούμε. Μαζί με αυτές και ότι ζήσαμε στα σχολικά μας χρόνια.
Πρόσφατα ήταν η επέτειος κατάργησης τους και τα αγόρια του ΣΤ' μας το θύμισαν. Ας ξαναζήσουμε και εμείς τα νιάτα μας μέσα στις μπλε ποδιές.
Όσες έχετε και άλλες φωτογραφίες με ποδίτσες και θέλετε να δημοσιευτούν μπορείτε να μας τις στείλετε στο μέιλ του ΙΒ'. Καλό θα είναι να αναφέρετε την τάξη και την χρονολογία τους.
 |
| 1971 |
 |
| 1971 |
 |
| 1974 |
 |
| 1974 |
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ - Η ΑΤΕΛΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑ
Δέ θυμάμαι άν φεύγοντας μου έδωσες
το σεσημασμένο φιλί.
Είπες μόνο φεύγω για λόγους αναψυχής
αφήνω ανοιχτή την πόρτα της προδοσίας
θα επιστρέψω εξ' ολοκλήρου
αυτό ναι, το θυμάμαι καλά
κεντήθηκε με καυτή βελόνα
τατουάζ ανεξίτηλο στην παρειά μου.
Ξέρεις τι είναι προδοσία;
Η ανάγκη φυγής που κυριεύει
κάθε σώμα
καθηλωμένο στην ίδια κουραστική στάση
όπως είναι η στάση της πίστης
η στάση της αγάπης
μπροστά σ΄ένα παράθυρο αμετακίνητο
με μόνη θέα νύχτα μέρα
καρφωτή στα μάτια
την ανυπόφορη αντηλιά του εαυτού της.
Ξέρεις ποιός είναι ο διαφημιστής
ο αντζέντης της προδοσίας;
Το προδοτικό φιλί.
Εκείνο μεριμνά για τη φήμη της
της κλείνει κερδοφόρα συμβόλαια
με την αθανασία
εκείνο φέρνει γενεές και γεμίζουν
οι οθόνες των αιώνων
γιατί αυτό το φιλί
είναι που διεγείρει
την καταπιεσμένη αγριότητα
προσηλυτίζει το αίμα
στη θρησκεία του θανάτου
εκείνο είναι που
κόβει την ανάσα των θρήνων
κι αν ανασαίνουν ακόμα οι δικοί μου
είναι γιατί θυμάμαι
ότι φεύγοντας άφησες μεν ανοιχτή
την πόρτα της προδοσίας
αλλά το προδοτικό φιλί της
δεν μου το έδωσες.
Γράψε μου σε παρακαλώ
τη διεύθυνσή του.
ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ
Σαν να ναι μην ακουμπάς στο
χώμα, μα σα νάσαι
σε μια μεγάλη σκάλα πάνω,
που κι αυτή σε μια άλλη
σκάλα στηρίζεται,
κι εκείνη το ίδιο σ άλλη,
αναρίθμητες σκάλες,
που όνομα αν θέλεις
να τους δώσεις,
πες τες : φιλοδοξία,
οίχτο, αλαζονεία, ονόμασέ τες φόβο θανάτου,
κι άλλον φόβο ετούτον,
πιο μεγάλο, της ζωής,
πες τες : οράματα, επιθυμίες,
μνήμες δικές σου, κι άλλες μνήμες εκείνων,
ονόμασέ τες: μέρες, πες τες νύχτες
και πες τες και Θεό και Τίποτα
και χρόνο και δικαιοσύνη
όλα τα ονόματα,
η κάθε λέξη μια επικίνδυνη,
μεγάλη σκάλα είναι,
κάνοντας ένα πελώριο τρεμάμενο
οικοδόμημα από σκάλες
που είναι έτοιμες να πέσουν
και που τις κρατάει μονάχα ετούτης
της μικρής σου ύπαρξης
η αμείλιχτη ισορροπία.
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
(1922-1988)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)