''ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ''
Ακολουθεί ένας πολύ
ενδιαφέρον διάλογος από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Από την Αυτοεκτίμηση στον
Εγωισμό» (Εκδόσεις opera). Γενικότερα η συνομιλία αναφέρεται στον φόβο και την
επίδρασή του στον ψυχισμό μας.
—-
«Ο μεγάλος μου γιος είναι
δεκάξι χρόνων. Τα σαββατοκύριακα μένω και κοιμάμαι στη Μαλάγα, κι αυτός βέβαια
εκμεταλλεύεται την ευκαιρία να βγει το βράδυ και να γυρίσει στο σπίτι λίγο πιο
αργά απ’ ό,τι συνήθως. Φεύγοντας, του λέω: «Πάρε με τηλέφωνο μόλις γυρίσεις
σπίτι για να μην ανησυχώ», κι εκείνος θυμώνει. Αυτό γίνεται πάντα! Ξέρω πως δεν
είναι σωστό, αλλά ακούει κανείς να συμβαίνουν τόσα στον δρόμο, οπότε για να
είμαι ήσυχη και να μην έχω αγωνία, του ζητάω να μου τηλεφωνεί.»
«Και για να του μάθεις να
φοβάται. Αλλιώς, πώς θα μάθει κάποιος στα παιδιά του ότι πρέπει να φοβούνται;
Γι’ αυτό και κάνει αυτά τα πράγματα. Ωστόσο, είναι πολύ ενδιαφέρον το
παράδειγμα. Όταν διαβάζει κανείς καθημερινά στις εφημερίδες όσα γίνονται, πώς
μπορεί να μη φοβηθεί για τ’ αγαπημένα του πρόσωπα; Είναι αδύνατον να μη νιώσει
φόβο.»
Ο ΠΙΓΚΟΥ'Ι'ΝΟΣ
Του
Eckhart von Hirschhausen.
Θέλω να σας πω μια τελευταία ιστορία, η οποία συνέβη
πραγματικά. Ένα διάστημα ήμουν απασχολημένος σε ένα κρουαζιερόπλοιο.
Επειδή με πείραξε η θάλασσα, χάρηκα που είχα την ευκαιρία να περπατήσω ξανά στο
επόμενο λιμάνι που πιάσαμε και σκέφτηκα να κάνω μια βόλτα στο ζωολογικό κήπο
της πόλης.
Εκεί παρατήρησα έναν πιγκουίνο να στέκεται πάνω σε ένα βράχο. Σκέφτηκα, τι άμοιρο πλάσμα, πιγκουίνος, μικρά φτερά, δεν μπορεί να πετάξει, κοντό και άχαρο και μάλλον ο Θεός ξέχασε να του προσθέσει γόνατα. “Ελλιπής κατασκευή” ήταν το συμπέρασμα μου, απόλυτα βέβαιος. Εκείνη τη στιγμή πήδηξε ο πιγκουίνος μπροστά στα μάτια μου στο νερό κι άρχισε να κολυμπάει. Κι εκεί απλά έμεινα έκπληκτος. Οι πιγκουίνοι είναι υπέροχοι κολυμβητές, είναι τόσο ευέλικτοι και αποτελεσματικοί μέσα στο νερό, ώστε μπορούν με την ενέργεια που αντιστοιχεί σε ένα λίτρο πετρέλαιο, να κολυμπήσουν μέχρι και 2000 χιλιόμετρα μακριά. Αυτό είναι καλύτερο απ΄ οτιδήποτε έχει φτιάξει ποτέ το ανθρώπινο χέρι. Κι εγώ που νόμιζα ότι ήταν “ελλιπής κατασκευή”!
Αυτό μου υπενθυμίζει δύο πράγματα.Εκεί παρατήρησα έναν πιγκουίνο να στέκεται πάνω σε ένα βράχο. Σκέφτηκα, τι άμοιρο πλάσμα, πιγκουίνος, μικρά φτερά, δεν μπορεί να πετάξει, κοντό και άχαρο και μάλλον ο Θεός ξέχασε να του προσθέσει γόνατα. “Ελλιπής κατασκευή” ήταν το συμπέρασμα μου, απόλυτα βέβαιος. Εκείνη τη στιγμή πήδηξε ο πιγκουίνος μπροστά στα μάτια μου στο νερό κι άρχισε να κολυμπάει. Κι εκεί απλά έμεινα έκπληκτος. Οι πιγκουίνοι είναι υπέροχοι κολυμβητές, είναι τόσο ευέλικτοι και αποτελεσματικοί μέσα στο νερό, ώστε μπορούν με την ενέργεια που αντιστοιχεί σε ένα λίτρο πετρέλαιο, να κολυμπήσουν μέχρι και 2000 χιλιόμετρα μακριά. Αυτό είναι καλύτερο απ΄ οτιδήποτε έχει φτιάξει ποτέ το ανθρώπινο χέρι. Κι εγώ που νόμιζα ότι ήταν “ελλιπής κατασκευή”!
Πόσο γρήγορα κρίνω, ιδιαίτερα όταν βλέπω ανθρώπους σε μία μόνο κατάσταση.
Και δεύτερον, πόσο σημαντικό είναι το περιβάλλον, ώστε να έρχεται στο προσκήνιο, αυτό που πραγματικά μπορείς και ξέρεις να κάνεις.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τελείως, αν γεννήθηκες πιγκουίνος, δε θα σε μετατρέψουν 10 χρόνια ψυχανάλυσης σε καμηλοπάρδαλη. Κι ένας καλός ψυχοθεραπευτής δε θα κάτσει να ακούσει γιατί θα σου άρεσε να έχεις ένα όμορφο, μακρύ λαιμό, τι έφταιγε στα παιδικά σου χρόνια, κλπ.
Όχι, θα σε ρωτήσει «ποιος είσαι», «τι ξέρεις να κάνεις», «ποια είναι τα δυνατά σου σημεία».
Να δυναμώνεις τα δυνατά σου σημεία είναι πολύ πιο σημαντικό κι έχει πιο πολύ νόημα από το να διορθώνεις συνεχώς τα αδύναμα σημεία σου. Κι αν σκέφτεσαι «ναι, αλλά θα πρέπει να είμαι όπως οι άλλοι», θα σε παρηγορήσω, «από τους άλλους έχουμε ήδη αρκετούς».
Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι γνωρίσουμε τον εαυτό μας και να αναγνωρίσουμε αν είμαστε στο σωστό περιβάλλον.
Κι αν είμαι πιγκουίνος και βρίσκομαι στη μέση της ερήμου, τότε δε φταίω εγώ που κάτι δεν πάει καλά. Πρέπει απλά να κάνω μικρά βήματα, να βρω το νερό μου και να πηδήξω μέσα.
Και τότε θα καταλάβω πόσο όμορφα είναι, να είσαι στο στοιχείο σου
''ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ''
Το ‘ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ’ είναι ένα Ραδιοφωνικό Μετέωρο στην ιστορία της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και ίσως παγκόσμια πρωτοτυπία που μια εξέγερση σπουδάζουσας και εργαζόμενης νεολαίας ενάντια στη δικτατορία της 21 Απριλίου είχε το δικό της Ραδιοσταθμό. Ο Γιώργος Κυρλάκης, μετέπειτα τεχνικός της ΕΡΤ, μιλάει πάντα για το "δικό του Πολυτεχνείο". Είναι ο ηλεκτρονικός ραδιοπειρατής EASY RIDER, που έφτιαξε σε χρόνο ρεκόρ λίγων ωρών, το πομπό του ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ μέσα στα εργαστήρια της Σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων.
Ώσπου να ακουστεί καλά το "ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ" με
(4) λυχνίες 807 στην έξοδο και με πρόβλεψη για μια ενδεχόμενη ισχύος 813
χρειάστηκε να γίνουν ηρωϊκές τεχνικές προσπάθειες. ΄Αριστος ραδιοτεχνίτης ο
Γιώργος Κυρλάκης πραγματοποίησε την ιδέα να αποκτήσουν οι ‘’ελεύθεροι
πολιορκημένοι’’ του Πολυτεχνείου τη δική τους ραδιοφωνική κραυγή και να
ξεσηκώσουν με τα ερτζιανά κύματα ολόκληρο τον Αθηναϊκό λαό και όχι μόνο, να
τρέξει για να βοηθήσει.
Σε λίγη ώρα το "ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ" το άκουγε όλη
η Αθήνα, γιατί τον έπιαναν και τον αναμετέδιναν και άλλοι Ραδιοπειρατές σ’ όλη
την Αττική, κι ακόμα τον μετέδιναν και ξένοι Ραδιοσταθμοί, το BBC Λονδίνου, το
Παρίσι, η Ντόϋτσε Βέλε Γερμανίας, σ’ όλο το κόσμο.
Πρώτος εκφωνητής που έδωσε και το όνομα του Σταθμού ήταν
ο μεταλλειολόγος Μίλτος Χαραλαμπίδης, ύστερα ο Δημήτρης Παπαχρήστου και
τελευταία η Μαρία Δαμανάκη. Ο Γιώργος Κυρλάκης ‘’ο Ραδιοπειρατής των
εξεγερμένων’’ ήταν άγρυπνος πάνω απ’ το πομπό για να Ακούγεται η Φωνή της
Ελευθερίας ... ‘’ ΄Ελληνες φαντάροι είμαστε αδέλφια, δεν θα μας χτυπήσετε, δε
θα αφήσετε να χυθεί αδελφικό αίμα...’’
Τελικά με την είσοδο του τανκ, πριν τη σιγή του Σταθμού,
ο Δημήτρης Παπαχρήστου σαν τέλος του προγράμματος θα απαγγείλει με σπάνιο
σθένος και τραγικό ύφος τον Εθνικό ΄Υμνο.
Γ.ΡΙΤΣΟΣ ''Ημερολόγιο μιας βδομάδας'' του Πολυτεχνείου
Η 15 Νοέμβρη θα βρει τον Ρίτσο στις πρώτες γραμμές της μεγάλης διαδήλωσης που ξεκίνησε από το Πολυτεχνείο και έφτασε ως την πλατεία Κλαυθμώνος. Η διαδήλωση θα διαλυθεί από την αστυνομία με βία με τον Ποιητή να μπλοκάρεται ανάμεσα στους φράχτες που έχει στήσει η αστυνομία αλλά δεν θα χτυπηθεί. Ίσως τον αναγνώρισαν και τον σεβάστηκαν. Διαφεύγει και βρίσκει καταφύγιο στα τότε γραφεία του εκδοτικού οίκου Κέδρος σε μια στοά (Πανεπιστημίου και Χαριλάου Τρικούπη). Το ίδιο βράδυ κλείνει η Πατησίων από διαδηλωτές. Στις 16 Νοεμβρίου επισκέπτεται το σπίτι της Νανάς Καλιανέση όπου ακούν τον παράνομο ερασιτεχνικό σταθμό που έχει στηθεί στον ΕΜΠ των «Ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων.» Με ρίγη συγκίνησης συνεχίζει την ακρόαση στο σπίτι του, έχει ξεκινήσει η επίθεση στους συγκεντρωμένους με δακρυγόνα και έπειτα με σφαίρες... κατεβαίνουν τα τανκς... ένα από αυτά γκρεμίζει την πύλη... παντού νεκροί και τραυματίες... Ο ποιητής με δάκρυα στα μάτια φεύγει για τον Κάλαμο.. εν θερμώ έχει ήδη ξεκινήσει το «Ημερολόγιο μιας εβδομάδας»... Πηγή: www.lifo.gr
''ΥΠΟΓΕΙΟ'' - ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ
Όλοι έχουμε
ξεσυνηθίσει σε τέτοιο βαθμό τη ζωή, που σε μερικές στιγμές αισθανόμαστε κάποια
αηδία για την πραγματική ζωή και για τούτο την αποστρεφόμαστε όταν μας τη
θυμίζουν. Καταντήσαμε να θεωρούμε την πραγματική ζωή σαν αγγαρεία, σχεδόν σαν
ένα επάγγελμα, και όλοι μέσα μας είμαστε της γνώμης ότι είναι προτιμότερο να
ζει κανείς τη ζωή των βιβλίων.
Και γιατί
ταραζόμαστε; Γιατί κάνουμε τόσες ανοησίες; Τι ζητούμε; Ούτε και οι ίδιοι το
ξέρουμε! Θα υποφέραμε περισσότερο αν οι τρελοί μας πόθοι πραγματοποιούνταν.
Σταθείτε,
προσπαθήστε, για παράδειγμα, να μας δώσετε περισσότερη ανεξαρτησία∙ βγάλτε από
τη μέση τα εμπόδια, μεγαλώστε τον κύκλο της δράσης σας∙ χαλαρώστε την
κηδεμονία, ε, λοιπόν, ναι, σας το διαβεβαιώνω, εμείς όλοι… θα ξαναζητήσουμε
αμέσως την κηδεμονία. Το ξέρω καλά πως θα φουρκιστείτε, πως θα μου βάλετε τις
φωνές, πως θα χτυπήσετε τα πόδια σας στο πάτωμα. Μιλήστε λοιπόν, θα μου πείτε,
για τον εαυτό σας μόνο, και για όλες σας τις αθλιότητες στο υπόγειο, μα δε
χρειάζονται δικαιολογίες, δεν έχετε το δικαίωμα να πείτε «εμείς όλοι!».
Επιτρέψετε,
κύριοι, γι’ αυτό το εμείς όλοι. Όσο για μένα, στη ζωή μου έφτασα στα άκρα
εκείνο που εσείς δεν τολμάτε ούτε στο μισό δρόμο να φέρετε, από δειλία∙ κι
ακόμα παίρνετε τη δειλία σας για φρονιμάδα, και παρηγοριόσαστε ξεγελώντας τον
εαυτό σας. Γι’ αυτό το λόγο, ίσως να ‘μαι πιο ζωντανός από σας. Μα δώστε,
παρακαλώ, περισσότερη προσοχή!
Δεν ξέρουμε
ακόμη πού υπάρχει τώρα εκείνο που είναι ζωντανό, από τι είναι και πώς
ονομάζεται. Αφήστε μας μόνους, χωρίς βιβλία, κι αμέσως θα πελαγώσουμε, θα τα
μπερδέψουμε∙ δε θα ξέρουμε που να στηριχθούμε και σε τι ν’ αφοσιωθούμε, δε θα
ξέρουμε τι πρέπει να αγαπήσουμε ή να μισήσουμε, τι πρέπει να εκτιμήσουμε ή να
περιφρονήσουμε. Βαριόμαστε ακόμη και που είμαστε άνθρωποι, άνθρωποι με σάρκα
και οστά αληθινά, ντρεπόμαστε γι’ αυτό και το θεωρούμε ατιμία μας. Γυρεύουμε να
γίνουμε ένας τύπος γενικού ανθρώπου που δεν υπήρξε ποτέ. Είμαστε πεθαμένοι
μόλις γεννηθούμε, κι είναι χρόνια και χρόνια που μας γεννούν πατέρες που δεν
είναι ζωντανοί, μια κατάσταση που μας ευχαριστεί όλο και πιο πολύ. Μας αρέσει.
Σε λίγο θα
επινοήσουμε κάποιο τρόπο να γεννιόμαστε από μια ιδέα. Μα δε θέλω πια να γράφω
μέσα απ’ το «υπόγειο»…
~ Φιόντορ Μιχάηλοβιτς Ντοστογιέφσκι ,
“Υπόγειο”
ΑΝΕΜΟΣ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
 |
| ΝΟΕΜΒΡΗΣ του ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ |
Τώρα όμως βράδιασε.
Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε τις κουρτίνες
γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών.
Τι κάναμε στη ζωή μας;
Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;
Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο
ταχυδρόμος έχει αιώνες να φανεί.
Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα
που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου. Κι αν έχασα τη
ζωή μου
την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα
κλειδί, ένα
χτες ή ένα αύριο
όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας
γιατί θυμάμαι.
Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν’ αφήσουν διεύθυνση,
πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση
κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που
δεν πρόφτασαν
ν’αγαπήσουν.
Ώσπου στο τέλος δεν μένει παρά μια θολή ανάμνηση από το παρελθόν
(πότε ζήσαμε;)
και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουμε και
κανείς δεν θα μας θυμηθεί.
ΑΝΕΜΟΣ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ του ΤΑΣΟΥ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)