93 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ...
93 Ερωτήσεις Αυτογνωσίας
Στο κατώφλι μιας νέας ημέρας, εβδομάδας, μήνα ή έτους, οι περισσότεροι από εμάς παίρνουμε λίγο χρόνο για να σκεφτούμε την ζωή μας, κοιτώντας πίσω στο παρελθόν και μπροστά στο μέλλον. Αναλογιζόμαστε τις επιτυχίες, τις αποτυχίες και τα άλλα γεγονότα που διαγράφονται σιγά-σιγά στην ιστορία της ζωής μας. Αυτή η διαδικασία ενδοσκόπησης μας βοηθά να διατηρήσουμε μια συνειδητή επίγνωση του που είμαστε και που θέλουμε να πάμε και μας βοηθά στην οργάνωση και την διατήρηση των μακροπρόθεσμων στόχων και της ευτυχίας μας.
Οι ερωτήσεις που ακολουθούν θα σας βοηθήσουν σε αυτή την διαδικασία. Γιατί όταν πρόκειται για την εύρεση του νοήματος της ζωής, το να κάνεις τις σωστές ερωτήσεις είναι η απάντηση.
Οι ερωτήσεις που ακολουθούν θα σας βοηθήσουν σε αυτή την διαδικασία. Γιατί όταν πρόκειται για την εύρεση του νοήματος της ζωής, το να κάνεις τις σωστές ερωτήσεις είναι η απάντηση.
1. Με μια πρόταση, ποιος είσαι;
2. Γιατί έχεις σημασία;
3. Ποιο είναι το σύνθημα σου για την ζωή;
4. Τι είναι αυτό που έχεις που όλοι το θέλουν;
5. Τι λείπει από την ζωή σου;
6. Τι είναι στο μυαλό σου τελευταία;
7. Η ευτυχία είναι __________
8. Τι στέκεται μεταξύ εσένα και της ευτυχίας;
9. Τι χρειάζεσαι περισσότερο αυτή τη στιγμή;
10. Τι θέλει το παιδί μέσα σου;
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2016
ΕΧΕΤΕ ΤΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΕΥΧΕΣ ΜΑΣ
ΓΙΑ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΕΣ,
ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ.
DRIVING HOME FOR CHRISTMAS
CHRIS REA
ΒΡΕΣ ΧΡΟΝΟ...
Βρες χρόνο για όνειρα, αυτά θα τραβήξουν το όχημά σου ως τ'αστέρια...
Βρες χρόνο να κοιτάς ολόγυρά σου, είναι πολύ σύντομη η μέρα για να'σαι εγωιστής...
Βρες χρόνο να γελάς, αυτό είναι η μουσική της ψυχής...
Βρες χρόνο να είσαι παιδί για να νιώθεις αυθεντικά ανθρώπινος...
Γ. ΡΙΤΣΟΣ
"ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ''
Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Ιστορίες να σκεφτείς»
Περπατώ σ’ ένα μονοπάτι.
Αφήνω τα πόδια μου να με οδηγήσουν.
Η ματιά μου στέκεται στα δέντρα, στα πουλιά, στις πέτρες.
Στον ορίζοντα διαγράφεται το περίγραμμα μιας πόλης.
Οξύνω τη ματιά μου για να την ξεχωρίσω καλύτερα.
Αισθάνομαι ότι η πόλη με έλκει.
Χωρίς να ξέρω πώς, συνειδητοποιώ ότι σε αυτήν την πόλη μπορώ να
βρω όλα όσα επιθυμώ.
Όλους μου τους στόχους, τους σκοπούς, τα μελλοντικά μου
επιτεύγματα.
Οι φιλοδοξίες και τα όνειρά μου βρίσκονται σε αυτήν την πόλη.
Αυτό που θέλω να καταφέρω, αυτό που χρειάζομαι, αυτό που θα
ήθελα να γίνω πιο πολύ, αυτό που επιδιώκω, αυτό που προσπαθώ, αυτό για το οποίο
δουλεύω, αυτό που πάντα φιλοδοξούσα, αυτό που θα ήταν η μεγαλύτερη από τις
επιτυχίες μου.
Φαντάζομαι ότι όλα αυτά βρίσκονται σε αυτήν την πόλη.
Χωρίς δισταγμό, αρχίζω να πηγαίνω προς τα κει.
Λίγο μετά, αφού έχω ήδη αρχίσει να βαδίζω, το μονοπάτι γίνεται
ανηφορικό.
Κουράζομαι λίγο, αλλά δεν πειράζει.
Συνεχίζω.
Διακρίνω μια μαύρη σκιά παρακάτω, στο δρόμο.
Πλησιάζω και βλέπω ότι μια τεράστια τάφρος εμποδίζει το πέρασμά
μου.
Φοβάμαι… Διστάζω.
Μ’ ενοχλεί που ο στόχος μου δεν μπορεί να επιτευχθεί εύκολα.
Όπως και να χει, αποφασίζω να πηδήξω την τάφρο.
Κάνω πίσω, παίρνω φόρα και πηδώ…
Καταφέρνω να την περάσω.
Ξαναρχίζω το δρόμο μου και συνεχίζω να περπατώ.
Αίγα μέτρα πιο κάτω εμφανίζεται άλλη τάφρος.
Ξαναπαίρνω φόρα και την περνάω κι αυτήν.
Τρέχω προς την πόλη: ο δρόμος φαίνεται καθαρός.
Με ξαφνιάζει μια άβυσσος που ανοίγεται στο δρόμο μου.
Σταματώ.
Είναι αδύνατον να πηδήξω από πάνω.
Βλέπω πως δίπλα υπάρχουν ξύλα, καρφιά και εργαλεία.
Συνειδητοποιώ ότι βρίσκονται εκεί για την κατασκευή μιας
γέφυρας.
Ποτέ δεν ήμουν επιδέξιος στα χέρια…
… σκέφτομαι να παραιτηθώ.
Κοιτώ το στόχο που επιθυμώ… και αντιστέκομαι.
Αρχίζω την κατασκευή της γέφυρας.
Περνούν ώρες, μέρες, μήνες.
Η γέφυρα είναι έτοιμη.
Συγκινημένος, τη διασχίζω
Και φτάνοντας στην άλλη μεριά… ανακαλύπτω το τείχος.
Ένα γιγαντιαίο τείχος, κρύο και υγρό, περικυκλώνει την πόλη των
ονείρων μου…
Αισθάνομαι απελπισμένος…
Ψάχνω τρόπο να το αποφύγω.
Δεν υπάρχει.
Πρέπει να σκαρφαλώσω.
Η πόλη είναι τόσο κοντά…
Δε θα αφήσω το τείχος να μου φράξει το πέρασμα.
Σκέφτομαι να αναρριχηθώ.
Ξεκουράζομαι μερικά λεπτά και παίρνω αέρα…
Ξαφνικά βλέπω,
σε μια άκρη του δρόμου,
ένα παιδί να με κοιτά σαν να με γνώριζε.
Μου χαμογελά με συνενοχή.
Μου θυμίζει τον εαυτό μου… όταν ήμουν παιδί.
Ίσως γι’ αυτό τολμώ να εκφράσω φωναχτά το παράπονό μου.
«Γιατί τόσα εμπόδια ανάμεσα σ εμένα και στο σκοπό μου;»
Το παιδί σηκώνει τους ώμους και μου απαντά.
«Και γιατί ρωτάς εμένα;
Τα εμπόδια δεν υπήρχαν μέχρι να έρθεις…
Τα εμπόδια τα έφερες εσύ».
ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΟΧΕΣ
Το λαϊκό
παραμύθι «Οι τέσσερις εποχές» αφηγείται την ιστορία ενός πατέρα που είχε
τέσσερις γιους και ήθελε να τους μάθει να μην κρίνουν τα πράγματα επιπόλαια. Με
αυτόν τον σκοπό, και έναν έναν, τους έστειλε να επισκεφτούν μια αχλαδιά που
βρισκόταν σε μεγάλη απόσταση.
Ο πρώτος γιός
έφυγε τον χειμώνα, ο δεύτερος την άνοιξη, ο τρίτος το καλοκαίρι και ο
μικρότερος γιος το φθινόπωρο.
Όταν επέστρεψε ο
τελευταίος από τους γιούς του, ο άντρας τους κάλεσε όλους μαζί και τους ζήτησε
να περιγράψουν τι είχαν δει.
Ο πρώτος γιος ανέφερε ότι το δέντρο ήταν φρικτό, γερμένο και
στραβό.
Ο δεύτερος είπε πως όχι, ήταν πηγμένο στα πράσινα μπουμπούκια
και γεμάτο υποσχέσεις.
Ο τρίτος γιος δε συμφώνησε και δήλωσε ότι ήταν φορτωμένο
λουλούδια, ότι είχε ένα πολύ γλυκό άρωμα και ότι φαινόταν πολύ όμορφο,
πράγματι, ήταν κατά τη γνώμη του ότι πιο χαριτωμένο είχε δει ποτέ.
Ο τελευταίος από τους γιούς διαφοροποιήθηκε από τους
προηγούμενους και διαβεβαίωσε ότι η αχλαδιά ήταν ώριμη και μαραινόταν από τόσον
καρπό, γεμάτη ζωή και ικανοποίηση.
Τότε ο πατέρας
εξήγησε στους γιους του ότι όλοι είχαν δίκιο, γιατί είχαν δει μόνο μια φάση της
ζωής του δέντρου ο καθένας.
Είπε και στους
τέσσερις ότι δεν πρέπει να κρίνουν ένα δέντρο ή έναν άνθρωπο μόνο βλέποντας τον
σε κάποια περίοδο της ζωής του. Kαι ότι η η ευχαρίστηση, η αγαλλίαση και η
αγάπη που έρχεται με τη ζωή, μπορεί να μετρηθεί μόνο στο τέλος, όταν όλες οι
εποχές έχουν ήδη περάσει.
''ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ''
Ακολουθεί ένας πολύ
ενδιαφέρον διάλογος από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Από την Αυτοεκτίμηση στον
Εγωισμό» (Εκδόσεις opera). Γενικότερα η συνομιλία αναφέρεται στον φόβο και την
επίδρασή του στον ψυχισμό μας.
—-
«Ο μεγάλος μου γιος είναι
δεκάξι χρόνων. Τα σαββατοκύριακα μένω και κοιμάμαι στη Μαλάγα, κι αυτός βέβαια
εκμεταλλεύεται την ευκαιρία να βγει το βράδυ και να γυρίσει στο σπίτι λίγο πιο
αργά απ’ ό,τι συνήθως. Φεύγοντας, του λέω: «Πάρε με τηλέφωνο μόλις γυρίσεις
σπίτι για να μην ανησυχώ», κι εκείνος θυμώνει. Αυτό γίνεται πάντα! Ξέρω πως δεν
είναι σωστό, αλλά ακούει κανείς να συμβαίνουν τόσα στον δρόμο, οπότε για να
είμαι ήσυχη και να μην έχω αγωνία, του ζητάω να μου τηλεφωνεί.»
«Και για να του μάθεις να
φοβάται. Αλλιώς, πώς θα μάθει κάποιος στα παιδιά του ότι πρέπει να φοβούνται;
Γι’ αυτό και κάνει αυτά τα πράγματα. Ωστόσο, είναι πολύ ενδιαφέρον το
παράδειγμα. Όταν διαβάζει κανείς καθημερινά στις εφημερίδες όσα γίνονται, πώς
μπορεί να μη φοβηθεί για τ’ αγαπημένα του πρόσωπα; Είναι αδύνατον να μη νιώσει
φόβο.»
Ο ΠΙΓΚΟΥ'Ι'ΝΟΣ
Του
Eckhart von Hirschhausen.
Θέλω να σας πω μια τελευταία ιστορία, η οποία συνέβη
πραγματικά. Ένα διάστημα ήμουν απασχολημένος σε ένα κρουαζιερόπλοιο.
Επειδή με πείραξε η θάλασσα, χάρηκα που είχα την ευκαιρία να περπατήσω ξανά στο
επόμενο λιμάνι που πιάσαμε και σκέφτηκα να κάνω μια βόλτα στο ζωολογικό κήπο
της πόλης.
Εκεί παρατήρησα έναν πιγκουίνο να στέκεται πάνω σε ένα βράχο. Σκέφτηκα, τι άμοιρο πλάσμα, πιγκουίνος, μικρά φτερά, δεν μπορεί να πετάξει, κοντό και άχαρο και μάλλον ο Θεός ξέχασε να του προσθέσει γόνατα. “Ελλιπής κατασκευή” ήταν το συμπέρασμα μου, απόλυτα βέβαιος. Εκείνη τη στιγμή πήδηξε ο πιγκουίνος μπροστά στα μάτια μου στο νερό κι άρχισε να κολυμπάει. Κι εκεί απλά έμεινα έκπληκτος. Οι πιγκουίνοι είναι υπέροχοι κολυμβητές, είναι τόσο ευέλικτοι και αποτελεσματικοί μέσα στο νερό, ώστε μπορούν με την ενέργεια που αντιστοιχεί σε ένα λίτρο πετρέλαιο, να κολυμπήσουν μέχρι και 2000 χιλιόμετρα μακριά. Αυτό είναι καλύτερο απ΄ οτιδήποτε έχει φτιάξει ποτέ το ανθρώπινο χέρι. Κι εγώ που νόμιζα ότι ήταν “ελλιπής κατασκευή”!
Αυτό μου υπενθυμίζει δύο πράγματα.Εκεί παρατήρησα έναν πιγκουίνο να στέκεται πάνω σε ένα βράχο. Σκέφτηκα, τι άμοιρο πλάσμα, πιγκουίνος, μικρά φτερά, δεν μπορεί να πετάξει, κοντό και άχαρο και μάλλον ο Θεός ξέχασε να του προσθέσει γόνατα. “Ελλιπής κατασκευή” ήταν το συμπέρασμα μου, απόλυτα βέβαιος. Εκείνη τη στιγμή πήδηξε ο πιγκουίνος μπροστά στα μάτια μου στο νερό κι άρχισε να κολυμπάει. Κι εκεί απλά έμεινα έκπληκτος. Οι πιγκουίνοι είναι υπέροχοι κολυμβητές, είναι τόσο ευέλικτοι και αποτελεσματικοί μέσα στο νερό, ώστε μπορούν με την ενέργεια που αντιστοιχεί σε ένα λίτρο πετρέλαιο, να κολυμπήσουν μέχρι και 2000 χιλιόμετρα μακριά. Αυτό είναι καλύτερο απ΄ οτιδήποτε έχει φτιάξει ποτέ το ανθρώπινο χέρι. Κι εγώ που νόμιζα ότι ήταν “ελλιπής κατασκευή”!
Πόσο γρήγορα κρίνω, ιδιαίτερα όταν βλέπω ανθρώπους σε μία μόνο κατάσταση.
Και δεύτερον, πόσο σημαντικό είναι το περιβάλλον, ώστε να έρχεται στο προσκήνιο, αυτό που πραγματικά μπορείς και ξέρεις να κάνεις.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τελείως, αν γεννήθηκες πιγκουίνος, δε θα σε μετατρέψουν 10 χρόνια ψυχανάλυσης σε καμηλοπάρδαλη. Κι ένας καλός ψυχοθεραπευτής δε θα κάτσει να ακούσει γιατί θα σου άρεσε να έχεις ένα όμορφο, μακρύ λαιμό, τι έφταιγε στα παιδικά σου χρόνια, κλπ.
Όχι, θα σε ρωτήσει «ποιος είσαι», «τι ξέρεις να κάνεις», «ποια είναι τα δυνατά σου σημεία».
Να δυναμώνεις τα δυνατά σου σημεία είναι πολύ πιο σημαντικό κι έχει πιο πολύ νόημα από το να διορθώνεις συνεχώς τα αδύναμα σημεία σου. Κι αν σκέφτεσαι «ναι, αλλά θα πρέπει να είμαι όπως οι άλλοι», θα σε παρηγορήσω, «από τους άλλους έχουμε ήδη αρκετούς».
Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι γνωρίσουμε τον εαυτό μας και να αναγνωρίσουμε αν είμαστε στο σωστό περιβάλλον.
Κι αν είμαι πιγκουίνος και βρίσκομαι στη μέση της ερήμου, τότε δε φταίω εγώ που κάτι δεν πάει καλά. Πρέπει απλά να κάνω μικρά βήματα, να βρω το νερό μου και να πηδήξω μέσα.
Και τότε θα καταλάβω πόσο όμορφα είναι, να είσαι στο στοιχείο σου
''ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ''
Το ‘ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ’ είναι ένα Ραδιοφωνικό Μετέωρο στην ιστορία της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και ίσως παγκόσμια πρωτοτυπία που μια εξέγερση σπουδάζουσας και εργαζόμενης νεολαίας ενάντια στη δικτατορία της 21 Απριλίου είχε το δικό της Ραδιοσταθμό. Ο Γιώργος Κυρλάκης, μετέπειτα τεχνικός της ΕΡΤ, μιλάει πάντα για το "δικό του Πολυτεχνείο". Είναι ο ηλεκτρονικός ραδιοπειρατής EASY RIDER, που έφτιαξε σε χρόνο ρεκόρ λίγων ωρών, το πομπό του ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ μέσα στα εργαστήρια της Σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων.
Ώσπου να ακουστεί καλά το "ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ" με
(4) λυχνίες 807 στην έξοδο και με πρόβλεψη για μια ενδεχόμενη ισχύος 813
χρειάστηκε να γίνουν ηρωϊκές τεχνικές προσπάθειες. ΄Αριστος ραδιοτεχνίτης ο
Γιώργος Κυρλάκης πραγματοποίησε την ιδέα να αποκτήσουν οι ‘’ελεύθεροι
πολιορκημένοι’’ του Πολυτεχνείου τη δική τους ραδιοφωνική κραυγή και να
ξεσηκώσουν με τα ερτζιανά κύματα ολόκληρο τον Αθηναϊκό λαό και όχι μόνο, να
τρέξει για να βοηθήσει.
Σε λίγη ώρα το "ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ" το άκουγε όλη
η Αθήνα, γιατί τον έπιαναν και τον αναμετέδιναν και άλλοι Ραδιοπειρατές σ’ όλη
την Αττική, κι ακόμα τον μετέδιναν και ξένοι Ραδιοσταθμοί, το BBC Λονδίνου, το
Παρίσι, η Ντόϋτσε Βέλε Γερμανίας, σ’ όλο το κόσμο.
Πρώτος εκφωνητής που έδωσε και το όνομα του Σταθμού ήταν
ο μεταλλειολόγος Μίλτος Χαραλαμπίδης, ύστερα ο Δημήτρης Παπαχρήστου και
τελευταία η Μαρία Δαμανάκη. Ο Γιώργος Κυρλάκης ‘’ο Ραδιοπειρατής των
εξεγερμένων’’ ήταν άγρυπνος πάνω απ’ το πομπό για να Ακούγεται η Φωνή της
Ελευθερίας ... ‘’ ΄Ελληνες φαντάροι είμαστε αδέλφια, δεν θα μας χτυπήσετε, δε
θα αφήσετε να χυθεί αδελφικό αίμα...’’
Τελικά με την είσοδο του τανκ, πριν τη σιγή του Σταθμού,
ο Δημήτρης Παπαχρήστου σαν τέλος του προγράμματος θα απαγγείλει με σπάνιο
σθένος και τραγικό ύφος τον Εθνικό ΄Υμνο.
Γ.ΡΙΤΣΟΣ ''Ημερολόγιο μιας βδομάδας'' του Πολυτεχνείου
Η 15 Νοέμβρη θα βρει τον Ρίτσο στις πρώτες γραμμές της μεγάλης διαδήλωσης που ξεκίνησε από το Πολυτεχνείο και έφτασε ως την πλατεία Κλαυθμώνος. Η διαδήλωση θα διαλυθεί από την αστυνομία με βία με τον Ποιητή να μπλοκάρεται ανάμεσα στους φράχτες που έχει στήσει η αστυνομία αλλά δεν θα χτυπηθεί. Ίσως τον αναγνώρισαν και τον σεβάστηκαν. Διαφεύγει και βρίσκει καταφύγιο στα τότε γραφεία του εκδοτικού οίκου Κέδρος σε μια στοά (Πανεπιστημίου και Χαριλάου Τρικούπη). Το ίδιο βράδυ κλείνει η Πατησίων από διαδηλωτές. Στις 16 Νοεμβρίου επισκέπτεται το σπίτι της Νανάς Καλιανέση όπου ακούν τον παράνομο ερασιτεχνικό σταθμό που έχει στηθεί στον ΕΜΠ των «Ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων.» Με ρίγη συγκίνησης συνεχίζει την ακρόαση στο σπίτι του, έχει ξεκινήσει η επίθεση στους συγκεντρωμένους με δακρυγόνα και έπειτα με σφαίρες... κατεβαίνουν τα τανκς... ένα από αυτά γκρεμίζει την πύλη... παντού νεκροί και τραυματίες... Ο ποιητής με δάκρυα στα μάτια φεύγει για τον Κάλαμο.. εν θερμώ έχει ήδη ξεκινήσει το «Ημερολόγιο μιας εβδομάδας»... Πηγή: www.lifo.gr
''ΥΠΟΓΕΙΟ'' - ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ
Όλοι έχουμε
ξεσυνηθίσει σε τέτοιο βαθμό τη ζωή, που σε μερικές στιγμές αισθανόμαστε κάποια
αηδία για την πραγματική ζωή και για τούτο την αποστρεφόμαστε όταν μας τη
θυμίζουν. Καταντήσαμε να θεωρούμε την πραγματική ζωή σαν αγγαρεία, σχεδόν σαν
ένα επάγγελμα, και όλοι μέσα μας είμαστε της γνώμης ότι είναι προτιμότερο να
ζει κανείς τη ζωή των βιβλίων.
Και γιατί
ταραζόμαστε; Γιατί κάνουμε τόσες ανοησίες; Τι ζητούμε; Ούτε και οι ίδιοι το
ξέρουμε! Θα υποφέραμε περισσότερο αν οι τρελοί μας πόθοι πραγματοποιούνταν.
Σταθείτε,
προσπαθήστε, για παράδειγμα, να μας δώσετε περισσότερη ανεξαρτησία∙ βγάλτε από
τη μέση τα εμπόδια, μεγαλώστε τον κύκλο της δράσης σας∙ χαλαρώστε την
κηδεμονία, ε, λοιπόν, ναι, σας το διαβεβαιώνω, εμείς όλοι… θα ξαναζητήσουμε
αμέσως την κηδεμονία. Το ξέρω καλά πως θα φουρκιστείτε, πως θα μου βάλετε τις
φωνές, πως θα χτυπήσετε τα πόδια σας στο πάτωμα. Μιλήστε λοιπόν, θα μου πείτε,
για τον εαυτό σας μόνο, και για όλες σας τις αθλιότητες στο υπόγειο, μα δε
χρειάζονται δικαιολογίες, δεν έχετε το δικαίωμα να πείτε «εμείς όλοι!».
Επιτρέψετε,
κύριοι, γι’ αυτό το εμείς όλοι. Όσο για μένα, στη ζωή μου έφτασα στα άκρα
εκείνο που εσείς δεν τολμάτε ούτε στο μισό δρόμο να φέρετε, από δειλία∙ κι
ακόμα παίρνετε τη δειλία σας για φρονιμάδα, και παρηγοριόσαστε ξεγελώντας τον
εαυτό σας. Γι’ αυτό το λόγο, ίσως να ‘μαι πιο ζωντανός από σας. Μα δώστε,
παρακαλώ, περισσότερη προσοχή!
Δεν ξέρουμε
ακόμη πού υπάρχει τώρα εκείνο που είναι ζωντανό, από τι είναι και πώς
ονομάζεται. Αφήστε μας μόνους, χωρίς βιβλία, κι αμέσως θα πελαγώσουμε, θα τα
μπερδέψουμε∙ δε θα ξέρουμε που να στηριχθούμε και σε τι ν’ αφοσιωθούμε, δε θα
ξέρουμε τι πρέπει να αγαπήσουμε ή να μισήσουμε, τι πρέπει να εκτιμήσουμε ή να
περιφρονήσουμε. Βαριόμαστε ακόμη και που είμαστε άνθρωποι, άνθρωποι με σάρκα
και οστά αληθινά, ντρεπόμαστε γι’ αυτό και το θεωρούμε ατιμία μας. Γυρεύουμε να
γίνουμε ένας τύπος γενικού ανθρώπου που δεν υπήρξε ποτέ. Είμαστε πεθαμένοι
μόλις γεννηθούμε, κι είναι χρόνια και χρόνια που μας γεννούν πατέρες που δεν
είναι ζωντανοί, μια κατάσταση που μας ευχαριστεί όλο και πιο πολύ. Μας αρέσει.
Σε λίγο θα
επινοήσουμε κάποιο τρόπο να γεννιόμαστε από μια ιδέα. Μα δε θέλω πια να γράφω
μέσα απ’ το «υπόγειο»…
~ Φιόντορ Μιχάηλοβιτς Ντοστογιέφσκι ,
“Υπόγειο”
ΑΝΕΜΟΣ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
 |
| ΝΟΕΜΒΡΗΣ του ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ |
Τώρα όμως βράδιασε.
Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε τις κουρτίνες
γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών.
Τι κάναμε στη ζωή μας;
Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;
Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο
ταχυδρόμος έχει αιώνες να φανεί.
Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα
που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου. Κι αν έχασα τη
ζωή μου
την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα
κλειδί, ένα
χτες ή ένα αύριο
όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας
γιατί θυμάμαι.
Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν’ αφήσουν διεύθυνση,
πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση
κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που
δεν πρόφτασαν
ν’αγαπήσουν.
Ώσπου στο τέλος δεν μένει παρά μια θολή ανάμνηση από το παρελθόν
(πότε ζήσαμε;)
και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουμε και
κανείς δεν θα μας θυμηθεί.
ΑΝΕΜΟΣ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ του ΤΑΣΟΥ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ
Καλό Μήνα!
Ο Νοέμβριος, ή Νοέμβρης, ή Αεργίτες (ποντιακά), είναι ο ενδέκατος μήνας του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο και έχει 30 ημέρες. Ο Νοέμβριος ξεκινά κάθε χρόνο την ίδια ημέρα που αρχίζουν ο Φεβρουάριος και ο Μάρτιος, με εξαίρεση τα δίσεκτα έτη. Το λουλούδι του μήνα είναι το χρυσάνθεμο και η τυχερή πέτρα του μήνα το τοπάζι.
Λαογραφία και γιορτές
Από την αρχαιότητα ακόμη διάφορα ιδιαίτερα εμφανή ουράνια αντικείμενα προειδοποιούσαν τους ανθρώπους σαν σημάδια των αλλαγών του καιρού. Πάρτε, για παράδειγμα, το πανέμορφο ανοιχτό αστρικό σμήνος των Πλειάδων, γνωστότερο στο λαό μας με την ονομασία Πούλια. Ακόμη και από την εποχή του Ησίοδου η δύση των Πλειάδων αμέσως μετά την δύση του Ήλιου, που συμβαίνει στα μέσα Νοεμβρίου, σημάδευε και σημαδεύει την περίοδο της έλευσης του κρύου και «προειδοποιούσε τους γεωργούς να σπεύσουν να ολοκληρώσουν την σπορά, αλλά και τους κτηνοτρόφους να κατηφορίσουν στα χημαδιά». Όπως μας λέει η παροιμία: «Στις δεκαφτά ή στις δεκοχτώ πέφτει η Πούλια στο γιαλό, και πίσω παραγγέλνει: μηδέ στανίτσα στα βουνά, μήτε γιωργός στους κάμπους», ή σε μιαν άλλη παραλλαγή: «μήτε τσομπάνος στα βουνά, μήτε γεωργός στους κάμπους».
Εκτός από την δύση της Πούλιας, όμως, την μεταβολή του καιρού προς το χειρότερο «μηνάει» στο λαό η γιορτή του αγίου Μηνά, στις 11 Νοεμβρίου, ενώ στη γιορτή του αγίου Αντρέα, στις 30 Νοεμβρίου, το κρύο «αντριεύει». Οι ακατάστατες αυτές καιρικές συνθήκες που επικρατούν έδωσαν στον Νοέμβριο το όνομα «Ανακατωμένος», αν και είναι γνωστός στον λαό μας και ως Σποριάς ή Μεσοσπορίτης γιατί τότε γίνεται η σπορά των δημητριακών.
Την 1η Νοεμβρίου εορτάζονται οι Αγιοι Ανάργυτοι, Κοσμάς και Δαμιανός
Στις 8 Νοεμβρίου είναι η εορτή των Ταξιαρχών Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ.
Στις 14 Νοεμβρίου εορτάζεται η μνήμη του αγίου Φιλίππου
Στις 25 Νοεμβρίου τιμάται η μνήμη της αγίας Αικατερίνης
Στις 26 Νοεμβρίου εορτάζεται ο Αγιος Στυλιανός
Στις 30 Νοεμβρίου εορτάζεται ο Αγιος Ανδρέας
Η μεγαλύτερη, όμως, γιορτή του μήνα είναι τα Εισόδια της Θεοτόκου στις 21 Νοεμβρίου.
Βροχή "Λεοντιδών"
Ένα ιδιαίτερα θεαματικό, πολλές φορές, ουράνιο φαινόμενο συμβαίνει γύρω στις 17 Νοεμβρίου κάθε χρόνου οπότε μια ετήσια «βροχή διαττόντων» στολίζει με δεκάδες φωτεινά πεφταστέρια τον ουρανό μας όταν μια ροή σωματιδίων μερικών δεκάδων διαττόντων την ώρα σχηματίζουν την «βροχή των Λεοντιδών». Η βροχή αυτή ονομάζεται έτσι επειδή τα μετέωρα αυτά φαίνονται ότι προέρχονται από την κατεύθυνση του αστερισμού του Λέοντα, και οφείλονται στα σωματίδια που αφήνει πίσω του ο κομήτης Τεμπλ-Τατλ. Αυτό που συμβαίνει είναι το εξής: καθώς η Γη μας περιφέρεται στην τροχιά της γύρω από τον Ήλιο, συναντάει κάθε Νοέμβριο το σύννεφο των σωματιδίων του κομήτη Τεμπλ-Τατλ που είναι σχετικά μαζεμένα μαζί σε ομάδες και τέμνουν την τροχιά της Γης. Έτσι καθώς η Γη μας τρέχει με 108.000 χιλιόμετρα την ώρα, πέφτει ακάθεκτη πάνω στο σύννεφο των σωματιδίων. Τα μικροσκοπικά αυτά σωματίδια, με βάρος ενός γραμμαρίου, χτυπάνε τα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιράς μας σε ύψος 100 περίπου χιλιομέτρων και αναφλέγονται. Η ανάφλεξη αυτή ιονίζει τα γύρω στρώματα της ατμόσφαιρας, σχηματίζοντας έτσι μια φωτεινή σφαίρα 2 έως 3 μέτρων που κινείται με ταχύτητα 30 έως 60 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο. Αυτή τη φωτεινή σφαίρα, λοιπόν, βλέπουμε από τη Γη, και ονομάζουμε διάττοντα, μετέωρο, ή «πεφταστέρι».Σε εξαιρετικές περιπτώσεις και ιδιαίτερα μετά από κάποια πρόσφατη διέλευση ενός κομήτη ο ρυθμός αυτός μπορεί και να ξεπεράσει ακόμη και τα χίλια μετέωρα την ώρα. Σ’ αυτή την περίπτωση η «Βροχή» μετατρέπεται σε «Καταιγίδα». Η μεγαλύτερη «Καταιγίδα Διαττόντων» που παρατηρήθηκε ποτέ ήταν η «Καταιγίδα των Λεοντιδών» στις 12 προς 13 Νοεμβρίου του 1833 όταν τα μετέωρα έμοιαζαν με πυροτεχνήματα από μια ροή δεκάδων μετεώρων κάθε δευτερόλεπτο που διήρκεσε επί ώρες. Ένας ιστορικός μάλιστα το 1878 την θεώρησε ως ένα από τα 100 πιο σημαντικά γεγονότα του αιώνα. Πολλές ξυλογραφίες έχουν απεικονίσει το γεγονός με μεγάλη επιτυχία. Αρκετοί μάλιστα κοινωνιολόγοι αποδίδουν στο ουράνιο αυτό φαινόμενο την εξάπλωση της θρησκομανίας που επηρέασε τα επόμενα χρόνια την όλη κοινωνική εξέλιξη και τον σύγχρονο χαρακτήρα των ΗΠΑ.
''ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ'' - ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑ'Ι'
Τι ωραία που θα ήταν αν αποκτήσουμε
τη συνήθεια, τόσο στα μικρά, όσο και στα μεγάλα πράγματα, να μπορούμε να λέμε
με τ’ όνομά τους γεγονότα, καταστάσεις και συναισθήματα κατευθείαν, χωρίς
περιστροφές, έτσι όπως είναι.
Δεν μιλάω για ακρίβεια, αλλά για ορισμό. Που πάει να πει:
ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ τι περιλαμβάνει, από πού μέχρι πού, το περιεχόμενο του θέματος που
συζητάμε. Ίσως γι’ αυτό προσπαθώ επίσης, πάντοτε να διευκρινίζω για τι πράγμα
ΔΕΝ μιλάω όταν μιλάω για αγάπη.
Δεν εννοώ το να είναι κανείς ερωτευμένος, όταν μιλάω για αγάπη.
Δεν εννοώ το σεξ, όταν μιλάω για αγάπη.
Δεν εννοώ το σεξ, όταν μιλάω για αγάπη.
Δεν μιλάω για συναισθήματα που υπάρχουν μόνο μέσα στα βιβλία.
Δεν μιλάω για χαρές φυλαγμένες για λίγους και ξεχωριστούς.
Δεν μιλάω για μεγάλα πράγματα.
Δεν μιλάω για χαρές φυλαγμένες για λίγους και ξεχωριστούς.
Δεν μιλάω για μεγάλα πράγματα.
Μιλάω για ένα συναίσθημα που μπορεί να βιώσει ο καθένας.
Μιλάω για απλά και γνήσια συναισθήματα.
Μιλάω για απλά και γνήσια συναισθήματα.
Μιλάω για εμπειρίες σπουδαίες, που δεν υπερβαίνουν όμως την
ανθρώπινη φύση ή τους περιορισμούς της.
Μιλάω για την αγάπη που σημαίνει, απλώς, να θέλεις κάποιον πολύ.
Μιλάω για την αγάπη που σημαίνει, απλώς, να θέλεις κάποιον πολύ.
Και λέω να θέλεις όχι με την ετυμολογική έννοια της κτήσης, αλλά
με την έννοια που καθημερινά δίνουν σ΄αυτό το ρήμα οι ισπανόφωνες χώρες, όπου
το θέλω σημαίνει σ΄αγαπώ.
Εκεί, σπάνια χρησιμοποιούν το σ΄ αγαπώ. Λένε καλύτερα σε θέλω, σε θέλω πολύ, ή σε θέλω πάρα πολύ.
Εκεί, σπάνια χρησιμοποιούν το σ΄ αγαπώ. Λένε καλύτερα σε θέλω, σε θέλω πολύ, ή σε θέλω πάρα πολύ.
Όμως τι ακριβώς λένε με αυτό το “σε
θέλω”;
Μπορώ να κάνω ένα σωρό πράγματα για να σου εκφράσω, να σου
δείξω, να σου αποδείξω, να επιβεβαιώσω ή να υποστηρίξω ότι σ΄αγαπώ, όμως, μόνο
ένα πράγμα μπορώ να κάνω με την αγάπη μου, κι αυτό είναι να Σ΄ΑΓΑΠΩ, να
ασχολούμαι μαζί σου, να εκδηλώνω τα συναισθήματά μου όπως τα νιώθω. Και το πως
τα αισθάνομαι είναι ο δικός μου τρόπος να σ΄αγαπώ.
Μπορείς να το δεχτείς ή μπορείς να το απορρίψεις, μπορείς να
καταλάβεις τι σημαίνει ή μπορείς να το αγνοήσεις παντελώς. Αυτός, όμως, είναι ο
τρόπος μου να σ΄αγαπώ, δεν έχω άλλον.
Ο καθένας έχει έναν μόνο τρόπο ν’
αγαπάει : τον δικό του. Αν κάποιος δεν σ΄αγαπάει όπως θα ήθελες να σ΄αγαπήσει,
αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σ΄αγαπάει με όλη τη δύναμη της ψυχής του…
Χόρχε Μπουκάι, από το βιβλίο: ”Δρόμος της
Συνάντησης”, εκδόσεις Opera
Ο ΝΤΟΥΤΣΕ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ...
Η πρώτη ελληνική ταινία κινουμένων
σχεδίων γυρίστηκε από τον σκιτσογράφο Σταμάτη Πολενάκη (1908-1997) με τίτλο Ο
Ντούτσε αφηγείται… Η επτάλεπτη ταινία «τύπου Μίκυ-Μάους», όπως αναφέρει στο
ζενερίκ ο δημιουργός της, σατιρίζει την εισβολή των Ιταλών στην Ελλάδα στις 28
Οκτωβρίου 1940 και ειδικά τον Μουσολίνι, ο οποίος αφηγείται τα κατορθώματά του,
αλλά η πραγματικότητα συνεχώς τον διαψεύδει.
Ο Σταμάτης Πολενάκης, από τους κορυφαίους
έλληνες σκιτσογράφους του 20ου αιώνα και πρωτοπόρος του κινούμενου σχεδίου στη
χώρα μας, ξεκίνησε να σχεδιάζει τα σκίτσα της ταινίας το 1942 στην πατρίδα του,
τη Σίφνο, όπου είχε καταφύγει κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Δούλευε κάτω από
την μπότα του Ιταλού κατακτητή, με κίνδυνο να συλληφθεί.
Μετά την απελευθέρωση, με τη βοήθεια των
κινηματογραφιστών Πρόδρομου Μεραβίδη και Θανάση Παπαδούκα, ολοκλήρωσε την
ταινία, που έγραψε ιστορία, καθώς ήταν η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων, που
γυρίστηκε στη χώρα μας. Τη μουσική της επιμελήθηκε ο μουσικοσυνθέτης Ανδρέας
Πόγγης, ενώ την ορχήστρα διηύθυνε ο μαέστρος Μηνάς Πορτοκάλης.
Η ταινία χάθηκε κατά τη διάρκεια του
Εμφυλίου Πολέμου και μόλις το 1980 βρέθηκε ένα αρνητικό της και αποκαταστάθηκε.
ΠΟΛΥΜΕΣΑ
Μάνος Χατζιδάκις - Κεμάλ
Ο
Μάνος Χατζιδάκις ήταν κορυφαίος Έλληνας συνθέτης και ποιητής. Θεωρείται
ο πρώτος που συνέδεσε με το έργο του, θεωρητικό και συνθετικό, τη λόγια
μουσική με τη λαϊκή μουσική παράδοση.
ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ, ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΜΑΣ
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η κάτοχος της προκριθείσας φωτογραφίας είναι η συμμαθήτριά μας Ματίνα Πισιμίση απόφοιτος του ΙΒ' Θηλεων (1974)
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΑΛΜΠΟΥΜ ΑΠΟ ΠΑΛΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΕΝΕ;
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΑΛΜΠΟΥΜ ΑΠΟ ΠΑΛΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΕΝΕ;
ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΣΑΣ!
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Είμαι ένας απλός, καθημερινός,
αισιόδοξος άνθρωπος.
Αλλά, δεν αντέχω τα παράθυρα χωρίς θέα.
Τα παράθυρα βρίσκονται εκεί για να ταξιδεύουν τη ματιά.
Για ν’ αποκαλύπτουν ορίζοντες.
Για να υπόσχονται το «παραπέρα».
Για να λούζουν στο αληθινό φώς τ’ άδεια δωμάτια.
Για να φτιάχνουν σκιές με χρώμα πάνω στους λευκούς τοίχους…
Οδυσσέας Ελύτης
Bob Dylan - Hurricane Lyrics. Στον Μπομπ Ντίλαν απονέμεται το φετινό Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ο αμερικανός καλλιτέχνης τιμάται για τη δημιουργία νέων ποιητικών εκφράσεων στο πλαίσιο της σπουδαίας παράδοσης του αμερικανικού τραγουδιού, όπως αναφέρει στην ανακοίνωσή της η Σουηδική Ακαδημία. Ο Ντίλαν είναι ο πρώτος τραγουδοποιός που τιμάται με Νόμπελ Λογοτεχνίας στην ιστορία του θεσμού. Πρόκειται για έναν πολύ μεγάλο μουσικό, στιχουργό και ποιητή που επηρέασε όσο λίγοι την σύγχρονη μουσική, αλλά και τη σκέψη όσων μεγάλωσαν με τα τραγούδια του.
Πεθανε ο Νταριο Φο
Ο
Ντάριο Φο ήταν Ιταλός θεατρικός συγγραφέας, ευθυμογράφος, ηθοποιός,
θεατρικός σκηνοθέτης και συνθέτης. Πήρε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997.
Χρησιμοποιούσε τεχνικές της κομέντια ντελ' άρτε και συνεργαζόταν στενά
με τη σύζυγό του Φράνκα Ράμε. Βικιπαίδεια
Γέννηση: 24 Μαρτίου 1926
Απεβίωσε: 13 Οκτωβρίου 2016
"Στην Ιταλία της κρίσης οι πολιτικοί χάνουν την εμπιστοσύνη των πολιτών.
Το βάρος πέφτει στους ανθρώπους του πνεύματος". Εδώ, λίγες ημέρες πριν τις
κρίσιμες εθνικές εκλογές του 2013, ο Ντάριο Φο σχολιάζει στο Euronews, με τη δική
του διεισδυτική ματιά, τη σημερινή Ιταλία.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)