Καλό μήνα! Ο Οκτώβρης σημαία στα μπαλκόνια-Παντελής Θαλασσινός


Ο ΜΗΝΑΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Ο ΟΚΤΩΒΡΗΣ ΣΤΟ ΛΑΟ ΜΑΣ
Ο Οκτώβρης είναι ο δέκατος μήνας του χρόνου. Το όνομά του σημαίνει όγδοος-octo στα λατινικά είναι το οχτώ. Ήταν όγδοος στα πρώτα χρόνια του ρωμαϊκού κράτους, όταν οι ρωμαίοι άρχιζαν το έτος τους από την 1η Μαρτίου.
Ο Οκτώβρης  είναι πρώτα από όλα ο μήνας της φθινοπωρινής σποράς. Στην Ήπειρο τον λένε ακόμα σπαρτό. Βέβαια η φθινοπωρινή σπορά είναι μια μακρόχρονη διαδικασία η οποία ξεκινά από το Σεπτέμβρη και σταματάει τα Χριστούγεννα.  Η προετοιμασία του σπόρου ήταν παλιότερα μια σημαντική διαδικασία γιατί η καλοχρονιά  της αγροτικής οικογένειας  είχε εξάρτηση από την καλή σοδειά. Μιλάμε, βέβαια, για εκείνα τα χρόνια πριν τη δημιουργία του «κράτους πρόνοιας» και όταν τα αποθέματα τροφών δεν υπήρχαν, όπως και χρήματα δεν υπήρχαν για να αγοράσει κανείς αυτό που του έλειπε.
Για να εξασφαλίσουν την τύχη του σπόρου, οι Έλληνες αγρότες, εκτός από την δική τους προσωπική προσπάθεια, ζητούν και την θεία δύναμη και την τύχη. Oι αρχαίοι έλεγαν: «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Οι Νεοέλληνες λένε το αντίστοιχο, σε τύπο ερωτοαπόκρισης: «Βόηθα Αϊ Νικόλα μου,- Κούνα κι εσύ το χέρι σου». Ισχύει, όμως και το αντίστροφο. Μπορεί κάποιος να κουνάει το χέρι του, αλλά θέλει και τη  θεϊκή βοήθεια.

“Αν δε βρέξει, ας ψιχαλίσει, πάντα κάτι θα δροσίσει”. Καλό μήνα να έχουμε!!

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 26/9/2016

                                               MARY HOPKIN-THOSE WERE THE DAYS

O ΑΛΥΣΟΔΕΜΕΝΟΣ ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ- JORGE BUCAY




 “Οταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του…

Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μιά αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του.
Ωστόσο, το ξύλο ήταν ήταν αληθινα μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δεντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.
Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο.Μα τι τον κρατάει;Γιατί δεν το σκάει;
Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξηγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος.
Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: “Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;”
Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα.
Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα-ευτυχώς για μένα- ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση.
Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός.
Έκλεισα τα μάτια και φανάσθηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρ΄ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφερει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
Φαντάσθηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο… Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.
Αυτος ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής.
Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του ειναι χαραγμένη στη μνήμη του.
Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση.
Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του…
———————————————————————————————————————–
Όλοι είμαστε λίγο- πολύ σαν τον τον ελέφανα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία.
Ζούμε πιστεύοντας ότι “δεν μπορούμε” να κάνουμε ενα σωρό πράγματα , απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και και δεν τα καταφεραμε.
Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: “Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω.”
“Αυτό σου συμβαίνει. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε.
Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή… 

"Tonight I Can Write The Saddest Lines" by Pablo Neruda (read by Tom O'...



Πάμπλο Νερούδα, Χιλιανός συγγραφέας και ποιητής. 

Σύμφωνα με τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, θεωρείται ο σημαντικότερος ποιητής του 20ού αιώνα.
Γέννηση: 12 Ιουλίου 1904, Παράλ, Χιλή
Απεβίωσε23 Σεπτεμβρίου 1973, Σαντιάγο, Χιλή
 
Αργοπεθαίνει, ένα ποίημα ύμνος και γροθιά στο στομάχι γι αυτούς που κάνουν παράπονα για όλα και όλους καθισμένοι αναπαυτικά στον καναπέ τους περιμένοντας ν' αλλαξει η ζωή, χα! από μόνη της...!!!
Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντωρα του
Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν «αναποδογυρίζει το τραπέζι» όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ’ τις πανσοφές συμβουλές.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του
Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη
Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να ‘σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.
Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.
 

TO ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 19/9/2016

                                              THE WAY WE WERE - BARBRA STREISAND

ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ Η ΜΑΡΙΑ, ΑΛΛΑ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΚΑΛΛΑΣ


Αποτέλεσμα εικόνας για maria callas 1977







 Θα ήθελα να είμαι η Μαρία, αλλά υπάρχει η Κάλλας 
που απαιτεί να κρατώ την αξιοπρέπειά της.
Δεν είμαι άγγελος και δεν προσποιούμαι ότι είμαι. 
Αυτός δεν είναι ένας από τους ρόλους μου. 
Αλλά δεν είμαι ούτε διάβολος. 
Είμαι μια γυναίκα και μια σοβαρή καλλιτέχνης, 
και θα ήθελα έτσι να κριθώ.
Ήμουν πάντα πολύ ώριμη για την ηλικία μου - και όχι πολύ ευτυχισμένη. Δεν είχα παιδικές φίλες. 
Θα ήθελα να μπορούσα να επανέλθω σ᾽ εκείνες τις ημέρες. 
Αν μπορούσα μόνο να τα ξαναζήσω όλα πάλι, 
πόσο θα ήθελα να παίξω και να χαρώ με άλλες κοπέλες! 
Πόσο ανόητη ήμουνα...
. 
Μαρία Κάλλας, γεννημένη ως Μαρία Άννα Σοφία Καικιλία Καλογεροπούλου, ήταν κορυφαία Ελληνοαμερικανίδα υψίφωνος 
και η πλέον γνωστή παγκοσμίως ντίβα της όπερας.
Έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα 16 Σεπτεμβρίου 1977.

Μαρία Κάλλας 2/12/23-16/9/77

Γ. ΝΤΑΛΑΡΑΣ : Η ΣΜΥΡΝΗ ΜΑΝΑ ΚΑΙΓΕΤΑΙ

Μ. Καραγάτσης.

 Στις 14 Σεπτέμβρη, το 1960, έφυγε από τη ζωή ο Δημήτριος Ροδόπουλος που υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της «Γενιάς του ‘30» με το όνομα Μ. Καραγάτσης.
Εραστής της λογοτεχνίας, συνήθιζε να περνάει τα εφηβικά καλοκαίρια του στη Ραψάνη της Θεσσαλίας, καθισμένος κάτω από ένα καραγάτσι (το δέντρο πτελέα) που βρισκόταν στον περίβολο της εκκλησίας του χωριού, διαβάζοντας Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Κάπως έτσι ο Δημήτρης Ροδόπουλος έγινε ο πασίγνωστος πεζογράφος Μ. Καραγάτσης. Το «Μ.» του ψευδωνύμου του προήλθε πιθανότατα από το ρώσικο όνομα «Μίτια» (ρωσική εκδοχή του Δημήτρης) , με το οποίο τον αποκαλούσαν φίλοι και συμφοιτητές του, εξ αιτίας της μεγάλης του αγάπης στη ρωσική λογοτεχνία.
Ο Καραγάτσης Αυτοβιογραφείται

TO ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 12/9/2016

MAGGIE MAY - ROD STEWART
1971

Wake up, Maggie I think I got something to say to you
It's late September and I really should be back at school

ΑΠΟΔΗΜΗΤΙΚΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ - ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ


Άρχισε ψύχρα.
Το γύρισε ο καιρός σε αναχώρηση.
Η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη
ξοδεύτηκε σε κάποια υδρορροή.
Ως χθες ακόμα όλα έρχονταν.
Ζέστες, η διάθεση για φως,
λόγια, πουλιά,
πλαστογραφία ζωής.
Γονιμοποιούνταν κάθε βράδυ τα φεγγάρια,
πολλοί διάττοντες έρωτες
ήρθαν στον κόσμο τον περασμένο μήνα.
Τώρα η γνωστή ψύχρα
κι όλα να φεύγουν.
Ζέστες, πουλιά, η διάθεση για φως.
Φεύγουν τα πουλιά, ακολουθούν τα λόγια
η μία ερήμωση τραβάει πίσω της την άλλη
με λύπη αυτοδίδακτη.
Ήδη αποσυνδέθηκε το φως από την επανάπαυση
κι από τις καλημέρες σου.
Τα παράθυρα ενδίδουν.
Το χέρι του μεταβλητού κλείνει τα τζάμια,
άλλοι λεν ως την άνοιξη,
άλλοι φοβούνται διά βίου.
Κι εσύ τι κάθεσαι;
Καιρός να μπεις κι εσύ στα αλλαγμένα.
Να γίνεις ό,τι αναρωτιόμουν πέρυσι:
«ποιος ξέρει τ᾿ άλλο μου φθινόπωρο;».
Καιρὸς να γίνεις «τ᾿ άλλο μου φθινόπωρο».
Άρχισε ψύχρα.
Ρῖξε στην πλάτη σου ένα ρούχο αποδημίας.

ΘΥΜΗΣΟΥ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ # ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2016



 
Peppino di Capri - Melancolie

Melancolie

Melancolie in settembre
mi dicevi tu non m'ami più
e fu così che in settembre
il sorriso tuo finì

Fotografie forse un po' ingiallite
come le foglie che gia son cadute
solo un ricordo forse un po' sfocato
e tutto quello che mi resta di te

Melancolie in settembre
ti chiedevo quando tornerai
non m'aspettar in settembre
quest'è l'ultimo per me

Solo un ricordo forse un po' sfocato
e tutto quello che mi resta di te

Melancolie in settembre

ΛΕΟ ΜΠΟΥΣΚΑΛΙΑ

Απόσπασμα από το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια «Να ζεις, ν’αγαπάς και να μαθαίνεις» – Εκδ. Γλάρος
Πώς αντέχεις να πεθάνεις χωρίς να γίνεις όλα όσα είσαι; Αυτό θα το πετύχεις, αν αποφασίσεις να το κάνεις. Είναι τόσο εύκολο. Έτσι γίνονται οι αλλαγές και η αλλαγή είναι πάντα δυνατή.
Δεν αντέχω ν’ ακούω κουβέντες όπως … «Το γέρικο σκυλί δεν μαθαίνει καινούργιο κόλπα». Έχω διδάξει πολλά καινούργια κόλπα σε γέρικα σκυλιά.
Μπορείς όμως να διαλέξεις. Η ζωή είναι επιλογή και είναι στα χέρια σου.
Μπορείς να την ζήσεις χαρούμενα ή να την ζήσεις θλιβερά.
Μπορείς να είσαι επιπόλαιος.
Μπορεί να είσαι πολύ σοβαρός.
Ανάλαβε όμως ολόκληρη την ευθύνη για την επιλογή που κάνεις. Αν πλήττεις, αν φοβάσαι, αν δεν σ’αρέσει το σκηνικό σου, άνοιξε την πόρτα και φύγε! Ποιος είπε, ότι πρέπει να μείνεις εδώ;
Όσο η καρδιά και το μυαλό σου δουλεύουν και το ηθικό είναι ακμαίο, μπορείς να μπεις σε όποιο σκηνικό θελήσεις. Μπορείς να φτιάξεις το δικό σου. Να δημιουργήσεις ένα νέο. Από αύριο κιόλας τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Κάνε τα διαφορετικά, γιατί μόνο η πράξη αλλάζει.
Οι κουβέντες είναι καλές μόνο στην αρχή. Η συνειδητοποίηση είναι μόνο η μισή λύση.
Τα υπόλοιπα είναι πράξη…