ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ
ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΕΙΡΗΝΗ, ΕΛΠΙΔΑ, ΧΑΡΕΣ
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
ΚΑΙ
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ
THE THREE TENORS
L.PAVAROTTI-J.CARRERAS-P.DOMINGO
BIENNH 1999
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ 1974
ΟΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΡΙΕΣ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 1974
ΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΣΕ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΚΑΦΕ
ΣΤΗΝ ΑΙΓΛΗ ΖΑΠΠΕΙΟΥ
ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2017 ΣΤΙΣ 7.00μμ
Παρακαλώ δηλώστε συμμετοχή στο email του ΙΒ' ή στα τηλ/να της Ελ. Μπέλλα
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
“Ο ΗΛΙΟΣ Ο ΗΛΙΑΤΟΡΑΣ” (1971)(αποσπασμα)
Πολλά δε θέλει ο άνθρωποςνα ‘ν’ ήμερος να ‘ναι άκακος
λίγο φαΐ λίγο κρασί
Χριστούγεννα κι Ανάσταση
Χριστούγεννα κι Ανάσταση
κι όπου φωλιάσει και σταθεί
κανείς να μην του φτάνει εκεί
κανείς να μην του φτάνει εκεί
Μα ‘ρθαν αλλιώς τα πράματα
τονε ξυπνάν χαράματα
τονε ξυπνάν χαράματα
τον παν τον φέρνουν πίσω μπρος
του τρώνε και το λίγο βίος
του τρώνε και το λίγο βίος
κι από το στόμα την μπουκιά
πάνω στην ώρα τη γλυκιά
πάνω στην ώρα τη γλυκιά
του τηνε παίρνουνε κι αυτή
Χαρά στους που ‘ναι οι Δυνατοί!
Χαρά στους που ‘ναι οι Δυνατοί!
Ο ΑΗΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΕΡΑΚΙ
Ο αετός και το γεράκι (ινδιάνικος μύθος)
«Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα,
να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι.»
«Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα,
να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι.»
» Ένας πανάρχαιος μύθος των ινδιάνων Σιου, λέει πως ήρθαν κάποτε στη σκηνή του γέρου
μάγου της φυλής, πιασμένοι χέρι χέρι, ο Άγριος Ταύρος, ο πιο γενναίος και τιμημένος νέος πολεμιστής, και το Ψηλό Σύννεφο, η κόρη του αρχηγού, μια από τις ωραιότερες γυναίκες της φυλής.
μάγου της φυλής, πιασμένοι χέρι χέρι, ο Άγριος Ταύρος, ο πιο γενναίος και τιμημένος νέος πολεμιστής, και το Ψηλό Σύννεφο, η κόρη του αρχηγού, μια από τις ωραιότερες γυναίκες της φυλής.
«Αγαπιόμαστε» αρχίζει ο νέος.
«Και θα παντρευτούμε» λέει εκείνη.
«Και αγαπιόμαστε τόσο που φοβόμαστε…»
«Θα θέλαμε κάποιο μαγικό, ένα χαϊμαλί, ένα φυλαχτό…»
«Κάτι που θα μας εγγυάται ότι θα είμαστε για πάντα μαζί.»
«Που θα μας εξασφαλίσει ότι θα είμαστε ο ένας στο πλευρό του άλλου, ώσπου να συναντήσουμε τον Μανιτού, την ημέρα του θανάτου».
«Σε παρακαλούμε» ικετεύουν, «πες μας τί μπορούμε να κάνουμε…»
«Και θα παντρευτούμε» λέει εκείνη.
«Και αγαπιόμαστε τόσο που φοβόμαστε…»
«Θα θέλαμε κάποιο μαγικό, ένα χαϊμαλί, ένα φυλαχτό…»
«Κάτι που θα μας εγγυάται ότι θα είμαστε για πάντα μαζί.»
«Που θα μας εξασφαλίσει ότι θα είμαστε ο ένας στο πλευρό του άλλου, ώσπου να συναντήσουμε τον Μανιτού, την ημέρα του θανάτου».
«Σε παρακαλούμε» ικετεύουν, «πες μας τί μπορούμε να κάνουμε…»
Ο μάγος τους κοιτάζει και συγκινείται που τους βλέπει τόσο νέους, τόσο ερωτευμένους, να λαχταρούν τόσο μια του λέξη.
«Υπάρχει κάτι …» λέει τελικά ο σοφός μάγος μετά από αρκετή ώρα. «Αλλά δεν ξέρω…είναι ένα έργο πολύ δύσκολο και απαιτεί θυσίες.»
«Δεν μας πειράζει» λένε και οι δύο.
«Ό,τι και να’ ναι» επιβεβαιώνει ο Άγριος Ταύρος.
«Ωραία» λέει ο μάγος. «Ψηλό Σύννεφο, βλέπεις το βουνό που είναι βόρεια από το χωριό μας ; Πρέπει να το ανέβεις μόνη σου, χωρίς τίποτα άλλο εκτός από ένα δίχτυ και τα χέρια σου, και να κυνηγήσεις το πιο όμορφο και δυνατό γεράκι του βουνού. Αν το πιάσεις, πρέπει να το φέρεις εδώ ζωντανό την τρίτη μέρα μετά την πανσέληνο. Κατάλαβες;»
Η νεαρή κοπέλα συγκατανεύει σιωπηλά.
«Δεν μας πειράζει» λένε και οι δύο.
«Ό,τι και να’ ναι» επιβεβαιώνει ο Άγριος Ταύρος.
«Ωραία» λέει ο μάγος. «Ψηλό Σύννεφο, βλέπεις το βουνό που είναι βόρεια από το χωριό μας ; Πρέπει να το ανέβεις μόνη σου, χωρίς τίποτα άλλο εκτός από ένα δίχτυ και τα χέρια σου, και να κυνηγήσεις το πιο όμορφο και δυνατό γεράκι του βουνού. Αν το πιάσεις, πρέπει να το φέρεις εδώ ζωντανό την τρίτη μέρα μετά την πανσέληνο. Κατάλαβες;»
Η νεαρή κοπέλα συγκατανεύει σιωπηλά.
«Κι εσύ Άγριε Ταύρε» συνεχίζει ο μάγος, «πρέπει να ανέβεις το βουνό του κεραυνού, κι όταν φτάσεις στην κορυφή, τον πιο άγριο απ’ όλους τους αετούς, και με τα χέρια σου μόνο κι ένα δίχτυ να τον πιάσεις χωρίς να τον τραυματίσεις και να τον φέρεις μπροστά μου, ζωντανό, την ίδια μέρα που θα έρθει και το Ψηλό Σύννεφο….Πηγαίνετε τώρα.»
Οι δυο νέοι κοίτάζονται με τρυφερότητα, κι ύστερα από ένα φευγαλέο χαμόγελο φεύγουν για να εκπληρώσουν την αποστολή που τους ανατέθηκε. Εκείνη πάει προς το βορρά, εκείνος προς το νότο…
Οι δυο νέοι κοίτάζονται με τρυφερότητα, κι ύστερα από ένα φευγαλέο χαμόγελο φεύγουν για να εκπληρώσουν την αποστολή που τους ανατέθηκε. Εκείνη πάει προς το βορρά, εκείνος προς το νότο…
Την καθορισμένη ημέρα, μπροστά στη σκηνή του μάγου, περιμένουν οι δυο νέοι, ο καθένας με μια πάνινη τσάντα, που περιέχει το πουλί που του ζητήθηκε.
Ο μάγος τους λέει να βγάλουν τα πουλιά από τις τσάντες με μεγάλη προσοχή. Οι νέοι κάνουν αυτό που τους λέει, και παρουσιάζουν στο γέρο για να τα εγκρίνει τα πουλιά που έπιασαν Είναι πανέμορφα, χωρίς αμφιβολία, τα καλύτερα του είδους τους.
Ο μάγος τους λέει να βγάλουν τα πουλιά από τις τσάντες με μεγάλη προσοχή. Οι νέοι κάνουν αυτό που τους λέει, και παρουσιάζουν στο γέρο για να τα εγκρίνει τα πουλιά που έπιασαν Είναι πανέμορφα, χωρίς αμφιβολία, τα καλύτερα του είδους τους.
«Πετούσαν ψηλά;» ρωτάει ο μάγος.
«Ναι, βέβαια. Κι εμείς, όπως μας ζητήσατε….Και τώρα;» ρωτάει ο νέος. «Θα τα σκοτώσουμε και θα πιούμε την τιμή από το αίμα τους;»
«Όχι» λέει ο γέρος.
«Να τα μαγειρέψουμε και να φάμε τη γενναιότητα από το κρέας τους;» προτείνει η νεαρή.
«Όχι» ξαναλέει ο γέρος. «Κάντε ότι σας λέω. Πάρτε τα πουλιά και δέστε τα μεταξύ τους από τα πόδια μ’ αυτές τις δερμάτινες λωρίδες…Αφού τα δέσετε, αφήστε τα να φύγουν, να πετάξουν ελεύθερα.»
Ο πολεμιστής και η νεαρή κοπέλα κάνουν ό,τι ακριβώς τους έχει πει ο μάγος, και στο τέλος ελευθερώνουν τα πουλιά.
Ο αετός και το γεράκι προσπαθούν να πετάξουν, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να στριφογυρίζουν και να ξαναπέφτουν κάτω. Σε λίγα λεπτά, εκνευρισμένα που δεν καταφέρνουν να πετάξουν, τα πουλιά επιτίθενται με τσιμπήματα το ένα εναντίον του άλλου, μέχρι που πληγώνονται.
«Ναι, βέβαια. Κι εμείς, όπως μας ζητήσατε….Και τώρα;» ρωτάει ο νέος. «Θα τα σκοτώσουμε και θα πιούμε την τιμή από το αίμα τους;»
«Όχι» λέει ο γέρος.
«Να τα μαγειρέψουμε και να φάμε τη γενναιότητα από το κρέας τους;» προτείνει η νεαρή.
«Όχι» ξαναλέει ο γέρος. «Κάντε ότι σας λέω. Πάρτε τα πουλιά και δέστε τα μεταξύ τους από τα πόδια μ’ αυτές τις δερμάτινες λωρίδες…Αφού τα δέσετε, αφήστε τα να φύγουν, να πετάξουν ελεύθερα.»
Ο πολεμιστής και η νεαρή κοπέλα κάνουν ό,τι ακριβώς τους έχει πει ο μάγος, και στο τέλος ελευθερώνουν τα πουλιά.
Ο αετός και το γεράκι προσπαθούν να πετάξουν, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να στριφογυρίζουν και να ξαναπέφτουν κάτω. Σε λίγα λεπτά, εκνευρισμένα που δεν καταφέρνουν να πετάξουν, τα πουλιά επιτίθενται με τσιμπήματα το ένα εναντίον του άλλου, μέχρι που πληγώνονται.
«Αυτό είναι το μαγικό. Μην ξεχάσετε ποτέ αυτό που είδατε σήμερα. Τώρα, είστε κι εσείς ένας αετός κι ένα γεράκι. Αν δεθείτε ο ένας με τον άλλον, ακόμα κι αν το κάνετε από αγάπη, όχι μόνο θα σέρνεστε στη ζωή σας, αλλά επιπλέον, αργά ή γρήγορα, θα αρχίσετε να πληγώνετε ο ένας τον άλλον. Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα, να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι.»
LOUISE HAY
Υπήρξε μια σπουδαία συγγραφέας και η ιδρύτρια της σημαντικής εκδοτικής εταιρίας Hay House που ασχολείται με την έκδοση και δημοσίευση υλικού που ειδικεύεται στον τομέα του πνευματισμού και της συνείδησης και άλλαξε τη ζωή πολλών ανθρώπων.
Συλλέξαμε 20 φράσεις της που βοηθούν καλύτερα στο να καταλάβουμε τη σημαντική επιρροή του έργου της Louise σε όλους εμάς. Με αυτό τον τρόπο, την ευχαριστούμε και για την έμπνευση που μας έδινε όλα αυτά τα χρόνια.
20 φράσεις για να θυμόμαστε τη Louise Hay
1. Η αγάπη δε βρίσκεται ποτέ έξω από εμάς, αλλά μέσα μας.
2. Στην απειρότητα της ζωής μέσα στην οποία βρίσκομαι, όλα είναι τέλεια και ολοκληρωμένα. Δεν επιλέγω πια να πιστεύω σε παλιούς περιορισμούς και ελλείψεις, τώρα επιλέγω να δω τον εαυτό μου, όπως το σύμπαν με βλέπει- τέλεια και ολοκληρωμένη.
3. Μπορεί να μη γνωρίζουμε πώς να συγχωρούμε και πολλοί μπορεί να μη θέλουμε να συγχωρήσουμε. Αλλά από τη στιγμή που λέμε ότι είμαστε πρόθυμοι να συγχωρέσουμε, ξεκινά η διαδικασία της επούλωσης.
4. Το παρελθόν πέρασε και δεν μπορεί να αλλάξει. Αυτή είναι η μόνη στιγμή που μπορούμε να βιώσουμε. Βαθιά στο κέντρο της ύπαρξής μου, υπάρχει μια τρεχούμενη πηγή ευγνωμοσύνης. Τώρα επιτρέπω σε αυτή την ευγνωμοσύνη να γεμίσει την καρδιά, το σώμα, το νου, τη συνείδηση και την ύπαρξή μου. Αυτή η ευγνωμοσύνη εκπέμπει από εμένα σε όλες τις κατευθύνσεις, αγγίζοντας τα πάντα στον κόσμο μου και επιστρέφει σε μένα μεγαλύτερη. Όσο περισσότερη ευγνωμοσύνη νιώσω, τόσο μεγαλύτερη επίγνωση αποκτώ ότι οι προμήθειες της δεν θα τελειώσουν ποτέ.
5. Εσείς έχετε τη δύναμη να θεραπεύσετε τη ζωή σας και χρειάζεται να το γνωρίζετε αυτό. Σκεφτόμαστε τόσο συχνά ότι είμαστε αβοήθητοι, αλλά δεν ισχύει αυτό. Πάντα έχουμε τη δύναμη του νου μας… Διεκδικήστε και συνειδητά χρησιμοποιήστε τη δύναμή σας.
6. Αρχίστε να αναγνωρίζετε την ευημερία όπου και αν βρίσκεται και χαρείτε με αυτή.
7. Αν αποδεχτείτε μια περιορισμένη πεποίθηση, τότε αυτή θα γίνει η αλήθειά σας.
8. Η αγάπη είναι η σπουδαιότερη θεραπευτική δύναμη που γνωρίζω. Μπορεί να επουλώσει ακόμα και τις βαθύτερες και πιο επώδυνες αναμνήσεις, επειδή η αγάπη φέρνει το φως της κατανόησης μέχρι τις σκοτεινότερες γωνιές της καρδιάς και του μυαλού μας.
9. Και όταν εγώ λέω ΝΑΙ στη ζωή, το ίδιο μου λέει και εκείνη.
10. Είσαι το μόνο άτομο που σκέφτεται μέσα στο νου σας! Εσείς λοιπόν είστε ο κυρίαρχος του δικού σας κόσμου.
11. Κανένα άτομο, μέρος ή πράγμα δεν έχει εξουσία πάνω μου, γιατί είμαι το μόνο άτομο που υπάρχει στο νου μου.
12. Να είστε προετοιμασμένοι για την αγάπη όταν αυτή έρθει. Ετοιμάστε την περιοχή και ετοιμαστείτε να θρέψετε την αγάπη. Να είστε στοργικοί και θα αγαπηθείτε. Να είστε ανοιχτοί και δεκτικοί στην αγάπη.
13. Η αυτο-αποδοχή στο τώρα αποτελεί το βασικό κλειδί για τις θετικές αλλαγές σε κάθε τομέα της ζωής σας.
14. Κάθε σκέψη που κάνουμε, δημιουργεί το μέλλον μας.
15. Εξετάστε τα «προβλήματα» στη ζωή σας. Αναρωτηθείτε: «Τι είδους σκέψεις κάνετε για να δημιουργηθούν αυτά;»
16. Επικρίνετε τον εαυτό σας για χρόνια και αυτό δεν έχει αποφέρει αποτελέσματα. Προσπαθήστε λοιπόν να τον αποδεχτείτε, ώστε να δείτε τι θα συμβεί.
17. Διώχνω κάθε αρνητική σκέψη που έρχεται στο νου μου. Κανένα άτομο, τόπος ή πράγμα δεν έχει εξουσία πάνω μου, αφού εγώ είμαι το μόνο άτομο που υπάρχει στον νου μου. Εγώ δημιουργώ τη δική μου πραγματικότητα.
18. Κάθε φορά που διαλογίζεστε, κάθε φορά που οραματίζεστε για θεραπεία, κάθε φορά που κάνετε κάτι για το καλό ολόκληρου του πλανήτη, συνδέεστε με ομοϊδεάτες σας από όλο τον πλανήτη που και εκείνοι κάνουν το ίδιο πράγμα.
19. Εξελίσσομαι πνευματικά, όταν παίρνω την ευθύνη για τη ζωή μου.
20. Να είστε πρόθυμοι να κάνετε το πρώτο βήμα, ασχέτως του πόσο μικρό είναι. Συγκεντρωθείτε στο γεγονός ότι έχετε την προθυμία να μάθετε. Εκπληκτικά θαύματα θα σας συμβούν.
Εναλλακτική Δράση
''ΧΑΛΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΤΗΣΟΥΝ''
Ένα παραμύθι για τα προσωπικά όρια.
Μια φορά κι έναν καιρό στα βάθη της Περσίας ήταν το πιο όμορφο, το πιο πολύτιμο, το πιο ακριβό και ξεχωριστό χαλί του κόσμου. Το διακοσμούσαν παραστάσεις που περιέγραφαν τη χαρά της ζωής και ήταν κατασκευασμένο από μετάξι και ίνες από χρυσό και ασήμι. Ο ιδιοκτήτης του, ένας έμπορος χαλιών, ήταν τόσο περήφανος για το απόκτημά του, που αντί να το κρεμάσει, όπως και όλα τα άλλα χαλιά, το έστρωσε στην είσοδο, για να το καμαρώνει ο ίδιος αλλά και για να είναι το πρώτο πράγμα που θα έβλεπε ο κάθε πελάτης την ώρα που θα έμπαινε στο μαγαζί του.
Έτσι η φήμη για την ομορφιά του χαλιού εξαπλώθηκε στα πέρατα της οικουμένης και χιλιάδες κόσμου συνέρρεαν στο κατάστημα, για να θαυμάσουν αυτό το μοναδικό χαλί. Ο έμπορος ούτε για μια στιγμή δε διανοήθηκε να το πουλήσει, όμως κατάφερε να πουλήσει αμέτρητα χαλιά σε πολύ ακριβές τιμές.
Η προσφορά λοιπόν του χαλιού μας ήταν τεράστια. Ένιωθε να το πλημμυρίζει η ευτυχία, γιατί έκανε πάμπλουτο και τον ιδιοκτήτη του και την οικογένειά του, έκανε όμως χαρούμενους και χιλιάδες ανθρώπους, που θαυμάζοντας ένα τέτοιο σπάνιο αντικείμενο τέχνης γέμιζαν τα μάτια τους και τις ψυχές τους με απίστευτη ομορφιά.
Δυστυχώς η ευτυχία του καταστηματάρχη και του χαλιού δεν κράτησαν για πάντα. Με την πάροδο του χρόνου, επειδή όλοι το πατούσαν ασταμάτητα χωρίς να σκεφτούν ότι κι αυτό ήταν φθαρτό και θα μπορούσε να καταστραφεί, άρχισε να λερώνεται, να ξεθωριάζει και να ξεφτίζει.
Τότε το κυρίευσε ο πανικός και προσπαθούσε συνέχεια να φαίνεται πιο όμορφο, τεντωνόταν και φώναζε σε κάθε επισκέπτη: «Σε παρακαλώ, πέρασε, μπορείς να με κάνεις ό τι θέλεις, πάτα με κι άλλο!». Νόμιζε το δύστυχο ότι όσο πιο πολύ το πατούσαν, όσο πιο πολλά πρόσφερε στους ανθρώπους, τόσο πιο πολύ θα το αγαπούσαν και θα γίνονταν κι αυτοί αλλά και το ίδιο ευτυχισμένοι.
Η πραγματικότητα όμως ήταν άλλη. Μπορεί να συνέχιζαν να το πατάνε, έπαψαν όμως να του δίνουν και σημασία κι αυτό, παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειές του, φθειρόταν ολοένα και η αρχική αγαλλίασή του μετατρεπόταν σε δυσαρέσκεια, θυμό και φόβο που το δηλητηρίαζαν κάθε λεπτό της ημέρας. Ο έμπορος έπαψε φυσικά να είναι περήφανος γι’ αυτό και το κοίταζε με περιφρόνηση στην αρχή και με θυμό στη συνέχεια, γιατί οι πελάτες είχαν λιγοστέψει πολύ και ο ίδιος, όντας και πολύ επιπόλαιος, είχε φτωχύνει ξανά.
Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε μια μέρα, όταν ένας πελάτης μπαίνοντας στο μαγαζί είπε: «Τι το θέλεις αυτό το παλιόχαλο στην είσοδο του μαγαζιού σου; Αυτό το ξεφτισμένο και ξεθωριασμένο κουρέλι είναι για πέταμα!». Το κακόμοιρο το χαλί μας λοιπόν, έχοντας χάσει όλη του την ομορφιά, διαλυμένο και βαθύτατα δυστυχισμένο, κατέληξε πεταμένο στη γωνιά μιας σκοτεινής και υγρής αποθήκης, παρέα με τα ποντίκια που κι αυτά δεν το σεβάστηκαν και το ροκάνιζαν καθημερινά δίνοντάς του ακόμα μεγαλύτερο πόνο.
Έτσι συμβαίνει και με τις ζωές μας. Όταν συνέχεια «γινόμαστε χαλί να μας πατήσουν», πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα προσφέρουμε την ευτυχία και στον εαυτό μας και στους άλλους πετυχαίνουμε συνήθως το αντίθετο. Αυτοί που τους προσφέρουμε ασταμάτητα παύουν να αναγνωρίζουν την αξία μας, τους βλάπτουμε κακομαθαίνοντάς τους κι εμείς καταλήγουμε φθαρμένοι και διαλυμένοι.
~ Νίκη Ορφανουδάκη
Η ΑΓΟΡΑΦΟΒΙΚΗ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΣΣΑ
(Η ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΔΑ ΠΟΥ ΦΩΤΟΓΡΆΦΗΣΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ)
JACQUI : Η τελευταία φορά που ταξίδεψα αεροπορικώς ήταν για τον γάμο της
αδελφής μου.
Και κάναμε
μήνες θεραπειών. Ήταν στα 20 μου χρόνια όταν πραγματικά άρχισα να υποφέρω από κρίσεις πανικού - να μην αναπνέω σωστά, να ανεβάζω καρδιακό ρυθμό.
Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ.
Τελικά
διαγνώστηκα με αγοραφοβία. Θα έλεγα ό,τι η αγοραφοβία είναι ο φόβος του να
βρίσκεσαι σε δημόσια μέρη.
Το να
ταξιδέψω μακριά από το σπίτι μου ήταν πολύ δύσκολο. Δεν είναι ζωή αυτή να ζεις
έτσι. Δεν είναι ζωή αυτή όταν συνεχώς βρίσκεσαι αγχωμένη σε 'μη κατάλληλο' τόπο.
Κοιτάζοντας
απλά μέσα από το street view (πραγματικές όψεις των δρόμων) μια μέρα βρήκα κάποια
πράγματα που μου άρεσαν αρκετά.
Πάντα
αγαπούσα τη φωτογραφία. Έτσι αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να γίνω μια φωτογράφος
αλλά χωρίς εκείνο το αίσθημα του άγχους. Νομίζω ό,τι τράβηξα περίπου 27.000 “screenshots’’ (φωτογραφίες της οθόνης του υπολογιστή
μου). Πολύχρωμα, παστέλ χρώματα, κάκτους, αρχιτεκτονική, κήπους ερήμου. Και
έτσι άρχισα να βάζω τις φωτογραφίες στο διαδίκτυο.
Επικοινωνώντας
με άλλους ανθρώπους που είχαν παρόμοιες εμπειρίες πιθανόν να ήταν το καλλίτερο
πράγμα για μένα. Και τώρα νιώθω περισσότερο συνδεδεμένη με τον κόσμο από όσο
ήμουν πριν. Απλά και μόνο λέγοντας ό,τι έχω αγοραφοβία και σοβαρή αγχώδη
διαταραχή είναι απίστευτα δυναμωτικό και σημαντικό. Αυτήν τη στιγμή κάνω
πράγματα που ποτέ, μα ποτέ πριν είχα ονειρευτεί ότι θα μπορούσα να τα κάνω.
ΠΑΝΕ ΠΟΛΛΑ
ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ Η JACQUI ΤΑΞΊΔΕΨΕ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ. ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΤΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΑ
ΥΟΡΚΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΣΤΕΙ ΣΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΤΗΣ ΓΚΑΛΕΡΙ ΜΕ ΤΑ ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΤΩΝ
ΔΡΟΜΩΝ.
Είναι
ενθουσιασμός μαζί με ανησυχία, μαζί με κάθε τι αληθινό.
Όταν έχεις
σοβαρή αγχώδη διαταραχή, πολλά πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα. Αλλά επίσης
βλέπω και τα κέρδη. Με έκανε αληθινά να δω τον κόσμο με έναν διαφορετικό τρόπο.
Είναι ακόμα καλλίτερος από ότι περίμενα.
Αν παλεύεις
και το κρατάς για τον εαυτό σου – και εγώ το κράτησα για πολύ, πολύ μεγάλο
διάστημα - σίγουρα δεν βοηθάει. Μίλησε για αυτό, αν μπορείς.
Παρακαλώ μην
τα παρατάτε. Ξέρεις ό,τι μπορεί να καλυτερεύσει
και πράγματι θα καλυτερεύσει. Απλά ελπίζω ό,τι είμαι η απόδειξη ό,τι
ακόμα και στους σκοτεινούς καιρούς καταπληκτικά πράγματα μπορούν να γίνουν.
Αφιερωμένο
σε όσους και όσες χρησιμοποιούν την τεχνολογία για να πάνε σε μέρη που ουδέποτε
περίμεναν ότι θα πάνε.
Ελεύθερη Απόδοση: Ελένη Μπέλλα
Ο ΚΑΚΤΟΣ
Κάποτε, μια νεαρή γυναίκα αποφάσισε να πάρει ένα κάκτο στο σπίτι της. Για τέσσερα χρόνια ο κάκτος καθόταν δυστυχισμένος στο περβάζι του παραθύρου, χωρίς να παρουσιάζει σημάδια ανάπτυξης ή ζωτικότητας, ώσπου κάποια στιγμή, εντελώς ξαφνικά μια μέρα ήρθε μια έκπληξη: η γυναίκα παρατήρησε, ότι ο κάκτος είχε αρχίσει να ανθίζειμε υγιείς ρυθμούς.
“Αναρωτιέμαι, γιατί όλοι σκέφτονται, ότι είμαι μια μοχθηρή και άκαρδη μάγισσα”
σκέφτηκε η γυναίκα.
“Αυτό δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Τα φυτά δεν ανθίζουν, αν ο ιδιοκτήτης τους είναι άκαρδος και μοχθηρός.”
Απορροφημένη στις όμορφες σκέψεις της για τον κάκτο, που άνθιζε, η γυναίκα πάτησε κατά λάθος το πόδι ενός άντρα στο μετρό. Όταν ο άντρας άρχισε να παραπονιέται, η γυναίκα δεν άρχισε να του φωνάζει, νιώθοντας προσβεβλημένη, όπως θα έκανε συνήθως. Αντίθετα, του χαμογέλασε και του είπε:
“Σε παρακαλώ, μην είσαι θυμωμένος μαζί μου. Δεν είχα από που να κρατηθώ και γλίστρησα. Αν θέλεις μπορείς να πατήσεις και εσύ το πόδι μου και έτσι θα είμαστε πάτσι.”
Κατευθείαν, ο άντρας φάνηκε σαν να κατάπιε όλες τις προσβολές, που της είχε πει. Λίγο αργότερα, αφού είχε κατέβει από το μετρό και πήγε να αγοράσει την εφημερίδα του, αντί να είναι αγενής στην πωλήτρια, που του έδωσε λάθος ρέστα, είπε:
“Δεν πειράζει, δεν έγινε τίποτα. Απλά μέτρησέ τα άλλη μια φορά. Δεν είμαι καλός στα μαθηματικά, ειδικά τόσο νωρίς το πρωί.”
Η πωλήτρια δεν περίμενε με τίποτα αυτή την ευγενική αντίδραση. Νιώθοντας την καρδιά της γεμάτη από αγάπη και καλοσύνη, έδωσε αυθόρμητα 2 παλιά περιοδικά και ένα σωρό από παλιές εφημερίδες σε έναν ηλικιωμένο άντρα δωρεάν. Ήταν τακτικός πελάτης στο μαγαζί και του άρεσε πραγματικά να διαβάζει όλες τις ειδήσεις, αλλά μπορούσε να αγοράζει μόνο μια φθηνή εφημερίδα την ημέρα.
Ο ηλικιωμένος άντρας γύρισε σπίτι χαρούμενος και φορτωμένος με πολλές εφημερίδες και περιοδικά. Όταν συνάντησε την γειτόνισσα του, που έμενε από πάνω δεν της παραπονέθηκε για το παιδί της που κάνει πολύ φασαρία και δεν τον αφήνει να ξεκουραστεί με την ησυχία του, όπως έκανε συνήθως. Αντ’ αυτού απλά την κοίταξε και της είπε:
“Η κόρη σου μεγαλώνει πολύ γρήγορα. Δεν μπορώ να καταλάβω αν μοιάζει σε σένα ή στον πατέρα της, αλλά σίγουρα θα γίνει μια πολύ όμορφη δεσποινίδα.”
Η γειτόνισσα του ηλικιωμένου άντρα ένιωθε κάπως μπερδεμένη, αλλά ταυτόχρονα ευχαριστημένη από αυτά, που είχε ακούσει. Μετά πήγε την κόρη της στον παιδικό σταθμό και συνέχισε για να πάει στην δουλειά της. Στην συνέχεια, αντί να φωνάξει στην γιαγιά που είχε μπερδευτεί και πήγε στον γιατρό την επομένη του ραντεβού της, της είπε:
“Μην στεναχωριέσαι καλή μου. Και εγώ ξεχνάω πράγματα καμιά φορά. Περίμενε ένα λεπτό εδώ και πάω να δω αν ο γιατρός θα μπορέσει να σε δει τώρα.”
Έχοντας καταφέρει να δει τον γιατρό, η ηλικιωμένη γυναίκα δεν είχε καμία απαίτηση για θεραπεία, που θα γιάτρευε κατευθείαν τις ασθένειές της ή δεν απείλησε να πάει στην Αστυνομία, αν το προσωπικό δεν έκανε αμέσως, ότι τους ζητούσε, όπως είχε απειλήσει, ότι θα κάνει στο παρελθόν. Αντ ‘αυτού, μόνο αναστέναξε και είπε:
“Δεν έχω χάσει το μυαλό μου τελείως ακόμα και καταλαβαίνω, ότι δεν μπορείτε να θεραπεύσετε τα γηρατειά. Σας ζητώ συγγνώμη γιατρέ, που σας ενοχλώ τόσο συχνά.”
Αργότερα, καθώς γύριζε σπίτι ο γιατρός έφερε στην μνήμη του την συνάντηση που είχε με την ηλικιωμένη γυναίκα και άρχισε να αισθάνεται άσχημα γι’ αυτήν. Ξαφνικά, συνειδητοποίησε πόσο γρήγορα περνάει η ζωή χωρίς καν να το καταλάβουμε και σταμάτησε στο κοντινότερο σούπερ-μάρκετ, για να αγοράσει ένα μπουκέτο λουλούδια και μια πολύ ωραία τούρτα. Κατευθύνθηκε προς την αντίθετη κατεύθυνση από το σπίτι του, προς ένα συγκρότημα κατοικιών, ανέβηκε στον τρίτο όροφο και χτύπησε την πόρτα. Του άνοιξε μια νεαρή γυναίκα.
“Σκεφτόμουν για ποιον λόγο νιώθουμε την ανάγκη να ζούμε αποκομμένοι από τους άλλους ανθρώπους, χωρίς να νοιαζόμαστε για κανέναν; Σου αγόρασα μια τούρτα, αλλά κατά λάθος έβαλα την τσάντα μου πάνω και χάλασε λίγο. Αλλά δεν έχει καμία σημασία, γιατί δεν επηρεάζει καθόλου την γεύση. Σου αγόρασα και ένα μπουκέτο λουλούδια, αλλά και αυτά τσαλακώθηκαν λίγο, εξαιτίας της τσάντας μου. Αλλά, ίσως μπορούμε να τα ισιώσουμε;”
“Φυσικά μπορούμε να τα ισιώσουμε”, απάντησε η γυναίκα.
“Θα τους ξαναδώσουμε ζωή. Παρεμπιπτόντως, έχω και κάποια νέα να σου πω. Δεν μπορείς να φανταστείς! Ξύπνησα σήμερα το πρωί, κοίταξα έξω από το παράθυρο και τι να δω; Ο κάκτος μου είχε ανθίσει!
H ΦΩΤΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ
Ο
Αλί είχε ανάγκη από χρήματα και ζήτησε από το αφεντικό του να τον
βοηθήσει. Το αφεντικό προκειμένου να ικανοποιήσει το αίτημα του, του έθεσε την
εξής πρόκληση: Αν καταφέρεις να περάσεις μια ολόκληρη νύχτα στην κορυφή ενός
βουνού, θα ανταμειφθείς με ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, όμως αν αποτύχεις, θα
πρέπει να εργάζεσαι δωρεάν το υπόλοιπο διάστημα.
Όταν έφυγε
ο Αλί από το μαγαζί, φυσούσε παγωμένος αέρας. Η σκέψη ότι θα περνούσε
μια νύχτα στην κορυφή του βουνού με τόσο κρύο, του προκαλούσε μεγάλο φόβο.
Αποφάσισε να ζητήσει τη γνώμη του καλύτερου του φίλου για το αν θα ήταν τρέλα
να δεχτεί ένα τέτοιο στοίχημα.
Αφού
συζήτησαν διεξοδικά το θέμα, ο φίλος του απάντησε:
«Μην ανησυχείς, εγώ θα σε βοηθήσω. Αύριο το βράδυ
όταν θα βρίσκεσαι στην κορυφή του βουνού, κοίταξε ευθεία μπροστά. Θα είμαι
στην κορυφή του απέναντι βουνού. Θα έχω ανάψει μια φωτιά και θα την διατηρήσω
αναμμένη όλη τη νύχτα. Θα κοιτάς τη φωτιά, θα σκέφτεσαι τη φιλία μας, και αυτό
θα σε κρατήσει ζεστό. Έτσι θα καταφέρεις να περάσεις όλη τη νύχτα. Στο
τέλος, θα σου ζητήσω κάτι σε αντάλλαγμα. “
Ο Αλί
τα κατάφερε τελικά και κέρδισε το στοίχημα. Πήρε τα χρήματα και χαρούμενος
πήγε στο σπίτι του φίλου του.
«Είπες ότι ήθελες κάποια πληρωμή σε αντάλλαγμα».
Ο φίλος
του απάντησε:
«Ναι, αλλά δεν θέλω χρήματα. Θέλω μόνο να
υποσχεθείς ότι αν ποτέ φυσήξει κρύος αέρας στη ζωή μου, θα ανάψεις τη
φωτιά της φιλίας μας για να με βοηθήσεις!»
ΚΟΕΛΙΟ από το βιβλίο ''ALEPH''
ΕNA ΞΕΧΩΡΙΣΤΌ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ
ΜΙΑ ΣΥΜΜΑΘΗΤΡΙΑ ΜΑΣ (1974) ΗΡΘΕ ΞΑΦΝΙΚΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΥΝΤΟΜΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΡΑΚΗ. ΗΤΑΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΑΙ ΕΥΕΛΙΚΤΟ ΣΧΗΜΑ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΕΝΑ ΑΘΗΝΑ'Ι'ΚΟ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ.
ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟΥ ΖΗΛΙΑΡΗ ΑΜΑΞΑ
Ένας
«σανγιασίν», —ένας πνευματικός δάσκαλος που περιπλανιόταν μοιράζοντας τη σοφία
του, λόγια ανακούφισης και χάδια για την ψυχή—, ταξίδευε από πόλη σε πόλη με
μια άμαξα που οδηγούσε ένας αμαξάς. Πάντα η ίδια άμαξα, πάντα ο ίδιος αμαξάς.
Κάποια μέρα, στο δρόμο για μια μικροσκοπική πόλη στο εσωτερικό της χώρας, ο
δάσκαλος αναστενάζει καταπονημένος, λίγο πιο δυνατά απ’ ό,τι συνήθως. Ο αμαξάς,
που έχει μαζί του την οικειότητα που αποκτάς μετά από χρόνια κοινής ζωής, του
λέει:
«Τι σου
συμβαίνει;»
«Είμαι λίγο κουρασμένος»
αποκρίνεται με ειλικρίνεια ο δάσκαλος, καθώς πάνε κάμποσοι μήνες που δεν έχει
σταθεί να ξεκουράσει τα κοκαλάκια του.
«Εσύ,
κουρασμένος;» του φωνάζει ο αμαξάς «Σα δεν ντρέπεσαι! Είσαι ξεδιάντροπος! Εγώ
θα έπρεπε να είμαι κουρασμένος, που όλη τη μέρα οδηγάω την άμαξα και σε
κουβαλάω! Εσύ γιατί να είσαι κουρασμένος, που κάθεσαι εκεί με τις ανέσεις σου,
φτάνεις στα χωριά και το μόνο που κάνεις είναι να κουβεντιάζεις με τον κόσμο,
να τρως τα πιο νόστιμα φρούτα και να πίνεις το πιο δροσερό νερό; Κουρασμένος
εσύ; Εγώ θα έπρεπε να παραπονιέμαι, που πρέπει να παλεύω όλη τη μέρα μ’αυτά τα
άλογα, που πρέπει σε κάθε χωριό να φροντίζω να τα ταΐσω και να τακτοποιώ την
άμαξα ενώ ο κόσμος σε χειροκροτάει, σου στρώνει κόκκινα χαλιά και σου πετάει
ροδοπέταλα όταν περνάς! Εγώ είμαι ο μόνος που θα έπρεπε να είμαι
κουρασμένος!!!»
Τότε, ο
σανγιασίν του λέει:
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΕΞΑΡΤΗΣΗ
Η λέξη «persona» (πρόσωπο) είναι κληρονομιά του αρχαίου ελληνικού θεάτρου.
Τη χρησιμοποιούσαν για να δηλώσουν τον ηθοποιό που βρίσκεται πίσω από τη μάσκα
που παριστάνει τον ήρωα του έργου. Παράγεται από το «per sonare», για να δώσει
ήχο, και δείχνει αυτόν που πραγματικά μιλάει, αυτόν που βάζει λόγια στη μάσκα,
αυτόν που έρχεται να δώσει φωνή στους ήρωες που υποδυόμαστε. Είναι, δηλαδή, η
αυθεντική φιγούρα που βρίσκεται πίσω από τον ήρωα.
«Είμαι αυτοεξαρτώμενος» σημαίνει: είμαι πραγματικά αυτός που είμαι, φέρομαι
αληθινά όπως φέρομαι, αισθάνομαι γνήσια όπως αισθάνομαι, παίρνω τα ρίσκα που
πραγματικά θέλω να πάρω αναλαμβάνοντας την ευθύνη για όλα αυτά, και φυσικά,
βγαίνω να αναζητήσω αυτό που πραγματικά πιστεύω ότι χρειάζομαι χωρίς να
περιμένω να ασχοληθούν οι άλλοι με αυτό.
Ποτέ δεν αφήνω να διακινδυνεύσουν άλλοι για να κάνω εγώ αυτό που θέλω.
Ποτέ δεν παίρνω ένα ρίσκο που θέλουν οι άλλοι να πάρω.
Ποτέ δεν μεταβιβάζω ευθύνες.
Αυτό καθορίζει αν εγώ είμαι ή δεν είμαι πρόσωπο, και συνεπάγεται την πιθανότητα να συνεχίσω να παριστάνω ότι είμαι πρόσωπο, να παραμείνω, δηλαδή, «μέσα στον ήρωα».
Ποτέ δεν παίρνω ένα ρίσκο που θέλουν οι άλλοι να πάρω.
Ποτέ δεν μεταβιβάζω ευθύνες.
Αυτό καθορίζει αν εγώ είμαι ή δεν είμαι πρόσωπο, και συνεπάγεται την πιθανότητα να συνεχίσω να παριστάνω ότι είμαι πρόσωπο, να παραμείνω, δηλαδή, «μέσα στον ήρωα».
Προσοχή, όμως, καμία από τις άδειες αυτές δεν περιλαμβάνει το δικαίωμά μου
να είναι ο άλλος όπως θέλω εγώ, να αισθάνεται όπως αισθάνομαι, να σκέφτεται
αυτό που συμφέρει εμένα, να μην παίρνει κανένα ρίσκο γιατί εγώ δεν θέλω να
ριψοκινδυνεύει, ή να μου ζητάει άδεια για να έχει αυτό που χρειάζεται. Οι
άδειες αυτές δεν μπορούν να περιλαμβάνουν την επιθυμία να μην είναι ο άλλος
πρόσωπο, δεν υποδηλώνουν την πρόθεση να στερήσω την ελευθερία του άλλου. Γιατί
η αυτοεξάρτησή μου με δεσμεύει αναπόδραστα να υπερασπίζομαι και τη δική σου
αυτοεξάρτηση και όλων των άλλων.
Πώς γίνεται και όταν αγαπώ, νομίζω ότι ο άλλος πρέπει να είναι όπως τον
φαντάζομαι, πρέπει να αισθάνεται για μένα αυτό που αισθάνομαι εγώ γι΄αυτόν,
πρέπει να με σκέφτεται όσο θέλω εγώ, δεν πρέπει να εκτίθεται σε κινδύνους που
απειλούν τη σχέση, και πρέπει να μου ζητάει αυτό που θέλει για να είμαι εγώ
αυτός που θα του το προσφέρει; Αυτή είναι η φαντασίωση της αγάπης. Ωστόσο, η αγάπη
αυτή, που στερεί την ελευθερία του άλλου, που είναι μίζερη και σκληρή, δεν
είναι αγάπη μεταξύ ενηλίκων.
Η αγάπη μεταξύ ενηλίκων μεταβιβάζει και προωθεί αυτόν τον χώρο της
αυτοεξάρτησης στον άλλον, ακριβώς με την έννοια που αναλύω εδώ. Η αγάπη
παραχωρεί, ωθεί, ενθαρρύνει ώστε εκείνοι που αγαπώ να ζουν επίσης όλο και
λιγότερο εξαρτημένοι. Αυτή είναι η αληθινή αγάπη, η αγάπη για τον άλλον. Η
αγάπη που δεν είναι για μένα αλλά για σένα, η αγάπη που έχει να κάνει με τη
χαρά μου που υπάρχεις.
Για ποιο λόγο θέλουν κάποιοι να είναι εξαρτημένοι; Μερικές φορές, επειδή
πιστεύουν ότι είναι αδύναμοι, επειδή θεωρούν ότι αν είναι κάτω από τις
φτερούγες κάποιου πιο ικανού, αυτός θα τους προστατεύσει. Άλλες φορές, για να
μπορούν να επιρρίπτουν την ευθύνη στους άλλους. Άλλοτε πάλι, αληθινά πιστεύουν
ότι πρέπει να ζητάνε άδεια. Δεν έχουν αυταπάτες, δεν τους λείπει το κουράγιο,
ούτε είναι άρρωστοι. Το μόνο που συμβαίνει είναι ότι δεν έχουν γίνει πρόσωπα.
Είναι θέμα εξέλιξης. Μερικές φορές δεν καταφέρνουν να γίνουν πρόσωπα γιατί
φοβούνται, κι άλλες γιατί δεν εκπαιδεύτηκαν κατάλληλα. Κάποιες φορές γιατί
κάποιος τους καταπίεσε πολύ, και άλλες, τέλος, γιατί απλώς δεν ξέρουν τίποτα
για αυτά που συζητάμε εδώ.
Όποιος δεν έχει το θάρρος να είναι αυτός που είναι από φόβο μήπως τον
απορρίψουν, δεν έχει το θάρρος να αισθάνεται όπως αισθάνεται γιατί δεν του
φαίνεται σωστό, δεν έχει το θάρρος να σκέφτεται όπως σκέφτεται ή να πει ότι
σκέφτεται έτσι επειδή φοβάται την απόρριψη, όποιος δεν ριψοκινδυνεύει γιατί δεν
θέλει να επωμισθεί τις ευθύνες και δεν βγαίνει να αναζητήσει αυτό που
χρειάζεται αλλά το ζητάει από τον άλλο, αυτός δεν θα καταφέρει να γίνει
πρόσωπο, και πρέπει να θεωρήσουμε ότι είναι, απλώς, ένα άτομο.
Δεν τον κατηγορεί κανείς γι΄αυτό, δεν είναι υποχρεωμένος να γίνει κανείς
πρόσωπο. Αυτό που λέω είναι ότι για να γίνεις πρόσωπο – αυτό που εσείς θα
λέγατε «ενήλικο και ώριμο» πρόσωπο -, για μένα είναι, απλώς, να γίνεις πρόσωπο.
Το «ώριμο πρόσωπο», κατ΄εμέ, λέγεται για τα αληθινά πρόσωπα. Ένα πρόσωπο, είναι
ένα ώριμο πρόσωπο. Αν είναι ανώριμο, δεν έχει ολοκληρώσει ακόμη τη διαδικασία
μετατροπής του σε πρόσωπο.
Κι αυτό δεν αποτελεί ψόγο, γιατί η διαδικασία μετατροπής ενός ατόμου σε
πρόσωπο ολοκληρώνεται μονάχα την ημέρα που πεθαίνει. Μέχρι τότε, μπορεί κανείς
να συνεχίσει να αναπτύσσεται και να αποκτά όλο και μεγαλύτερη συνείδηση του
εαυτού του. Όσο ζω μαθαίνω, όσο ζω ωριμάζω, όσο ζω αναπτύσσομαι.
«Ο δρόμος της
αυτοεξάρτησης» Χόρχε Μπουκάι εκδόσεις Opera/Animus
ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΓΙΑ ΣΑΣ
Στον Μεσαίωνα δέναν τα βιβλία με αλυσίδες στις βιβλιοθήκες. Από τότε τα βιβλία ταξίδεψαν πολύ μέσα στους αιώνες μέχρι την σημερινή εποχή της ψηφιακής βιβλιοθήκης. Έσπασαν τα δεσμά τους και μπήκαν σε μεγάλα κτίρια όπως τις Μεγάλες Βιβλιοθήκες του κόσμου, τις Δημόσιες, τις Σχολικές, τις Ακαδημαϊκές, τις Ειδικές. Αλλά και πάλι ένιωθαν περιορισμένα.
Γιαυτό τό'σκασαν για άλλους τόπους και με όλα τα μέσα.
TA ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΟΥ 56 ΣΤΗΝ ΣΟΚΟΛΑΤΑ 56
Επτά συμμαθήτριες του Πρακτικού, επτά διαφορετικές γεύσεις ζεστής σοκολάτας.
Η κάθε μια ξεχωριστή. Φαίνεται και από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους.
Λουλουδάκια διάφορα, οριζόντιες και κάθετες ρίγες, ασύμμετρα μοτίφ και animal prints.
Όμως κοινή φοίτηση στο ΙΒ', κοινές αναμνήσεις και κοινές αποφάσεις να εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία για μια συνάντηση όποτε μπορούν, όσες μπορούν, αν μπορούν.
Ήταν μια ζεστή και γλυκιά συνάντηση και ας ήπιαν κάποιες πικρή σοκολάτα! Καλό Φθινόπωρο!
ΛΥΠΗ ΚΑΙ ΧΑΡΑ
Στο δρόμο πού ’ψηλά πηγαίνει
απαντήθηκαν μια φορά
η Λύπη η μαυροφορεμένη
κι η ανθοστόλιστη Χαρά.
***********
XOΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ¨-ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΛΟΣ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟΣ
ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΦΟΡΑ κι έναν καιρό ένας κύριος που ζούσε σύμφωνα με αυτό που ήταν:
ένας άνθρωπος
απλός και συνηθισμένος.
Μια ωραία
πρωία, μυστηριωδώς, παρατήρησε ότι ο κόσμος άρχιζε να τον κολακεύει λέγοντάς
του πόσο ψηλός ήταν:
“Τι ψηλός που είσαι!”
“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”
“Ζηλεύω το ύψος σου…”
Στην αρχή
αυτό τον εξέπληξε, οπότε, για μερικές μέρες, πρόσεξε ότι κοίταζε λοξά τον εαυτό
του περνώντας από τις βιτρίνες των μαγαζιών και τους καθρέπτες των λεωφορείων.
Αλλά
έβλεπε τον εαυτό του ίδιο – ούτε ψηλό ούτε πολύ κοντό
ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;
Τι
δεν καταλαβαίνεις;
Αυτήν την
εποχή ταξιδεύω συχνά και παρακολουθώ προγράμματα αυτογνωσίας για να
πραγματοποιήσω το δικό μου όνειρο, ένα μάθημα αξιών στα ελληνικά σχολεία που θα
ξεκινάει από το Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό.
Όσο πιο πολύ
το ψάχνω, τόσο πιο απλό γίνεται. Η ζωή σου είναι η ενέργειά σου. Όσο καλύτερα
τη διαχειρίζεσαι, τόσο καλύτερα ζεις. Σαν να παίζεις ένα ηλεκτρονικό. Στην αρχή
σού δίνουν τρία κανονάκια. Κάθε κανονάκι έχει γραμμούλες και κάθε φορά που
κάνεις βλακεία χάνεις μια γραμμούλα. Όταν τις χάσεις όλες, χάνεις το κανονάκι.
Όταν χάσεις και τα τρία κανονάκια, μάντεψε τι γίνεται. Το καλό είναι ότι ανά
πάσα στιγμή μπορείς να κερδίσεις γραμμούλες και κανονάκια. Αρκεί να παίξεις
έξυπνα και να ακολουθείς τους κανόνες.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)