ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ - ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΚΟΡΟΣ

Ζωη Καρελλη, “Πριν την Ανασταση”

Απο τη συλλογη “Της μοναξιας και της επαρσης” (1951)

Ίσως να ήταν περί το μεσονύχτι,

πριν ή μετά, δεν ξέρω, ξύπνησα

στο σκοτάδι όμως, θαρρείς,

δεν ανοίγουν τα μάτια.

 

Τι ώρα πηγαίναμε στην εκκλησία τότε;

Κάποτε δεν κοιμόμασταν, περιμένοντας,

ή μας έπιανε ύπνος ελαφρύς

και ξυπνούσαμε καλοδιάθετοι,

με τις πρώτες καμπάνες.

 

Χρόνια τώρα, δεν πηγαίνω στην εκκλησία.

Χάνεται μέσα μου η σημασία της,

ώσπου πια καθόλου… Είναι δυνατόν,

τίποτα να μην απομένει

απ’ την εύχαρη του ανθρώπου ηλικία;

Πόσο είχα παρακαλέσει, ώσπου έπαψα.

Ανάσταση περίμενα απ’ τις φτωχές μου

αισθήσεις, του σώματος. Αν όχι τίποτ’ άλλο,

τώρα, που δεν πιστεύω, γνωρίζω

την αμαρτία μου.

Πόσο ήταν ωραία, τότε…

Στεκόμασταν στον αυλόγυρο,

γεμάτον κόσμο ελεύθερο. Γελούσαν,

μιλούσαν οι άνθρωποι.

Η ορθοδοξία

αφήνει ακέριο το πνεύμα της προσφοράς.

Ελεύθερα να προσέλθω σε σένα, Κύριε.

Οι άνθρωποι φαίνονταν ξεκούραστοι,

την γιορτή περιμένοντας, το αύριο

νάρθει της χαρούμενης μέρας,

έλαμπε το βλέμμα, το πρόσωπο.

 

Με πνίγει τούτο το σκοτάδι.

Δεν θέλω ν’ ανάψω το μέτριο φως.

Θα μου στερήσει τα ενθύμια που βλέπω,

τα πράγματα ορίζοντας γύρω μου.

Πώς περιμέναμε την Ανάσταση!

Δίχως αμφιβολία έρχονταν η Λαμπρή,

«Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί».

Άνοιγαν οι πύλες, η πομπή προχωρούσε

με ψαλμούς κι’ εξαπτέρυγα, άστραφταν

τα πολύτιμα, άναβαν μυριάδες τα κεριά

των χριστιανών, φλόγες πίστης,

σημείο χαράς.

Μιαν μικρήν εικόνα της Ανάστασης

είχε η ενορία μας. Σπρωχνόμασταν

για ν’ ασπαστούμε, οχλαγωγή. Γελούσαν

χαρούμενοι οι πιστοί, στα χέρια

κόκκιν’ αυγά, άναβαν βεγγαλικά

κι’ οι μεγαλείτεροι σαν τα παιδιά.

 

«Ουκ έστιν ώδε αλλ’ ηγέρθη».

Μένω ξαπλωμένος, δεν ανάβω το φως,

δεν περιμένω τίποτα.

Δεν πάω με τους άλλους να μοιραστώ

την πλάνη της χαράς.

Χαρά δεν υπάρχει;

 

Υπάρχει πάντα η ανάσταση,

όχι ορισμένη και πιθανή,

υπάρχει απίθανη περίλαμπρη δόξα,

η φωτεινή έκσταση, δεν μπορούν

δίχως αυτήν οι άνθρωποι,

που περιμένουν σε νηστεία και προσευχή.

 

«Ουκ έστιν ώδε αλλ’ ηγέρθη».

Ακόμα δεν ήρθε η ώρα, φαίνεται.

Δεν ακούω τους χαρμόσυνους ήχους.

Πόσο ακόμα και τότε, σαν η καταστροφή

της άρνησης, η αμφιβολία είχεν αρχίσει,

με συγκινούσε βαθιά η χαρά

πάνδημη του κόσμου συμμετοχή, στην γιορτή.

 

«Χριστός ανέστη». Ύμνος κι’ οι κρότοι

των όπλων κι’ όλες οι καμπάνες μαζί,

σ’ όλην την πόλη κι’ οι άνθρωποι

όλοι μαζί είχαν την ίδια χαρά,

τέλειωνε η προσφορά της προσπάθειας,

τους πένθους, της συλλοής.

 

Κοιτάζω το παρελθόν.

Δεν σ’ αρνιέμαι, Κύριε, της αγάπης,

της ανάστασης ένδοξης του ανθρώπου.

Πολλή με σκεπάζει αμαρτία της γνώσης,

όμως θα περιμένω μιαν αρχή της αγάπης

ξανά, που δίνεται παρηγοριά

της θλιμμένης επίμονης σκέψης.

 

Αρχή, χαραυγή,

«ήν δε όρθρου βαθέος…»

Να πιστέψουμε στην ημέρα της ζωής.

Ελπίδες, αναμνήσεις δεν αρκούν

οι κόποι. Η σκέψη θολώνει

το κόκκινο της θυσίας αίμα.

 

Πρέπει το σώμα να σηκωθεί,

να πάει με τους άλλους μαζί, να χαρεί

την γιορτή, την απλή χαρά,

να δεχτεί την πλούσια συμμετοχή,

να παραδεχτεί τη χαρά προσιτή.

Ανάσταση να χαρεί, λευτεριά

ύστερ’ απ’ το πλήθος του πόνου,

πίστη, την αγάπη του ανθρώπου.

Ω, ΓΛΥΚΥ ΜΟΥ ΕΑΡ

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ-ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΠΑ

                                                                                  

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 26/3/2018

        WHEN WILL I SEE YOU AGAIN

        THE THREE DEGREES

ΝΙΤΣΕ - ''ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΠΟΛΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ'' ΡΗΤΑ

Φιλία και γάμος

Ο καλύτερος φίλος θα πάρει μάλλον την καλύτερη γυναίκα, επειδή ο καλός γάμος στηρίζεται στο ταλέντο για φιλία. 

Συνέχιση της ζωής των γονέων

Οι άλυτες ασυμφωνίες ανάμεσα στους χαρακτήρες και στις διαθέσεις των γονιών συνεχίζουν να αντηχούν στη φύση του παιδιού και συνιστούν την ιστορία του εσωτερικού πάσχειν του. 

Από τη μητέρα

Ο καθένας κουβαλάει μέσα του μια εικόνα της γυναίκας, που παίρνει από τη μητέρα του· αυτό καθορίζει το αν θα τιμά τις γυναίκες γενικά ή αν θα τις περιφρονεί ή αν θα είναι αδιάφορος γι' αυτές. 

Διορθώνοντας τη φύση

Αν κάποιος δεν έχει καλό πατέρα, πρέπει να προμηθεύσει στον εαυτό του έναν. 

Πατέρες και γιοι

Οι πατέρες έχουν να κάνουν πολλά για να επανορθώσουν το ότι έχουν γιους. 

Λάθος εκλεπτυσμένων γυναικών

Οι εκλεπτυσμένες γυναίκες πιστεύουν πως ένα πράγμα δεν υπάρχει, αν δεν μπορείς να μιλήσεις γι' αυτό μέσα σε μια παρέα. 

Ένα είδος ζήλειας

Οι μητέρες ζηλεύουν εύκολα τους φίλους των γιων τους, όταν είναι αυτοί ιδιαίτερα επιτυχημένοι. Μια μητέρα αγαπάει συνήθως περισσότερο τον εαυτό της στο γιο της, παρά τον ίδιο το γιο της. 

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 19/3/2018

                                                                            AQUARIUS
                                                                   THE 5TH DIMENSION

ΠΕΡΙ ΔΑΚΡΥΩΝ του ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑ'Ι'

Δεν μπορούμε να μιλάμε για πένθος και απώλειες και να αγνοούμε τη μικρή αναστάτωση που σίγουρα μας προκαλεί η συζήτηση ενός τέτοιου θέματος. Απλώς θεωρούμε πως είναι μια αναστάτωση που, κατά κάποιον τρόπο, αξίζει τον κόπο, με την έννοια ότι μαθαίνουμε κάποια πράγματα, αναθεωρούμε κάποια άλλα, και τέλος, συστηματοποιούμε αυτό που, πιθανότατα, όλοι γνωρίζουμε.

Ένα από τα πράγματα που έχω μάθει είναι ότι ο θάνατος, για παράδειγμα, ενός αγαπημένου προσώπου, είναι κάτι διαφορετικό γι΄αυτόν που το έχει ζήσει και εντελώς διαφορετικό γι΄αυτόν που απλώς το συζητάει. Έχω διαβάσει πολλά σχετικά μ΄αυτό το θέμα, έχω δει πολλά κι έχω συντροφεύσει πολλούς ανθρώπους στον πόνο τους. Παρόλα αυτά, αισθάνομαι πως είναι σχεδόν θράσος να γράφεις για το θέμα χωρίς να έχεις περάσει ο ίδιος απ΄αυτό το σημείο, χωρίς να έχεις υποφέρει προσωπικά, και η διευκρίνιση αυτή αποτελεί κατά κάποιον τρόπο μια συγνώμη, που τόλμησα να κάνω κάτι τέτοιο. Ξέρω καλά πως εκείνη τη στιγμή, τη στιγμή του πένθους, το βίωμα του πόνου διδάσκει πραγματικά πολύ περισσότερα από όλα όσα θα μπορούσε κανείς να διαβάσει.

TO ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 12/3/2018

                                                                        SHE'S A LADY
                                                                          TOM JONES

TO '74 ΣΤΙΣ 8/3/2018

8/3/18   ΣΤΟ ΚΟΥΤΟΥΚΙ ΤΟΥ ΓΡΙΛΛΗ

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

Το θυμότανε. Πάντα. Δυνατά. Τις μέρες και τις νύχτες. Σαν «όνειρο», σα  μοσκοβολιά, κι έλεγε…—το ’λεγε όλες τις στιγμές, και το παράγγελνε με πάθος στον εαυτό του— αν γλύτωνε, αν ξανανέβαινε στο φως, να ψάξει, να. κοσκινίσει όλον τον κόσμο, ώσπου να την βρει— όποια κι αν ήταν, όπως κι αν την έλεγαν…—και να σκάψει να της φιλήσει τα χέρια, να την γεμίσει με δακρυσμένα «ευχαριστώ».

Εκεί μέσα που τον έθαψαν, που τον είχαν σα λείψανο ριγμένο, λαχτάρισε και δίψασε. Δίψασε για ένα σημαδάκι χλόη, για μια σταλίτσα του απάνω κόσμου. Ένα γέλιο μικρού παιδιού ή ένα τζιτζίκι… Κάτι που να μη θυμίζει αυτόν τον μουχλιασμένο και πνιγερό τάφο.

Εκεί κάτου τα ’χε ξεχάσει όλα. Το χρώμα του κόσμου, τη μέρα. Τί χρώμα είχε, αλήθεια, η μέρα; Ήταν γαλάζια; ή άσπρη;… Γιατί εδώ τα μάτια του ήταν άχρηστα, περιττά .Εδώ ζούσε μόνο με τ’ αφτιά και τα δάχτυλα. Την πρώτη μέρα που τον κατέβασαν είχε μαζί του και τη μύτη του μα ύστερα την έχασε. Τον έπιασε καταρροή κι ανόστησαν όλα. Πρόφτασε μονάχα να μυριστεί ότι βρωμούσε βαριά κι ανυπόφορα εκεί μέσα… Κάτι σαν υπόνομος σαν λάκκος ψοφιμιών. Ότι βούιζε σα βαθύ πιθάρι. Ύστερα όλα μπερδεύτηκαν. Το σκοτάδι τα κατάπιε και τ’ αφάνισε όλα. Κάπως έτσι θα ’πρεπε να ’ναι στον άδη. Έτσι άχαρα, έτσι στυφά. Μόνο πού τώρα πρέπει να του πάρουν αυτό τ’ όνομα, και να τον λένε «Απομόνωση». Θα του ταιριάζει περισσότερο.

Είχε μια πίκρα, που την έφερε μαζί του απ’ έξω. Ότι δεν πρόφτασε να δει το φεγγάρι. Το σπίτι πού κρυβότανε ήταν παράμερο, σε μια γούβα, με τα παράθυρα πάντα κλειστά, πάντα, μέρα και νύχτα.

Ά… το φεγγάρι… Έπρεπε να είχε προφτάσει να το δει. Όμορφα είναι και με τον ήλιο,

—ά ναι….

—και μ’ αυτόν, είναι πολύ όμορφα. Μα με το φεγγάρι… Μ’ αυτό είναι αλλιώτικα. Ο κόσμος γίνεται μαγευτικός, σαν παραμυθένιος. Σκέτου… Αυτός κι εκ ε ί ν η —το Ολγάκι-—με το φεγγάρι. Βράδυ αττικό. Και το φλύαρο ζεστό χεράκι της χωμένο στο δικό του. Το Ολγάκι… Ακουμπισμένο απάνω του σφιχτά στο ξύλινο καναπεδάκι. Κι από πάνω η ακακία με το φεγγάρι μπλεγμένο στα κλαριά της. «Ολγάκι… κόψε μου κείνο το  χρυσό μήλο» —«Κλείσε τα μάτια να στο κόψω…». Το μάγουλό της, τρυφερό, μεταξένιο, τριβότανε μ’ ένα μικρό θρόισμα απάνω του. «’Ώ, τι γλυκό και μοσχοβολημένο φεγγάρι…».

Τώρα που να είναι, τι να κάνει; Το Ολγάκι…

ΟΙ ΑΠΟΦΟΙΤΕΣ ΤΟΥ '74 ΘΑ ΓΙΟΡΤΑΣΟΥΝ...

ΟΙ ΑΠΟΦΟΙΤΕΣ ΤΟΥ 1974 ΘΑ ΓΙΟΡΤΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ, 

ΠΕΜΠΤΗ 8/3/2018   ΚΑΙ ΩΡΑ 8.30 ΜΜ,

ΣΤΟ ΚΟΥΤΟΥΚΙ ΤΟΥ ΓΡΙΛΛΗ, ΜΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΝΟΣΤΙΜΑ ΜΕΖΕΔΑΚΙΑ!

ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΟ ΚΡΑΣΑΚΙ ΚΑΙ ΑΝΑΨΥΚΤΙΚΑ ΠΕΡΙΕΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΤΙΜΗ ΤΩΝ 2Ο ΕΥΡΩ. 

ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΣΑΣ  ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΚΑΛΕΣΤΕ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΤΗΣ Ε. ΜΠΕΛΛΑ  Ή ΣΤΟ ΜΕΙΛ ΤΟΥ ΙΒ'

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 5/3/2018

                                                             OH, PRETTY WOMAN
                                                                   ROY ORBISON

Η ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑ

Τα κοινωνικά δίκτυα, οι διασυνδέσεις δηλαδή με τα υπόλοιπα μέλη της κοινότητας, έχουν ιδιαίτερη σημασία για τις γυναίκες, επειδή διασφαλίζουν εκτόνωση της συναισθηματικής φόρτισης, ροή της πληροφορίας και υποστήριξη σε περίπτωση δυσκολιών. Συνήθως διακρίνονται σε δίκτυα δεσμών, με συγγενικά και φιλικά πρόσωπα και διασύνδεσης, με άτομα που δεν έχουν το ίδιο κοινωνικό, οικονομικό και μορφωτικό επίπεδο.

Σε αυτά μπορούν πλέον να προστεθούν τα συμβολικά, οι διαδικτυακές αλληλεπιδράσεις και γνωριμίες, που έχουν αποβάλλει την γεωγραφική εγγύτητα ως αναγκαιότητα.

Η μοναξιά είναι μία ψυχική κατάσταση που θέτει σε επιφυλακή τον εαυτό, όταν έχει αποκοπεί από τους δεσμούς, που τον ενώνουν με την κοινωνία. Ταυτόχρονα είναι ένα σημάδι πως οι μέχρι τώρα λειτουργικές συμπεριφορές δεν έχουν ουσιαστικό αντίτιμο και δεν μπορούν να εξαργυρωθούν, ώστε να παράγουν ψυχολογική ισορροπία, αποδοχή και ευεξία.

Η μοναξιά είναι μία προειδοποίηση πως μία γυναίκα έχει ανάγκη από αλλαγή, πως διέρχεται ένα μεταβατικό στάδιο, ότι χρειάζεται νέες εμπειρίες, ότι δεν γνωρίζει ακριβώς ποιες είναι οι επιθυμίες της και πως οι υπάρχουσες έχουν απωλέσει την συναισθηματική τους ελκυστικότητα.

Σε μεγαλύτερη ένταση είναι κακός οιωνός για την επερχόμενη κατάθλιψη, την χαμηλή αυτοεκτίμηση, το νευρωσικό άγχος και τα καρδιακά επεισόδια (έρευνες δείχνουν ότι ο κίνδυνος φτάνει ειδικά στις γυναίκες το 80%, ότι αυξάνεται η αρτηριακή πίεση, αποδυναμώνεται το ανοσοποιητικό σύστημα και εντείνονται οι διαταραχές ύπνου). Η μοναξιά μπορεί να προέλθει από οποιοδήποτε πένθος ή απώλεια πραγματική ή φαντασιακή.

Η μοναξιά χαρακτηρίζεται ως κοινωνική, όταν συνεπάγεται την αποξένωση από τους φίλους, τις ερωτικές σχέσεις και την οικογένεια. Είναι συχνότερη σε γυναίκες, που προσπαθώντας να αναδείξουν μία δυναμική προσωπικότητα, θυσιάζουν τα πάντα στο βωμό της καριέρας και σε εκείνες, που αφοσιωμένες στο γάμο, στα παιδιά και στις συμβάσεις, λησμόνησαν να καλλιεργήσουν τις δεξιότητές τους, με αποτέλεσμα να αποκοπούν από τις εξελίξεις.

Αλλά κυρίως προέρχεται από την αδυναμία των σημαντικών άλλων να κατανοήσουν μία εξελισσόμενη γυναικεία ψυχοσύνθεση, που εκλιπαρεί με χίλια κρυπτογραφημένα ή φανερά μηνύματα για επικοινωνία και εγγύτητα. Οι όμορφες γυναίκες έχουν πολλαπλάσιο κίνδυνο έκθεσης σε αυτό το βασανιστικό βίωμα.

Σε τέτοιες περιπτώσεις η γυναίκα γίνεται ιδιάιτερα ευάλωτη σε άνδρες-σωτήρες ή σε μεταιχμιακές καταστάσεις, που δύσκολα μπορεί να διαχειριστεί. Την πρόσκαιρη ανάταση διαδέχεται η θλίψη, επειδή τις περισσότερες φορές οι βεβιασμένες αποφάσεις δεν λαμβάνουν υπόψη το κόστος, καπηλεύονται την αδυναμία, σφετερίζονται την κραυγή αγωνίας και προξενούν συναισθηματικό όλεθρο.

Εάν το υπερεγώ και η ανατροφή μετατρέψουν την ηδονή σε ενοχές και η γυναίκα είναι ασυνηθιστη σε υπερβατικά άλματα, η πλημμελής και αστόχαστη επεξεργασία τους οδηγεί σε μεγαλύτερη μοναξιά και αίσθημα κενού. Η μοναξιά είναι θρίαμβος του ατομισμού στη συλλογική συνείδηση και στο ομαδικό πνεύμα.

Η υπαρξιακή μοναξιά σχετίζεται με την κακή σχέση με τον εαυτό: είτε εξαιτίας του κορεσμού των εμπειριών και της συνεχούς ενασχόλησης με ανούσια ιδανικά, όπως ο ευδαιμονισμός, ο καταναλωτισμός, ο ηδονισμός, η κοσμική ελαφρότητα και εξαιτίας της αργοπορημένης διαπίστωσης πως όσα εγγυώνται την ψυχική γαλήνη και ευφορία σπάνια εκπορεύονται από την ύλη. Η κοσμοθεωρία και η αντίδραση στην ιδέα του θανάτου, εάν δεν εμφορούνται από ελπίδα, θάρρος και καρτερία, αλλά περιορίζονται σε μηδενιστικές αντιλήψεις, οδηγούν με ακρίβεια στον μαρασμό και την κοινωνική αναλγησία.

Πολλές γυναίκες επιχειρούν να αντιμετωπίσουν τη μοναξιά με τη μοναξιά, πέφτοντας σε ένα φαύλο κύκλο αυτοαπομόνωσης και μεμψιμοιρίας, από τον οποίο βγαίνουν άλλοτε νικήτριες και άλλοτε λεηλατημένες. Η ψυχική αυτή ένταση αντιμετωπίζεται ευκολότερα προτού διεισδύσει στα μύχια της ύπαρξης και προκαλέσει σήψη σε κάθε έκφανση της ζωής. Φαίνεται πως η άσκηση, η αποχή από το αλκοόλ και το κάπνισμα, η αλλαγή του προγράμματος καθημερινών δραστηριοτήτων και διατροφής δρουν ευεργετικά. Αυτό όμως, που οχυρώνει αποτελεσματικότερα είναι η προσήλωση στη διαρκή καλλιέργεια του νου, η ανάληψη κοινωνικής δράσης, ο εθελοντισμός και κυρίως η επικοινωνία με άτομα που δεν ανήκουν στον ήδη υπάρχοντα κύκλο, αλλά είναι φορείς ερεθισμάτων και πνευματικών ευκαιριών πρωτόγνωρων.

Οι σχέσεις έχουν ένα κρίσιμο σημείο, πέρα από το οποίο εμφωλεύει μόνο η παρακμή και η έλλειψη επικοινωνίας. Η γυναίκα, που επιθυμεί να αποφύγει τη θυματοποίηση και να εξαλείψει τη βλοσυρή απειλή της κατάθλιψης οφείλει να ξεκινήσει την επίπονη προσπάθεια από τον εξοβελισμό όλων των νοσηρών και κίβδηλων σχέσεων από τη ζωή της. Γιατί η μοναξιά δεν έχει να κάνει με την ποσότητα των δεσμών, αλλά με την ποιότητα και τις προοπτικές τους.

Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου-Ψυχολόγος