ΤΟ ΛΟΥΚΕΤΟ

Με την ξεχασμένη γλώσσα των παροιμιών

—Επιμέλεια-αρχείο: Γιώργος Ζεβελάκης—

Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει·

—Γιώργος Σεφέρης—

Οι λαϊκές  παροιμίες: η αποθέωση της συμβατικότητας

—Μανόλης Αναγνωστάκης—

Οι άνθρωποι των πόλεων μέσα στις δύσκολες συνθήκες που προσπαθούσαν να επιβιώσουν στη μεταπολεμική Ελλάδα, όλο και πιο πολύ  απομακρύνονταν από τις συνήθειες της ζωής στην ύπαιθρο. Κι ας μην έπαψαν, πολλοί απ’ αυτούς, να νοσταλγούν τα ευτυχισμένα παιδικά τους χρόνια στο χωριό. Αποξενώνονταν από τα δημοτικά τραγούδια που άκουγαν στα πανηγύρια, ξεχνούσαν τους παραδοσιακούς χορούς και  ξεθώριαζαν οι εικόνες με τις τοπικές ενδυμασίες. Τη δεκαετία του ’60 ένας κόσμος που ζούσε στις πόλεις, δεν είχε ακόμη πολύ απομακρυνθεί απ’ όλα αυτά. Κάποια μάλιστα λαϊκά σλόγκαν αγροτικής προέλευσης παρεμβάλλονταν σαν συμπύκνωση σοφίας στην καθημερινή κουβέντα. Η χρήση ιδιαίτερα των παροιμιών είχε τόσο γενικευτεί που σε έντυπα ποικίλης ύλης και μεγάλης κυκλοφορίας δημοσιεύονταν στήλες με παροιμίες, ομοιοκατάληκτες ιστορίες και λαϊκά αποφθέγματα.

Στο περιοδικό Ρομάντσο του Ν. Θεοφανίδη π.χ., που τυπωνόταν σε 250-300.000 αντίτυπα, συναντάμε για πολλά χρόνια μόνιμη συνεργασία του ευθυμογράφου Σπύρου Δεμέναγα (1916-2008) που υπέγραφε στην αρχή ως «Παροιμίας» και μετά με το κανονικό του όνομα. Τίτλος: «Παροιμιώδεις περιπέτειες» — ιστορίες σε πρώτο πρόσωπο, γραμμένες μ’ ένα πρωτότυπο τρόπο: Ζεύγη στίχων όπου εναλλάσσονταν η αφήγηση με την παροιμία.

Διάλεξα πρώτο ένα θέμα που παραμένει και σήμερα πολύ ψηλά στην επικαιρότητα.

Το Ρομάντσο αρ. 927, 6 Δεκεμβρίου 1960, σ. 60

ΠΗΓΗ:dimartblog.com