Ο δρόμος της αυτοεξάρτησης είναι ο δρόμος που
μας βοηθάει να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας και να αποδεχτούμε οριστικά την ευθύνη για την ίδια μας τη ζωή. Κάποιοι βρίσκουν γρήγορα το σύντομο μονοπάτι και ακολουθούν το σωστό δρόμο φτάνοντας στον προορισμό τους, ενώ ταυτόχρονα γίνονται και οδηγοί των άλλων, ενώ κάποιοι χάνουν το δρόμο ή καθυστερούν να φτάσουν. «Υπάρχουν πολλοί δρόμοι για να φτάσει κανείς, αμέτρητες προσεγγίσεις, χιλιάδες τρόποι, δεκάδες μονοπάτια που μας οδηγούν στη σωστή κατεύθυνση. Ασφαλώς, υπάρχουν κάποιο δρόμοι που αποτελούν μέρος κάθε πορείας που χαράξαμε. Δρόμοι που δε γίνεται να αποφύγουμε. Δρόμοι που πρέπει να διαβεί κανείς αν θέλει να συνεχίσει. Δρόμοι για τους οποίους θα μάθουμε τα απολύτως απαραίτητα, ώστε να φτάσουμε στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής».
Σύμφωνα με τον Μπουκάι εξαρτημένος είναι αυτός που «κρέμεται από κάποιον άλλο, που ζει σαν να είναι κρεμασμένος στον αέρα, χωρίς να στηρίζεται πουθενά, σαν να είναι ένα στολίδι για εκείνον που το φοράει. Είναι εκείνος που έχει πάρει τον κατήφορο, μονίμως ατελής, αιωνίως χωρίς λύση». Ακόμη κι όταν δεν εξαρτώμαστε από τους άλλους για να μας πουν ποιοι είμαστε και να καθορίζουν την ταυτότητά μας, εξάρτηση είναι κι όταν βλέπουμε μόνο με τα μάτια των άλλων. «Εξαρτώμαι σημαίνει παραδίδομαι οικειοθελώς στον άλλο για να με κάνει ότι θέλει, να με πηγαίνει και να με φέρνει, α ρυθμίζει τη συμπεριφορά μου σύμφωνα με τη δική του βούληση και όχι τη δική μου». Επίσης, «συνεξαρτημένο είναι το ένα άτομο που υποφέρει από μιαν εξάρτηση όμοια με οποιαδήποτε άλλη, με μόνη διαφορά, ότι το ‘ναρκωτικό’ του είναι μια συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων, ή ένα συγκεκριμένο πρόσωπο». Η συνεξάρτηση αποτελεί μια παθολογική μορφή εξάρτησης, όπου το άτομο νιώθει «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα», με τη σκέψη «αφού σ’ αγαπάω και σ’ αγαπάω ολόψυχα, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα».
Το συνεξαρτημένο άτομο ουσιαστικά δεν αγαπάει, καθώς η αγάπη είναι θετική και μόνο ως δικαιολογία μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην εξάρτηση. Το συνεξαρτημένο άτομο χρειάζεται, απαιτεί, εξαρτάται, αλλά δεν αγαπάει. «Καλό θα ήταν να ξεπεράσουμε την εξάρτησή μας από συγκεκριμένα πρόσωπα, να εγκαταλείψουμε αυτές τις συμπεριφορές, και να βοηθήσουμε τον άλλο να ξεπεράσει κι αυτός τη δική του εξάρτηση»
«Θα μου άρεσε πολύ να μ’ αγαπάνε όσοι αγαπώ. Αν όμως κάποιος δεν μ’ αγαπάει, θα ήθελα να μου το πει και να φύγει (ή να μη μου το πει, αλλά πάλι να φύγει). Γιατί δεν θέλω να είμαι δίπλα σε κάποιον που δεν θέλει να είναι μαζί μου…» «Χειρίζομαι την κατάσταση έτσι ώστε να εξαπατώ τον εαυτό μου, να πιστεύω ότι εξακολουθείς να μ’ αγαπάς, ότι συνεχίζεις να είσαι το στήριγμά μου, το μπαστούνι μου»
Κι αρχίζει ο κατήφορος: προσπαθώ να σου γίνω απαραίτητος- σου δίνω ότι θελήσεις- φροντίζω να σε ικανοποιώ- είμαι στη διάθεσή σου για ότι χρειαστείς- προσπαθώ να σε κάνω να μ’ έχεις ανάγκη- προσπαθώ να δημιουργήσω μια σχέση υποτέλειας- το να με χρειάζεσαι μοιάζει τόσο πολύ με το να μ’ αγαπάς.
Και φτάνω και στο πιο κάτω σκαλοπάτι: προσπαθώ να σε κάνω να με λυπηθείς- η λύπηση μοιάζει στα μάτια μου με την αγάπη- κάνω το θύμα- πώς μου το έκανες εσύ αυτό, σε μένα που σ’ αγαπάω- δεν το περίμενα λέω και δείχνω την απογοήτευσή μου- σε διαβεβαιώνω πως δεν μ’ ενδιαφέρει αν δεν μ’ αγαπάς, εγώ πάντως σ’ αγαπώ…
Και προχωρώ στο ακόμη πιο κάτω σκαλοπάτι: δεν ανέχομαι την αδιαφορία σου. Προσπαθώ να σε κάνω να με μισήσεις. Εξαρτώμαι τόσο από σένα και το βλέμμα σου, που δεν αντέχω την αδιαφορία σου, θέλω να ασχολείσαι μαζί μου, ακόμη και με το να με μισείς.
Και φτάνω και στο τελευταίο σκαλοπάτι: προσπαθώ να σε κάνω να με φοβάσαι. Να φοβάσαι μέχρι που μπορώ να φτάσω, τι μπορεί να κάνω σε σένα ή στον εαυτό μου.
«Όταν η αναζήτηση του βλέμματός σου γίνεται εξάρτηση, η αγάπη μετατρέπεται σε αγώνα εξουσίας. Μπαίνουμε στον πειρασμό να θέσουμε τον εαυτό μας στην υπηρεσία του άλλου, να εκβιάσουμε τον οίκτο του, να τσακωθούμε μαζί του, κι φτάνουμε στο σημείο να τον απειλήσουμε με εγκατάλειψη, με κακομεταχείριση, ή με τη δική μας συντριβή»
Στόχος είναι να εγκαταλείψουμε κάθε εξάρτηση, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα γίνουμε ανεξάρτητοι. Η ανεξαρτησία είναι ένα ουτοπικό σημείο και ανέφικτο, καθώς προϋποθέτει πως θα είμαστε αυτάρκεις. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να είναι απόλυτα αυτάρκης. Κανείς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τους άλλους σε μόνιμη βάση. «Η ανεξαρτησία είναι αδύνατη… η συνεξάρτηση είναι αρρωστημένη… η αλληλεξάρτηση δεν είναι λύση… και η εξάρτηση δεν είναι επιθυμητή… τότε, δεν μένει τίποτα άλλο. Για αυτό κι εγώ, επινόησα μια καινούργια λέξη: την αυτοεξάρτηση».
Αυτοεξάρτηση: «Δεν αρκούμαι σ’ αυτόν, ούτε εξαρτώμαι από αυτόν. Εξαρτώμαι μόνο από τον εαυτό μου. Ξέρω τι χρειάζομαι, και αν δεν θέλει αυτός να μου το δώσει, μπορεί να θέλει κάποιος άλλος…». «Ξέρω ότι έχω ανάγκη τους άλλους, ότι δεν είμαι αυτάρκης, αλλά ότι μπορώ να κρατήσω την ανάγκη αυτή μαζί μου, να την αντέξω, μέχρι να βρω αυτό που θέλω, τη σχέση ου ψάχνω κάτι να με στηρίξει, την αγάπη…»
Αυτοεξαρτώμαι: «αποδεικνύω ότι δεν είμαι παντοδύναμος, ξέρω ότι είμαι ευάλωτος κι έχω την ευθύνη του εαυτού μου», «εγώ είμαι ο πρωταγωνιστής στη ζωή μου. Δεν είμαι ο μοναδικός ηθοποιός. Αν ήμουν, το έργο μου θα ήταν αφάνταστα βαρετό». Θα πρέπει να είμαι υπεύθυνος, να αναλάβω την ευθύνη του εαυτού μου, να γίνω κύριος της ζωής μου για πάντα. Δεν μπορούμε όμως να δομήσουμε μια ζωή ανεξάρτητη, γιατί δεν είμαστε αυτάρκεις και δεν μπορούμε να γίνουμε αυτάρκεις. «Ξέρω ότι είμαι εξαρτημένος, αλλά για αυτή την εξάρτηση υπεύθυνος είμαι εγώ».
«Αυτοεξάρτηση σημαίνει: απαντώ στα τρία βασικά υπαρξιακά ερωτήματα: Ποιος είμαι, που πάω και με ποιον.
Θέλει όμως προσοχή, να μην αποφασίσω πού θα πάω αναλόγως με ποιον είμαι. Θέλει προσοχή, να μην ορίσω ποιος είμαι από το ποιος με συνοδεύει. Δεν μπορώ να προσδιορίσω το δρόμο μου βλέποντας το δικό σου, και δεν πρέπει να ορίζω τον εαυτό μου από τον δρόμο τον οποίο πορεύομαι.
Θα πρέπει να συνειδητοποιήσω ότι: “εγώ είμαι αυτός που πρέπει πρώτα να ορίσω ποιος είμαι”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου