ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
ΤΟΤΕ, ήταν το
σύμβολο της μέγιστης καταπίεσης. Του καταναγκασμού και του περιορισμού του ΕΓΩ μας.
Δεν βλέπαμε την ώρα να την πετάξουμε από πάνω μας σαν σχολάγαμε. Στις σχολικές
εκδρομές ψάχναμε απόκρυφα μέρη για να την βγάλουμε και να φωτογραφηθούμε χωρίς
αυτήν, γυρεύοντας στιγμές ελευθέριας.
Αντιδρούσαμε στο
αίσθημα της αναγκαστικής και απατηλής ισότητας. Δικαίως γιατί καμμιά δεν ήταν
ίδια με την άλλη. Όλες είμασταν ξεχωριστές! Οι περισσότερες, οργισμένες από την
πολύχρονη καταπίεση, την καταστρέψαμε αμέσως μετά την αποφοίτησή μας.
ΤΩΡΑ,
αντικρύζοντας ατόφια την ποδιά της Ματίνας, ταράχτηκα αδικαιολόγητα. Αναγνώρισα
ότι το μισητό εκείνο σύμβολο είχε μεταλλαχθεί. Με την πάροδο του χρόνου συνέβη
μια αυτόματη, υπόγεια, ασυνείδητη μεταμόρφωση. Νομίζω ότι έγινε το σύμβολο της νεανικής
ορμής, της επίμονης θέλησης, της ξεχασμένης δύναμης του ΜΠΟΡΩ.
ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΑ
ΚΑΤΑΦΕΡΩ! Μπορώ ακόμα, να κάνω όσα δεν κατάφερα μέχρι σήμερα. Γιατί είμαι το
ίδιο δυνατή και πολύ πιο έμπειρη από τότε!
Ελένη Μπέλλα
Ευχαριστούμε πολύ την Ματίνα Πισιμίση για την ποδιά, τους γιακάδες της και για όσα μας θύμισε.
Ο χρόνος μπορεί να άφησε τα σημάδια του στους κατάλευκους γιακάδες της αλλά δεν έσβησε τις ευχές μας προς εκείνη.
Ευχόμαστε, αν κάποιες ακόμα δεν εκπληρώθηκαν, να πραγματοποιήθουν άμεσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου